Κουφονησια

Στα Κουφονήσια οι διαστάσεις του χώρου και του χρόνου διαφέρουν από τις γνωστές θεωρίες.
Δεν χρειάζεστε ρολόι. Αν το έχετε μαζί σας τοποθετήστε το βαθιά μέσα στην βαλίτσα σας.
Θα σηκωθείτε από το κρεβάτι όταν τα μάτια σας αναζητήσουν το τοπίο.
Θα φάτε όταν η γεύση ζητήσει ικανοποίηση.
Θα πιείτε όταν το πνεύμα είναι ικανοποιημένο.
Δεν χρειάζεστε ιδιαίτερα ρούχα. Φορέστε κάτι πρόχειρο, είναι αρκετό για την αίσθηση της ελευθερίας.
Περπατήστε κάτω από το φως του ήλιου ή του φεγγαριού συνοδεία αστεριών, συναντώντας βλέμματα ευχαριστημένα.
Κυρίως δεν χρειάζεστε το αυτοκίνητό σας. Επιτέλους δεν θα οδηγήσετε για τις ημέρες της παραμονής σας στο νησί. Αν το έχετε μαζί σας απλά θα το παρκάρετε στον χώρο της διαμονής σας. Θα συμφωνήσετε σίγουρα ότι είναι πιο ευχάριστος ο ήχος του κύματος και το τραγούδι των πουλιών από το συριστικό κορνάρισμα ή το μούγκρισμα των αυτοκινήτων.
Ότι αναζητήσετε είναι δίπλα σας ή κοντά σας. Θα μετακινηθείτε ευχάριστα περπατώντας ή με ένα ποδήλατο στο πλάι της θαλάσσης ή στην πλάτη της θαλάσσης με την λάντζα του νησιού ή του δικού σας θαλάσσιου σκάφους.
Οι κάτοικοι του νησιού είναι πρόθυμοι να σας εξυπηρετήσουν σε ότι χρειαστείτε.
Εδώ δεν υπάρχει μόνος, όλοι κα όλα γίνονται ένα δεμένο σύνολο.

Θα χαλαρώσετε, θα ξαπλώσετε στην απαλή άμμο, θα κολυμπήσετε στα γαλαζοπράσινα νερά του νησιού, θα ξεχάσετε τα ‘πρέπει’, θα αγαπήσετε τα ‘θέλω’ σας, θα ξεχάσετε την τεχνική προσομοίωση της ζωής στις πόλεις, θα νοιώσετε τον ήλιο να σας αγκαλιάζει, το βράδυ θα σας συντροφεύουν αμέτρητα αστέρια, το φεγγάρι θα φωτίζει τις σκέψεις σας…

Νησος Κεα ( Τζια )

Για όσους αναζητούν μερικές γενικές πληροφορίες για την Κέα, τα παρακάτω στοιχεία παρακάτω θα σας βοηθήσουν να τη γνωρίσετε καλύτερα.

Η Κέα ανήκει διοικητικά στο νομό Κυκλάδων και αποτελούν μαζί με την Κύθνο και τη Μακρόνησο την Επαρχεία Κέας. Βρίσκεται πολύ κοντά στην Αθήνα αφού απέχει μόλις μία ώρα με το καράβι από το Λαύριο. Έχει έκταση 132τ.χλμ. και το ανάγλυφο της είναι αρκετά έντονο. Στη ΒΔ πλευρά βρίσκεται το λιμάνι της Κορησσίας (κόλπος Αγίου Νικολάου), το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά προστατευμένα λιμάνια της Μεσογείου.

Οφείλει το σημερινό της όνομα στον Κέω από την Ναύπακτο, ήρωα που κατέλαβε το νησί. Στις πηγές και τη βιβλιογραφία αναφέρεται και ως Υδρούσα, Κέως, Κεία, Cia, Cea. Όμως, εξαιτίας τοπικής διαλέκτου, έχει πλέον επικρατήσει να λέγεται Τζιά.

Φτάνοντας στο νησί μην πιστέψετε πως πρόκειται για έναν τόπο άγονο. Στο εσωτερικό της Τζιάς θα εντυπωσιαστείτε από την πλούσια χλωρίδα, τα σπάνια είδη φυτών και τις αμέτρητες καλλιέργειες. Τα δάση βασιλικής βελανιδιάς, που είναι μοναδικά στις Κυκλάδες, δημιουργούν ένα αξέχαστο τοπίο. Επίσης στο νησί ευδοκιμούν πολλά βότανα, αρωματικά φυτά και όμορφα αγριολούλουδα. Ακόμα και στο βυθό μπορεί να θαυμάσει κανείς την πλούσια βλάστηση. Το μεγαλύτερο μέρος του νησιού ανήκει στο δίκτυο Natura 2000.

Η Κέα παρουσιάζει, επίσης, αξιόλογη πανίδα και φιλοξενεί πλήθος άγριων ζώων. Πολλά είδη τρωκτικών, ερπετών και πτηνών βρίσκουν στο νησί ιδανικό καταφύγιο.

Η Τζιά διαθέτει ακόμα αρχιτεκτονικό πλούτο καθώς υπάρχουν διάσπαρτες στο νησί αμέτρητες παραδοσιακές αγροτικές κατοικίες, οι καθηκιές. Αν έχετε την ευκαιρία, φιλοξενηθείτε σε μια από αυτές και ζήστε μια μαγική εμπειρία μέσα στη σοφία των παραδοσιακών τεχνικών, υλικών και χρωμάτων. Στην Ιουλίδα, την πρωτεύουσα του νησιού, μην παραλείψετε να περπατήσετε μέσα στα στεγάδια και να χαθείτε στα στενά πανέμορφα σοκάκια.

Για τις μετακινήσεις σας στο νησί, σε περίπτωση που δε διαθέτετε μεταφορικό μέσο, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κάποιο από τα ταξί ή τα λεωφορεία.

Νησος Σκυρος

Η Σκύρος κατοικήθηκε από τη νεολιθική περίοδο ( 5500 – 2800 π.Χ. ) όπως μαρτυρούν τα λείψανα που έχουν βρεθεί σε διάφορες περιοχές του νησιού. Ακμάζει κατά την πρώιμη εποχή του χαλκού ( 2800 – 1900 π.Χ. ) και φτάνει στο απόγειο της ακμής της κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο ( 1650 – 1100 π.Χ. ). Σημαντική παρουσία έχει η Σκύρος και στα γεωμετρικά και στα αρχαϊκά χρόνια. Το 475 π.Χ. κατακτάται από τους Αθηναίους και το 323 – 322 π.Χ. περνάει στα χέρια των Μακεδόνων. Το 197 π.Χ. την κατέλαβαν οι Ρωμαίοι, για να τους διαδεχθούν οι Βυζαντινοί, οπότε και η Σκύρος υπήχθη στο θέμα του αιγαίου Πελάγους.

Η Σκύρος είχε επίσης και ποικίλες ονομασίες στην πορεία των αιώνων από την αρχαιότητα και τα χρόνια που ακολούθησαν, που οι περισσότερες όφειλαν την προέλευση τους στη μορφολογία, το έδαφος, τους λαούς και τη φύση της. Ονομάστηκε Αιγίβοτος ( αυτή που τρέφει αίγες), Ανεμόεσσα ( λόγω των ανέμων της), Πελασγία καθώς κατοικήθηκε από τους Πελασγούς, Δολοπία, νησί των Δολόπων, Περίρρυτος, περιβρεχόμενη από θάλασσα, Πελαγία, νησί του πελάγους, Σκύρος λόγω του πορώδους λίθου που εξορύσσονταν στα λατομεία της και άλλα πολλά ονόματα που αναφέρονται από αρχαίους και κατοπινούς συγγραφείς και γεωγράφους ανά διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Η Σκύρος αναφέρεται και στην Ελληνική μυθολογία και η παρουσία της ήταν αισθητή σε όλη την πορεία της Ελλάδας.

Τέσσερα είναι τα μυθικά πρόσωπα τα οποία συνδέονται με τη Σκύρο. Ο Θησέας, Ο Λυκομήδης, ο Αχιλλέας και ο Νεοπτόλεμος.

Όταν ο Θησέας μετά τους άθλους του και την επιστροφή του από τον Άδη, απογοητευμένος από τον Μενεσθέα που του πήρε το θρόνο, αποφάσισε να πάει στη Σκύρο, από όπου και καταγόταν και είχε περιουσία από τον πατέρα του Αιγαία.

Φτάνοντας στη Σκύρο βασιλιάς ήταν ο Λυκομήδης, ο οποίος ενοχλημένος και φοβούμενος της παρουσίας του Θησέα, τον οποίο θεώρησε αμέσως ανταγωνιστή του θρόνου, αποφάσισε να τον εξοντώσει. Έτσι συνάντησε το τραγικό του τέλος στη Σκύρο, ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της Ελληνικής μυθολογίας.

Στο παλάτι του Λυκομήδη, έζησε όμως και ο Αχιλλέας, τον οποίο είχε κρύψει εδώ, η μητέρα του Θέτιδα, η οποία γνώριζε ότι αν ο γιος της πολεμούσε στη Τροία, θα είχε τραγικό τέλος. Στο παλάτι του Λυκομήδη, ο Αχιλλέας ερωτεύτηκε την Δηιδάμεια, κόρη του βασιλιά, όπου απόκτησαν ένα γιο, τον Πύρρο. Ο Οδυσσέας ήταν εκείνος που οδήγησε τον Αχιλλέα στη Τροία, καταφεύγοντας στο γνωστό του τέχνασμα της αναγνώρισης του Αχιλλέα και η ιστορία ακολούθησε τη γνωστή σε μας, πορεία της.

Μετά το θάνατο του Αχιλλέα, ο γιος του Πύρρος, σε ηλικία μόλις 12 ετών, πήγε στην Τροία, πάλι με την ανάμιξη του Οδυσσέα, και πολέμησε γενναία, για αυτό και ονομάστηκε και Νεοπτόλεμος ( νέος στον πόλεμο δηλ.).

Οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδας ήταν οι Πελασγοί και μαζί με αυτούς και οι Κάρες, οι Λέλεγες, οι Δρύοπες και οι Δόλοπες. Φύλα από αυτούς τους λαούς κατοίκησαν και στη Σκύρο, όπου και έχουμε και τα πρώτα οχυρωματικά τείχη στη Σκύρο από τους Πελασγούς.

Η Σκύρος έγινε κτήση των Αθηναίων, μετά από απόφαση του Κίμωνα και εκτός από μικρές περιόδους, παρέμεινε Αθηναϊκή ηγεμονία για 389 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα οι κατακτητές εναλλάσσονταν από Αθηναίους, Πέρσες και Μακεδόνες, μέχρι το 197 π.Χ. όπου και έγινε Ρωμαϊκή κτήση.

Τη Ρωμαϊκή κυριαρχία διαδέχτηκε το Βυζάντιο οπότε και η Σκύρος υπήχθη στο θέμα του Αιγαίου Πελάγους και επικράτησε στο νησί η Χριστιανική θρησκεία.

Το 1204 η Κωνσταντινούπολη κατελήφθη από τους Σταυροφόρους, οπότε και άρχισε ο διαμελισμός της αυτοκρατορίας ανάμεσα στο φράγκο βασιλιά Βονιφάτιο τον Μομφερατικό και τον Δόγη της Βενετίας. Η Σκύρος κατελήφθη από τους αδερφούς Γκίζι, όπως και η Σκιάθος, η Σκόπελος και η Μύκονος, και έγινε κτήση Βενετών και Φράγκων.

Το 1538 η Σκύρος κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, με πολλά προνόμια όμως, καθώς και το γεγονός ότι στο νησί δεν έμειναν για μεγάλο διάστημα ούτε τουρκικά στρατεύματα, ούτε Τούρκοι κυβερνήτες. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Σκύρος, υπέφερε πολύ από πειρατικές επιδρομές, που ανάγκαζαν τους κατοίκους της να καταφεύγουν στο κάστρο.

Στον αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας του 1821, η Σκύρος πρόσφερε πολλά τόσο σε οικονομική, όσο και σε έμψυχη βοήθεια, καθώς έστειλε πολλούς ναύτες στον εθνικό στόλο, πρόσφερε καταφύγιο σε οπλαρχηγούς, ανέδειξε αρκετούς Φιλικούς και περιέθαλψε χιλιάδες πρόσφυγες από διάφορες πόλεις της Ελλάδας.

Σήμερα η παράδοση τα ήθη και τα έθιμα της Σκύρου μαρτυρούν τις αρχαίες καταβολές της, ενώ στα μουσεία της υπάρχουν τεκμήρια και μνημεία του σπουδαίου παρελθόντος της.

Νησος Φουρνοι

Φούρνοι Iκαρίας - Aληθινές καλοκαιρινές διακοπές

Τύπος » Αφιερώματα στην Ικαρία - 04/08/2005

Το ταξίδι στους Φούρνους Ικαρίας (ή Κορσεών - νησί των Κουρσάρων) δεν χρειάζεται πολύ για να σου κουρσέψει την καρδιά. Εκεί δεν έχει «αξίζει να δεις», αλλά αξίζει να ζήσεις. Αξίζει να ζήσεις το μπάνιο στα κρυστάλλινα νερά και να απολαύσεις τις καλύτερες θαλασσινές συνταγές στις καλύτερες τιμές. Αξίζει να ζήσεις τον... διάλογο με τον αέρα στα ορεινά σημεία του νησιού. Αξίζει να ζήσεις τη φιλοξενία των κατοίκων και πάνω απ' όλα να απολαύσεις αυτό που αναζητούν οι περισσότεροι: ήσυχες διακοπές.

Οι Φούρνοι, το κεντρικό νησί του συμπλέγματος, μπήκαν στον τουριστικό χάρτη πρόσφατα. Μπήκαν όμως γι' αυτούς που αναζητούν κάτι το ξεχωριστό στις διακοπές τους, μακριά από την πολυκοσμία των δημοφιλών προορισμών. Περίπου 20 χρόνια πριν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Τα - αρκετά μικρότερα - πλοία άραζαν έξω από αυτό που τότε χαρακτηριζόταν λιμάνι και οι επιβάτες (αυτοκίνητα δεν υπήρχαν τότε στο νησί) «ακροβατούσαν» στην ανεμόσκαλα προσπαθώντας να μπουν με ασφάλεια στα καΐκια που τους περίμεναν για να τους οδηγήσουν στη στεριά. Κι όμως ακόμα και αυτή η περιπέτεια ήταν ένα κερασάκι στην τούρτα των «ροκ» διακοπών στο νησί.

Από τότε δεν άλλαξαν πολλά. Τα πλοία βέβαια έπιασαν λιμάνι και από την μπουκαπόρτα τους άρχισαν να κατεβαίνουν και τα αυτοκίνητα, όμως το οδικό δίκτυο και κυρίως ο δρόμος που οδηγεί από τους Φούρνους στη Χρυσομηλιά και τον οικισμό Καμάρι παραμένει χωμάτινος παρά το ότι έχει εγκριθεί εδώ και καιρό η ασφαλτόστρωσή του. Επίσης, η ταλαιπωρία των κατοίκων σε θέματα υγείας είναι μεγάλη, καθώς στο νησί υπάρχουν δύο αγροτικοί ιατροί χωρίς τα κατάλληλα μηχανήματα. Αλλά το καλοκαίρι δεν είναι εποχή για γκρίνια. Το καλοκαίρι έρχονται οι τουρίστες. Έλληνες και ξένοι (οι περισσότεροι με ενοικιαζόμενα ή ιδιωτικά σκάφη) γεμίζουν το μικρό νησί, το οποίο όμως δεν χάνει την ησυχία του. 

Οι Φούρνοι και η Θύμαινα απέναντι

H Χώρα των Φούρνων παραμένει σχεδόν αναλλοίωτη με τα μικρά γραφικά δρομάκια της και τα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής σπίτια. Τα βράδια, με φόντο τα πολύχρωμα βαρκάκια, η παραλία της γεμίζει από κόσμο και νομίζεις ότι μόλις τελείωσε μια συναυλία. Φουρνιώτες και επισκέπτες περπατούν σχεδόν ασταμάτητα από τη μία άκρη στην άλλη. Νομίζεις πως συμμετέχεις σε μία παρέλαση με ακανόνιστο βήμα, ενώ στο... αντίθετο ρεύμα συναντάς τους ίδιους ανθρώπους να σου χαμογελούν δυο και τρεις φορές. Κάποιοι λοξοδρομούν και ανεβαίνουν προς την κεντρική πλατεία, όπου δίπλα στα πανύψηλα πλατάνια βρίσκονται τα παλιά καφενεδάκια του νησιού. 

Βόλτα στους οικισμούς και τα χωριά

Λίγο έξω από τους Φούρνους σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου βρίσκεται το Καμπί ένας μικρός οικισμός κτισμένος αμφιθεατρικά. H «είσοδός» του βρίσκεται στους τρεις μύλους που θα συναντήσετε ανεβαίνοντας τον δρόμο που οδηγεί προς τη Χρυσομηλιά (και το υπόλοιπο νησί). Το Καμπί διαθέτει μία από τις ωραιότερες παραλίες του νησιού. Στον κολπίσκο του βρίσκουν καταφύγιο πολλά σκάφη, ενώ στα γύρω υψώματα έχουν κατασκευαστεί πολλά σύγχρονα καταλύματα με θέα στη θάλασσα.

H Χρυσομηλιά είναι το δεύτερο μεγάλο χωριό των Φούρνων. Επίσης κτισμένη αμφιθεατρικά είναι ακόμα πιο ήσυχη από το Καμπί κ και τους Φούρνους, καθώς η πρόσβαση γίνεται είτε με καΐκι είτε με αυτοκίνητο (περίπου 40' διαδρομή σε χωματόδρομο μέτριας κατάστασης). Μοναδικής ομορφιάς είναι η παραλία του χωριού στην οποία υπάρχουν και δύο ταβερνάκια.

Απέναντι από τους Φούρνους βρίσκεται η Θύμαινα ένα μικρό νησάκι με λιγοστούς κατοίκους, το οποίο αξίζει να επισκεφθεί κανείς με καΐκι, καθώς και εκείνη κρύβει αρκετούς κολπίσκους για ξεχωριστές βουτιές και βέβαια καλό ψάρεμα. Το τρίτο μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος, ο ¶γιος Μηνάς, δεν κατοικείται. 

OI ΠΑΡΑΛΙΕΣ

Καμπί

Την ημέρα οι δραστηριότητες στο νησί περιλαμβάνουν ατέλειωτο κολύμπι. Οι πεντακάθαρες παραλίες μπορεί να είναι απόκρημνες, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο σε μαγνητίζουν και σε καλούν να τις γνωρίσεις από κοντά. 

Αγία Τριάδα

Εύκολα προσβάσιμες και με τα πόδια είναι η Ψιλή ¶μμος (δίπλα στη Χώρα) και το Καμπί. Με αυτοκίνητο ή καΐκι μπορείτε να πάτε μέχρι τον ¶γιο Ιωάννη, ενώ με καΐκι επίσης θα επισκεφθείτε και την παραλία του Πετροκοπιού. Τα πολύχρωμα καΐκια, όπως καταλάβατε, αποτελούν το καλύτερο μεταφορικό μέσο για να ανακαλύψετε τους αμέτρητους κολπίσκους με τα κρυστάλλινα νερά. Όποια παραλία και αν επιλέξετε θα πρέπει να γνωρίζετε πως τα νερά είναι ιδιαίτερα παγωμένα ακόμα και τα πιο ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού. 

Πανηγύρια

Μοναδικά είναι τα πανηγύρια των ντόπιων από τα οποία δεν γίνεται να λείψει κανείς. Στις 15 Αυγούστου, ανήμερα της Παναγίας, η κεντρική πλατεία του νησιού γεμίζει από κόσμο. H βραδιά περιλαμβάνει πολύ φαγητό με σπιτικούς μεζέδες από τον πολιτιστικό σύλλογο και τοπικούς χορούς. Μεγάλο πανηγύρι με ανάλογες εκδηλώσεις γίνεται και στον ¶γιο Ιωάννη τον Πρόδρομο στις 29 Αυγούστου. Στις 31 Ιουλίου γιορτάζεται το ψάρι! Συνοδεία μουσικής θα μπορείτε να γευθείτε πάρα πολλούς θαλασσινούς μεζέδες.

Προϊόντα

Εκτός από πολύ φρέσκο ψάρι στους Φούρνους αξίζει να αγοράσετε τοπικό θυμαρίσιο μέλι. Στα παραδοσιακά καφενεδάκια θα βρείτε ντόπιες πορτοκαλάδες, ενώ κάποιοι κάτοικοι παράγουν μυζήθρα και άλλων ειδών τυριά. 

Πώς θα πάτε

Αν τα... αγαθά κόποις κτώνται έτσι και οι ήσυχες διακοπές σε ένα μακρινό νησάκι θέλουν... κόπο για να επιτευχθούν. Το πλοίο «πιάνει» Φούρνους τρεις φορές την εβδομάδα. Οι αναχωρήσεις από το λιμάνι του Πειραιά είναι κάθε Τρίτη (στις 23.55), Πέμπτη και Παρασκευή (στις 16.00). Από το λιμάνι των Φούρνων, το πλοίο επιστρέφει Τετάρτη, Παρασκευή (στις 19.00) και Κυριακή (στις 22.00). H διάρκεια του ταξιδιού είναι περίπου 12 ώρες (πληροφορίες για αναχωρήσεις GA FERRIES, τηλ.: 210-4582.640 - 210-4511.720).

Ένας διαφορετικός τρόπος για να φτάσει κανείς στους Φούρνους είναι να ταξιδέψει αεροπορικώς μέχρι τη Σάμο ή την Ικαρία και από εκεί να αναζητήσει το πλοίο που συνδέει τους Φούρνους με τα δύο νησιά, την Πάτμο και τους Λειψούς ή κάποιο καΐκι (ιδιαίτερα από τον ¶γιο Κήρυκο). Οι Ολυμπιακές Αερογραμμές έχουν τέσσερις πτήσεις την εβδομάδα (Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Κυριακή) για Ικαρία, ενώ για Σάμο υπάρχουν πέντε πτήσεις καθημερινά (Ο.A. τηλ.: 210- 9666.666). 

Πού θα μείνετε

Στους Φούρνους δεν θα βρείτε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, αλλά μικρά φιλόξενα ενοικιαζόμενα δωμάτια τα οποία παρέχουν όλες τις σύγχρονες ανέσεις σε ιδιαίτερα προσιτές τιμές. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα παρακάτω: «Στούντιο Ρένας» τηλ. 22750-51364, «Δωμάτια Πάτρας Μαρκάκη» τηλ. 22750-51332, «Στούντιο Νεκταρία» τηλ. 22750-51365-51148, «Τούλα Παναγιώτου» τηλ. 22750-51332. 

Τι θα φάτε

Δεν είναι τυχαίο πως οι καλοφαγάδες (και ιδιαίτερα οι λάτρεις του ψαριού) συνιστούν τους Φούρνους σαν έναν από τους καλύτερους προορισμούς για να παρελάσουν φρέσκα θαλασσινά από το πιάτο σας! Δεν είναι τυχαίο πως στις διαφημιστικές αφίσες του νησιού οι φωτογραφίες εκτός από τις παραλίες και το χωριό περιλαμβάνουν αστακομακαρονάδα! Αν πάλι δεν σας αρέσει ο αστακός, τότε το μενού συμπληρώνεται από σπέσιαλ γαριδομακαρονάδα, ψητό χταποδάκι, μύδια και σχεδόν όλων των ειδών τα φρέσκα ψάρια σε τιμές ιδιαίτερα προσιτές. Ενδεικτικά προτείνουμε τα παρακάτω: «Δελφίνια» (με σπεσιαλιτέ γαριδομακαρονάδα, αστακομακαρονάδα και μύδια με σος μουστάρδας), «Μίλτος» (με ειδικότητα στα θαλασσινά), «Νίκος» (με σπέσιαλ ψαρόσουπα). Ταβερνάκια θα βρείτε τόσο στο Καμπί όσο και στη Χρυσομηλιά. Για διασκέδαση προτείνεται ο «Μύλος», ένας αναπαλαιωμένος μύλος με φοβερή θέα στο λιμάνι των Φούρνων.

Αλληλεγγυη

Αλληλεγγύη

«Σε έναν κόσμο κοινών προκλήσεων, κανένα έθνος δεν μπορεί να πετύχει από μόνο του. Αλλά δουλεύοντας μαζί με κοινό σκοπό, μπορούμε να οικοδομήσουμε ένα ασφαλέστερο, πιο ευήμερο μέλλον για όλους. Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι το θεμέλιο για λύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο». Αλληλεγγύη είναι η  ενσωμάτωση, ο βαθμός και το είδος της ενσωμάτωσης, που προβάλεται από μια κοινωνία ή ομάδα με τους ανθρώπους και τους γείτονές τους. Αφορά τις σχέσεις σε μια κοινωνία, με τις οποίες οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους.

Νησος Αμοργος

Η Αμοργός, το νησί του απέραντου γαλάζιου, βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο των Κυκλάδων, ανάμεσα στην Νάξο, τις Μικρές Κυκλάδες και την Αστυπάλαια. Αποτελεί την φυσική δίοδο, την γέφυρα επικοινωνίας των Κυκλάδων προς τα Δωδεκάνησα. Απέχει από το λιμάνι του Πειραιά 136 ναυτικά μίλια.

Διαθέτει δύο φυσικά λιμάνια, τα Κατάπολα στο κέντρο και την Αιγιάλη στα βόρεια. Μεγάλο τμήμα των ακτών της είναι εξαιρετικά βραχώδες και καταλήγει απότομα στη θάλασσα. Με σχήμα επίμηκες (μήκος 18 μίλια και πλάτος από 1,5 έως 5 μίλια) το νησί έχει περίμετρο μήκους 112 χλμ.

Το ορεινό τοπίο εμφανίζεται πιο άγριο και απότομο στην περιοχή της Αιγιάλης όπου βρίσκεται η ψηλότερη κορυφή (Κρούκελλος 821μ.),  στο κέντρο του νησιού (Προφήτης Ηλίας 698μ.) και δυτικά (Άσπρο βουνό, Βουνό του χωριού ή  Κόρακας 630μ.). Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ορεινούς όγκους παρεμβάλλονται μικρές κοιλάδες με κυριότερες αυτές της Κολοφάνας στα δυτικά, των Καταπόλων στο κέντρο και της Αιγιάλης στα βόρεια και μικρότερες αυτές του Καμαριού, της Αρκεσίνης και του Αγ. Παύλου.

Η γεωλογική ιστορία της Αμοργού διαφέρει από αυτή των υπόλοιπων νησιών, με αρχαιότερο πέτρωμα τον σχιστόλιθο και νεώτερο τον ασβεστόλιθο τα οποία  καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο τμήμα του νησιού. Η σημερινή μορφή της οριστικοποιήθηκε πριν από 700.000 περίπου χρόνια με την καταβύθιση μεγάλων χερσαίων τμημάτων και τον σχηματισμό του νησιώτικου όγκου της.

Η βλάστησή της, τυπικά κυκλαδική, είναι αραιή και θαμνώδης με σχίνους, πρίνους, ασπάρτους και φρύγανα εκτός από τις εύφορες κοιλάδες των Καταπόλων, της Κάτω Μεριάς και της Αιγιάλης όπου υπάρχουν πυκνοί ελαιώνες και άλλα καρποφόρα δέντρα. Αμπέλια και κηπευτικά εκλεκτής ποιότητος καθώς και λίγα δημητριακά καλλιεργούνται στις σκαλωτές βουνοπλαγιές σε όλο το νησί. Όσο φτωχή είναι η Αμοργιανή βλάστηση σε πυκνότητα και μεγέθη, τόσο πλούσια είναι σε ποικιλία ενδημικών φυτών και ιδιαίτερα σπάνιων βοτάνων με θεραπευτικές ιδιότητες.

Το κλίμα γενικά είναι υγιεινό και μοιάζει με εκείνο των υπολοίπων νησιών. Τοπικά η περιοχή της Αιγιάλης είναι ζεστή κατά το καλοκαίρι λόγω της φύσης του εδάφους η μορφολογία του οποίου δεν επιτρέπει στους δροσερούς βοριάδες του καλοκαιριού (μελτέμια), να εισχωρήσουν  στο εσωτερικό του νησιού.

-

Εθελοντικη Αιμοδοσια

γινε κι εσύ εθελοντής αιμοδότης ;Θα πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους ότι: Για να υπάρχει πάντοτε διαθέσιμο αίμα πρέπει το 10% του πληθυσμού της Χώρας να προσφέρει τουλάχιστον μια φορά το χρόνο αίμα. • Σωστότερη λύση θα είναι 300-330.000 άτομα στο σύνολο των 10.000.000 της χώρας μας να γίνουν συστηματικοί εθελοντές Αιμοδότες, που να προσφέρουν 2-3 φορές το χρόνο ή να μπορούν να ειδοποιηθούν σε ώρα ανάγκης.
 Η προσφορά αίματος μόνο σε έκτακτη ώρα για να σώσουμε τον συγγενή ή τον φίλο μας, δεν λύνει το πρόβλημα. Θα μένει πάντα το άγχος και στους συγγενείς και στο προσωπικό της Αιμοδοσίας «πως θα βρούμε τώρα αίμα» • Μόνο η εθελοντική και συστηματική προσφορά αίματος από τον πληθυσμό, έτσι ώστε να υπάρχει καθημερινή εισροή αίματος στις αιμοδοσίες της χώρας, θα μας δώσει ασφάλεια για την αντιμετώπιση των αρρώστων μας και θα μας απαλλάξει από το άγχος. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μη αμειβόμενη προσφορά αίματος. Μη φανταστείτε βέβαια ότι υπάρχει και αμειβόμενη. Το αίμα δεν αποτελεί εμπορεύσιμο αγαθό και αυτό κατοχυρώνεται από το νόμο. Ο αγώνας για την επικράτηση του θεσμού της εθελοντικής αιμοδοσίας άρχισε το 1952.Το 1979, πλέον, κλείνουν και οι τελευταίες ιδιωτικές τράπεζες αίματος και από τότε το αίμα διατίθεται δωρεάν σε όποιον το έχει ανάγκη.
 Με τον όρο «ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ» εννοούμε τη χορήγηση αίματος με τη μετάγγιση και κατ” επέκταση την όλη οργάνωση που ασχολείται με τη λήψη, συντήρηση και διάθεση του αίματος και των παραγώγων του. Η μετάγγιση αίματος υπήρξε η πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση οργάνου. Τα τελευταία 50 χρόνια, η επιστημονική και τεχνική πρόοδος στο τομέα της μετάγγισης αίματος υπήρξε τόσο αλματώδης, ώστε σήμερα η μετάγγιση να μην είναι μια απλή λήψη και χορήγηση αίματος, αλλά ένας ιδιαίτερος κλάδος της Αιματολογίας που βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη, μια θεραπευτική μέθοδος, που βασίζεται σε αυστηρότατους κανόνες, μια ολόκληρη οργάνωση, που περιλαμβάνει επιστήμονες γιατρούς- αιματολόγους και βιοχημικούς, ειδικούς τεχνικούς, νοσηλευτικό και τεχνικό προσωπικό, στατιστικολόγους, κοινωνικούς παράγοντες και κρατικούς λειτουργούς. Γιατί να δώσω και εγώ αίμα; Γιατί πολύ απλά είναι αδύνατη η παρασκευή του στο εργαστήριο, οπότε η μόνη λύση είναι η εθελοντική αιμοδοσία Στην Ελλάδα κάθε χρόνο χρειαζόμαστε 600.000 μονάδες αίματος από τις οποίες μόλις το 40% καλύπτεται από τους εθελοντές αιμοδότες, το 50% από το συγγενικό περιβάλλον και το 5% από τις ένοπλες δυνάμεις. Σε κάθε νοσοκομείο 2/10 ασθενείς κατά μέσο όρο χρειάζονται μετάγγιση. Σε ασθενείς με ογκολογικά προβλήματα (πχ λευχαιμία), ιδιαίτερα όταν υποβάλλονται σε χημειοθεραπείες. Όσοι πάσχουν από διάφορες αιματολογικές ασθένειες (πχ αιμορροφιλία). Όταν υπολογίζεται αξιόλογη απώλεια αίματος κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης. Σε ορισμένες έγκυες που παρουσιάζουν προβλήματα κατά τον τοκετό.

Θέλω να δώσω αίμα! Μπορώ ; Ναι, αν είσαι πάνω από 18 ετών. Όμως, διάφορα προβλήματα υγείας μπορούν να σε εμποδίσουν, πρόσκαιρα ή οριστικά, να γίνεις εθελοντής αιμοδότης. Αυτό βέβαια διασφαλίζει την υγεία σου ως δότη αλλά και την ποιότητα του αίματος που θα μεταγγιστεί στο λήπτη. 

Αίμα δεν μπορούν να δώσουν:
Φορείς του ιού HIV, καθώς και άτομα με αυξημένο κίνδυνο για τη λοίμωξη αυτή.
 2.Όσοι πάσχουν από Ηπατίτιδα Β και C.
 3.Άτομα που πέρασαν ή πάσχουν από Ελονοσία.
 4.Άτομα που πάσχουν από χρόνια νοσήματα όπως είναι οι διάφορες καρδιακές παθήσεις, ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση, η χρόνια νεφροπάθεια, η ηπατοπάθεια, οι διάφορες αναιμίες ή άλλο σοβαρό νόσημα.
 5.Άτομα που κάνουν χρήση ναρκωτικών ή είναι αλκοολικοί 6.Άτομα με σοβαρές αλλεργίες .Γυναίκες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και 6 μήνες μετά τον τοκετό.

 Πρέπει να συμβουλευτείς το γιατρό της αιμοδοσίας αν:
 1.Παίρνεις φάρμακα
 2.Έχεις εμβολιαστεί πρόσφατα
 3.Έχεις περάσει κάποια λοίμωξη πρόσφατα
 4.Υποπτεύεσαι συμπτώματα ή έχεις νοσήσει από κάποιο αφροδίσιο νόσημα.

 Πού μπορώ να δώσω αίμα ;
 Σε οποιοδήποτε κρατικό νοσοκομείο και φυσικά στη σχολή μας σε μία από τις ημέρες εθελοντικής αιμοδοσίας που διοργανώνει το «Αιμοπετάλιο», σε συνεργασία με την Κινητή Μονάδα Αιμοδοσίας του Λαϊκού Νοσοκομείου Αθηνών.
 Η αιμοδοσία δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία… -Αίμα μπορείς να δώσεις οποιαδήποτε ώρα της ημέρας από τις 8πμ-8μμ. -
Θα πρέπει να είσαι ξεκούραστος, να έχεις κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ και να μην έχεις καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ.
 Καλά είναι πριν την αιμοληψία να έχεις πάρει ένα ελαφρύ γεύμα (πχ πρωινό)
 Ο γιατρός της αιμοδοσίας παίρνει ένα σύντομο ιστορικό και συμπληρώνει το ειδικό ερωτηματολόγιο πάντα με τη δική σου συνεργασία!
 Με μια σύντομη κλινική εξέταση εκτιμά τη γενική κατάσταση της υγείας σου και κυρίως του καρδιαγγειακού συστήματος (έλεγχος σφίξεων και αρτηριακής πίεσης ).
Τέλος, προσδιορίζεται ο αιματοκρίτης και η αιμοσφαιρίνη σου και αν όλα είναι εντάξει ακολουθεί η διαδικασία της λήψης του αίματος, η οποία διαρκεί περίπου 10 λεπτά.
 Η διαδικασία αυτή είναι απαραίτητη και εξασφαλίζει την υγεία τόσο του δότη όσο και δέκτη.
 Η διαδικασία είναι ανώδυνη και ασφαλής.
Ο πόνος της βελόνας διαρκεί όσο διαρκεί το τσίμπημα, μόνο μια στιγμή! Την υπόλοιπη ώρα απλώς ανοιγοκλείνεις τη γροθιά σου προκειμένου να διευκολυνθεί η φλεβική επάνοδος του αίματος. Εξάλλου και τα ιατρικά υλικά που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια της αιμοδοσίας είναι αποστειρωμένα, μίας χρήσης και ανοίγονται μπροστά σου, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς μήπως μολυνθείς από μικρόβια και ιούς. Αναπληρώνεται το αίμα που δίνω; Ο όγκος αίματος που χαρίζεις είναι μόνο το 1/20 του συνολικού όγκου αίματος του οργανισμού σου, περίπου 450 ml. Η αναπλήρωση του χαμένου όγκου γίνεται σε 10 λεπτά, ενώ ο όγκος του πλάσματος αποκαθίσταται σε 12 ώρες και τα ερυθρά αιμοσφαίρια σε 30 μέρες περίπου. Εξάλλου η αιμοδοσία είναι ωφέλιμη για τον οργανισμό σου αφού κινητοποιείται ο Μυελός των Οστών για την παραγωγή νέων κυττάρων αίματος.

 Τι γίνεται με το αίμα που δίνω ;
-Το αίμα ελέγχεται για τυχόν μολυσματικούς παράγοντες. Σε περίπτωση θετικού αποτελέσματος το αίμα αχρηστεύεται και ο δότης ενημερώνεται από τον αρμόδιο γιατρό της αιμοδοσίας. -Υπεύθυνες για τη διακίνησή του αίματος είναι οι μονάδες αιμοδοσίας των νοσοκομείων.

Μετά την αιμοληψία…
 -Πιες την πορτοκαλάδα που σου προσφέρεται και φάε κάτι ελαφρύ.
 -Μην αποχωρήσεις από το σημείο της αιμοληψίας πριν σου το επιτρέψει το υπεύθυνο προσωπικό. -Καλό είναι να αποφύγεις το κάπνισμα και την οδήγηση για 1 ώρα. -
Η λήψη πολλών υγρών, όχι όμως και του αλκοόλ, είναι απαραίτητη για την αναπλήρωση του χαμένου όγκου. -Σε περίπτωση αιμορραγίας από το σημείο της φλεβοκέντησης σήκωσε το χέρι σου ψηλά και εφάρμοσε πίεση.

 Το αίμα ούτε παράγεται, ούτε αντικαθίσταται… Μόνο προσφέρεται… Γίνε κι εσύ εθελοντής αιμοδότης! Μη διστάζεις… Μην αφήνεις κάτι τόσο σημαντικό για αύριο ενώ μπορείς να το κάνεις σήμερα… οι άνθρωποι που χρειάζονται το αίμα δεν μπορούν να περιμένουν… …αν σκέφτεσαι ότι στην οικογένεια σου δεν υπήρξε ποτέ ανάγκη για αίμα αρκεί να θυμηθείς ότι:< -Υποψήφιος αιμοδότης είναι κάθε υγιής άνθρωπος, ενώ υποψήφιοι δέκτες είμαστε όλοι! -Σύμφωνα με διεθνείς στατιστικές, 60% του πληθυσμού θα χρειαστεί μετάγγιση ολικού αίματος ή ενός από τα στοιχεία του σε κάποια στιγμή της ζωής του! -Μόνο το 5% των ατόμων που θα μπορούσαν να είναι αιμοδότες, δίνουν αίμα! Δίνοντας 1 μονάδα αίμα: -προσφέρεις ανεκτίμητη βοήθεια στο συνάνθρωπο σου που το έχει ανάγκη και αυτή είναι η κυριότερη ανταμοιβή σου. -δικαιούσαι αίμα σε ώρα προσωπικής ή οικογενειακής ανάγκης. -δικαιούσαι δωρεάν αιματολογικές εξετάσεις σε περίπτωση προσωπικής σου ασθένειας.

Νησος Δονουσα

Δονούσα είναι το βορειότερο νησί του συμπλέγματος τωνΜικρών Ανατολικών Κυκλάδων Βρίσκεται ανατολικά της Νάξου και βόρεια της Αμοργού. Έχει έκταση 13 τ. χλμ, το έδαφος είναι πετρώδες και σχηματίζει πολλούς κόλπους, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται οι μικρές αμμουδιές του νησιού. Η Δονούσα έχει 160 μόνιμους κατοίκους οι οποίοι ασχολούνται με την αλιεία και την κτηνοτροφία και τελευταία με τον τουρισμό.Αποτελείται από τους εξής οικισμούς: όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι ο οποίος είναι το μεγαλύτερο χωριό και το λιμάνι του νησιού. Γραφικός οικισμός με αυθεντική κυκλαδίτικη ταυτότητα που γοητεύει τον επισκέπτη ο Σταυρός βρίσκεται κτισμένος στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού σεναν απάνεμο κόλπο.  Στην&ανατολική πλευράτου οικισμού βρίσκεται το εκκλησάκι τουΤίμιου Σταυρού, στο οποίο ο οικισμός χρωστά και την ονομασία του. Οι υπόλοιποι οικισμοί,Μερσίνη, Χαραυγή Καλοταριτίσσα προσφέρονται για περιπάτους και ξεχωρίζουν για τη γραφικότητά τους.

Εθελοντισμος

Τι είναι ο Εθελοντισμός?

Η έννοια του εθελοντισμού συνδέεται με την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά. Ο εθελοντισμός εκφράζεται με πολλούς τρόπους, ο καθένας από αυτούς με τη δική του φυσιογνωμία και μέθοδο δράσης. Κοινό χαρακτηριστικό όμως όλων είναι η συνδρομή τους στην προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων.

Στη σύγχρονη εποχή ο εθελοντισμός έχει καθιερωθεί ως ο θεσμός εκείνος, που συμβάλει στην αντιμετώπιση των κοινωνικών, οικονομικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων και καλείται να αναπληρώσει τα κενά που δημιουργεί η αδυναμία του κράτους και οι μηχανισμοί της αγοράς.

Στο πλαίσιο αυτό στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους πολλές Μη κυβερνητικές Οργανώσεις με πληθώρα εθελοντικών δράσεων και κύρια πεδία εφαρμογής το περιβάλλον, τον πολιτισμό, τις κοινωνικές υπηρεσίες. Σε κάθε πεδίο εφαρμογής οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, είτε έχουν μορφή ιδρύματος. αστικής / μη κερδοσκοπικής εταιρείας, σωματεία ή συλλόγους στηρίζουν τη δράση τους στην εθελοντική προσφορά των μελών τους.

Ο εθελοντισμός δεν είναι απλά ένας όρος, είναι στάση ζωής και δρα εποικοδομητικά στο κοινωνικό στερέωμα καθώς αφορά όλους ανεξάρτητα από κοινωνικές και οικονομικές διακρίσεις, προάγει την ενεργή συμμετοχή των πολιτών στην προάσπιση των θεμελιωδών τους δικαιωμάτων και ενδυναμώνει την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή.

Το Μοντέλο του Εθελοντισμού

montelo volunteer

Ο εθελοντισμός μπορεί να θεωρηθεί ως συνδυασμός ακτιβισμού και άμισθης εργασίας.
Ο εθελοντισμός μπορεί να θεωρηθεί ως ακτιβισμός και αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου
Ο εθελοντισμός μπορεί να θεωρηθεί ως αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου και της ανιδιοτελής προσφοράς
Τέλος, ο εθελοντισμός είναι ο συνδυασμός και των τριών διακριτών στοιχείων.

Λειψοι

Ο δήμος των Λειψών βρίσκεται στο μέσο περίπου του νησιού, στο βάθος του ομώνυμου απάνεμου κόλπου. 
Αυτός ο γραφικός οικισμός με τα λευκά σπίτια και τα μπλε πορτοπαράθυρα διατηρεί το νησιωτικό χρώμα του.
Άλλοι μικροσυνοικισμοί είναι το Κουσέλιο, η Κατσαδιά και η Παναγία του Χάρου.Το νησί διαθέτει ωραιότατες παραλίες: τη Λιεντού που επειδή βρίσκεται σε κοντινή απόσταση, προτιμάται από τον περισσότερο κόσμο, τον Κάμπο, τον Πλατύ Γιαλό, μια πανέμορφη παραλία με αμμουδιά, την Κατσαδιά στα νότια του νησιού, απέναντι από την Λέρο με πολύ καλή αμμουδιά, την Παπανδριά δεξιά από την Κατσαδιά με αμμουδιά, καλαμιές και υπέροχη φύση. Τη Χοχλακούρα με βότσαλα, επίπεδα βράχια και πανέμορφες σπηλιές, το Τουρκόμνημα και ο Ξηρόκαμπος, το Μονοδέντρι και οι Καμάρες, άγριες, μακρινές παραλίες, που αξίζει τον κόπο να πάει κανείς. Οι Λειψοί συνδέονται ακτοπλοϊκά με τα κοντινά νησιά Πάτμο και Λέρο καθώς και με τη Ρόδο και τον Πειραιά.
Το νησί διαθέτει ασφαλές φυσικό λιμάνι στο οποίο καταφεύγουν πολλά ιδιωτικά σκάφη το καλοκαίρι. 
Υπάρχει σταθμός ανεφοδιασμού σε καύσιμα και νερό.
Η ιστορία των Λειψών είναι αναπόσπαστα δεμένη με την ιστορία των γειτονικών της μεγαλύτερων νησιών και ιδιαίτερα της Πάτμου. Όπως όλα τα νησιά της Δωδεκανήσου, έτσι και οι Λειψοί φαίνεται να κατοικούνται από τα προϊστορικά χρόνια συνεχώς μέχρι σήμερα. Σε διάφορα σημεία του νησιού βρέθηκαν επιγραφές και αγγεία που χρονολογούνται από τους κλασικούς χρόνους.
Η γειτνίαση με την Πάτμο μας επιτρέπει να υιοθετήσουμε ότι ο χριστιανισμός διαδόθηκε στους Λειψούς ήδη από τον 1ο αιώνα μ.Χ. Σημαντικά είναι τα μνημεία της παλαιοχριστιανικής εποχής, που είναι μια μεγάλη τρίκλιτη βασιλική με ψηφιδωτά δάπεδα και βαπτιστήριο στη θέση "Κουσέλιο", πιθανόν του 5ου αιώνα, και λείψανα τοίχων, αρχιτεκτονικών μελών, ψηφιδωτών δαπέδων στη θέση "Κατσαδιά", εκεί όπου σήμερα βρίσκονται οι ναοί του Αγίου Σπυρίδωνος και του Αγίου Παντελεήμονος
 Η σημαντικότερη εκδήλωση του νησιού είναι η γιορτή του κρασιού που γίνεται τον Αύγουστο, και προβάλλεται έντονα, καθώς το κρασί είναι το κύριο παραγωγικό προϊόν με μια μακρά παράδοση στην παραγωγή και την εξαγωγή κρασιού οπως και η Σαντορινη και η Σάμος.
Ο "Κλήδωνας" είναι μία άλλη μεγάλη γιορτή των Λειψών, προς τιμήν του Ιωάννου του Θερμαστή, κατά την οποία οι κάτοικοι ανάβουν φωτιές, οι κοπέλες φέρνουν το λεγόμενο αμίλητο νερό στην πλατεία του οικισμού και γίνεται γλέντι με τραγούδια και χορό.
Στο πολιτιστικό πρόγραμμα του νησιού εντάσσεται και η οργάνωση εκδηλώσεων από χορευτικά τμήματα, προσκόπους και φιλαρμονικής.
Πανηγύρια / Γιορτές
Μεγάλο πανηγύρι γίνεται στα Εννιάμερα της Παναγίας (23 Αυγούστου) στην Παναγιά του Χάρου, 
στις 22 Αυγούστου, όπου έρχεται πολύς κόσμος από την Πάτμο, τη Λέρο και τα γύρω νησιά. 
Στους προσκυνητές μοιράζονται σταφύλια και γλυκά.

Ήθη / Έθιμα
Ξεχωρίζει ο παραδοσιακός γάμος με διήμερο γλέντι.

Κάστρα
Το Κάστρο βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του νησιού και παρουσιάζει ενδιαφέρον με τα λείψανα ακρόπολης 
και τους τάφους γύρω του.

Μονές και Εκκλησίες
Υπάρχουν παντού στο νησί πολλές μικρές εκκλησίες, για τις οποίες μάλιστα λέγεται ότι αντιστοιχεί μία για κάθε οικογένεια. Αξίζει να αναφερθεί η Παναγιά του Χάρου για τον αρχιτεκτονικό της ρυθμό (νησιωτικός-βυζαντινός). 
Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας απεικονίζει την Παναγία να κρατά τον Ιησού Εσταυρωμένο. Πρόκειται για μια από τις σπάνιες στιγμές της αγιογραφίας. Άλλες εκκλησίες είναι η μεγάλη εκκλησία του νησιού, ο Άγιος Ιωάννης 
ο Θεολόγος, χτισμένη με χρήματα των ξενιτεμένων . Είναι χτισμένη με πελεκητή πέτρα και ξεχωρίζει η εικόνα της Παναγιάς της Μαύρης. 

Η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου (16ος αιώνας) που βρίσκεται στο ομώνυμο μικρό λιμάνι, πριν την είσοδο του κυρίως λιμανιού, μέσα στο πράσινο, δίπλα σε πηγή με δροσερό νερό και έχοντας γύρω της, σε τρύπες στους βράχους, τα οστά των καλογήρων που έζησαν και μαρτύρησαν εκεί, ειδικά κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Επίσης, η Παναγιά στο Κουσέλιο, χτισμένη στα θεμέλια προχριστιανικού ναού. 
Στους τοίχους φαίνονται μάρμαρα με βυζαντινές επιγραφές από τον προηγούμενο αυτό ναό, που χρησιμοποιήθηκαν σαν απλό οικοδομικό υλικό. 

Οι δύο Αη-Νικόλες στους κάβους δεξιά και αριστερά, όπως μπαίνουμε στο λιμάνι, ο Άγιος Θεολόγος του Μοσχάτου (17ος αι.), ο Άγιος Παντελεήμων στη Κατσαδιά, ο Προφήτης Ηλίας, φυσικά σε μια κορφή μπροστά στο λιμάνι και πολλές άλλες αφιερωμένες σε πολλούς Αγίους, με προεξέχουσα και άξια αναφοράς την Εκκλησία-Ησυχαστήριο του Αγίου Νεκταρίου, χτισμένη γύρω στα 1980 από τον ιερέα του νησιού, Αρχιμανδρίτη Νικηφόρο. Εκεί λειτουργεί και το Βαπτιστήριο του νησιού.

Μουσεία
Το Εκκλησιαστικό και Λαογραφικό μουσείο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης των Λειψών. 
Περιλαμβάνει εικόνες 16ου -17ου αι., σταυρούς και χρυσοκεντήματα ιεροκαλλύματα 17ου αι., τοπικές ενδυμασίες, αντικείμενα οικιακής χρήσης, νομίσματα διαφόρων εποχών κ.α. Επίσης στο μουσείο στεγάζεται και μικρή αρχαιολογική συλλογή από τυχαία ευρήματα. Προσέξτε ιδιαίτερα το μαρμάρινο ιωνικό κιονόκρανο (τμήμα) 4ου αι. π.Χ. και τους λύχνους 3ου αι. π.Χ.

Παγκοσμια μερα πολιτισμου . Νησος Δηλος

Ρομαντική αναπαράσταση του Ιερού, H. – P. Nenot, 1882 Δήλος, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από το 1990 Δήλος - μια Ουτοπία που υπήρξε Υπολογίζεται ότι γύρω στο 90 π.Χ. στο μικρό αυτό νησί, που δεν είναι παρά μια κουκίδα στο χάρτη της Μεσογείου, κατοικούσαν περίπου 30.000 άνθρωποι. Από τις αναθηματικές επιγραφές και τα ταφικά μνημεία της Ρήνειας φαίνεται ότι εκτός από τους Αθηναίους και τους Ρωμαίους, που αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού, στη Δήλο κατοικούν άνθρωποι από την Πελοπόννησο, την Κεντρική και Δυτική Ελλάδα, τη Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου, τη Θράκη και τον Εύξεινο Ποντο, την Ταυρική Χερσόνησο, την Τρωάδα, τη Μυσία, την Αιολίδα, την Ιωνία, τη Λυδία, την Καρία, τη Λυκία, τη Βιθυνία, την Παφλαγονία, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Πισιδία, την Παμφυλία, την Κιλικία, τη Συρία, τη Μηδία, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Κυρήνη, την Αραβία. Όλοι αυτοί συνυπάρχουν ειρηνικά, υιοθετούν τον ελληνικό τρόπο ζωής, μιλούν και γράφουν ελληνικά, κατοικούν σε ελληνικά σπίτια, κτίζουν ιερά στα οποία λατρεύουν τους θεούς τους χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα, εργάζονται και διασκεδάζουν μαζί, ενώ τα παιδιά τους φοιτούν στο ίδιο Γυμνάσιο, παίζουν και γυμνάζονται μαζί στις ίδιες παλαίστρες. Οι Έλληνες ποτέ δεν είχαν τον φανατισμό των μονοθεϊστικών θρησκειών. Ήταν πάντα πρόθυμοι να δεχθούν ότι ο θεός που λάτρευε ο γείτονάς τους ήταν κι αυτός θεός, πολύ συχνά μάλιστα ένας από τους δικούς τους θεούς με άλλο όνομα. Ο Απόλλωνας, μετά από κάποιους αρχικούς δισταγμούς, δέχεται να μοιραστεί την γενέτειρά του με τον Σάραπι , την Ίσιδα, τον Αρποκράτη και τον Άνουβι, με τον Θεό του Ισραήλ και τους θεούς των Αράβων, με την Ατάργατη και τον Αδάδ, τους θεούς της Ασκαλώνος και της Ιάμνειας. Έτσι για πρώτη ίσως φορά στην ανθρώπινη ιστορία σ’ αυτή τη μικρή γωνιά της γης συνυπάρχουν ειρηνικά όλοι σχεδόν οι λαοί της Μεσογείου. Τα πλοία που έφταναν διαρκώς στα λιμάνια της Δήλου δεν έφερναν μονάχα εμπορεύματα, αλλά και ανθρώπους και νέα και ιδέες από όλες σχεδόν τις παραλιακές πόλεις της Μεσογείου. Ο τότε κόσμος έμοιαζε να είναι μια μικρή γειτονιά γύρω από τη Μεσόγειο που τους ένωνε και μας ενώνει. Τη Μεσόγειο, όπου η μυστικιστική Ανατολή και η Δύση της δράσης και της προόδου συναντώνται με την Ελλάδα του λόγου, του μέτρου και της αρμονίας, το χώρο που ο νους κι η καρδιά συνυπάρχουν αρμονικά, όπου η αγάπη της ζωής και η υποταγή στο πεπρωμένο εξισορροπούνται. Σύντομη ιστορία της Δήλου Η Δήλος, μια βραχονησίδα, μόλις 5 χμ. μήκους και 1300 μ. πλάτους, ήταν στην αρχαιότητα Ιερό νησί, επειδή εδώ γεννήθηκε ο Απόλλωνας και η Άρτεμις, δύο από τους πιο σημαντικούς θεούς του Ελληνικού πανθέου. Βρίσκεται στην καρδιά του Αιγαίου, στο κέντρο των Κυκλάδων που σχηματίζουν κυκλικό χορό γύρω της - "εστ?α των ν?σων" την ονομάζει ο Καλλίμαχος (3ος αι. π.Χ.), δηλαδή βωμό και κέντρο των νησιών. Οι παλιότεροι κάτοικοι της Δήλου έκτισαν (γύρω στο 2.500 π.Χ.) τις ελλειψοειδείς καλύβες τους στην κορυφή του Κύνθου (113 μ. ύψος), από όπου, στις ταραγμένες και ανασφαλείς εκείνες εποχές, μπορούσαν εύκολα να εποπτεύουν και να ελέγχουν τη μικρή κοιλάδα και τη θάλασσα ολόγυρα. Οι Μυκηναίοι, που ήλθαν γύρω στα τέλη του 15ου αιώνα π.Χ., έχοντας ήδη εδραιώσει την κυριαρχία τους στο Αιγαίο, αισθάνθηκαν αρκετά ασφαλείς ώστε να εγκατασταθούν στην μικρή κοιλάδα πλάι στη θάλασσα. Το Απολλώνιο Ιερό, εδραιωμένο ήδη από τους Ομηρικούς χρόνους, έφθασε στη μεγαλύτερη ακμή του στη διάρκεια των αρχαϊκών (7ος-6ος αι. π.Χ.) και κλασικών (5ος-4ος αι. π.Χ.) χρόνων. Έλληνες απ’ όλο τον τότε ελληνικό κόσμο συγκεντρώνονταν στο νησί για να λατρέψουν τον θεό του φωτός Απόλλωνα και την δίδυμη αδελφή του Άρτεμη, θεά της Σελήνης. Από το τέλος του 5ου αι. π.Χ., υπήρχαν ήδη λίγες κατοικίες και αγροικίες γύρω από το Ιερό. H πόλη, που σήμερα αντικρίζει ο επισκέπτης, αναπτύχθηκε μέσα σε λίγες δεκαετίες μετά το 166 π.Χ., όταν οι Ρωμαίοι, που ρύθμιζαν πλέον τις τύχες του Αιγαίου, κήρυξαν ατέλεια για το λιμάνι της Δήλου. Πλούσιοι έμποροι, τραπεζίτες και εφοπλιστές απ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο εγκαταστάθηκαν στο νησί προσελκύοντας ένα μεγάλο πλήθος οικοδόμων, τεχνιτών, γλυπτών και ψηφωτών, που έκτισαν γι’ αυτούς πολυτελείς κατοικίες, διακοσμημένες με τοιχογραφίες, ψηφιδωτά δάπεδα και αγάλματα. Το μικρό νησί πολύ σύντομα έγινε το maximum emporium totius orbis terrarum (Festus), δηλαδή το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της οικουμένης. Υπολογίζεται ότι στις αρχές του 1ου αι. π.Χ. σ’ αυτό το μικρό νησί, που δεν είναι παρά μια κουκίδα στο χάρτη της Μεσογείου, κατοικούσαν περίπου 30.000 άνθρωποι και ότι στα λιμάνια του ήταν δυνατόν να διακινηθούν κάθε χρόνο 750.000 τόνοι εμπορευμάτων. Ο πλούτος που συγκεντρώθηκε στο νησί και οι φιλικές σχέσεις των Δηλίων με τη Ρώμη ήταν η κύρια αιτία της καταστροφής. Η Δήλος καταστράφηκε και λεηλατήθηκε δυο φορές: το 88 π.Χ. από τον βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη, που ήταν σε πόλεμο με τους Ρωμαίους, και το 69 π.Χ. από τους πειρατές του Αθηνόδωρου, σύμμαχου του Μιθριδάτη. Από τότε το νησί έπεσε σε παρακμή και σταδιακά εγκαταλείφθηκε. Οι ανασκαφές, που άρχισαν το 1872 και συνεχίζονται ακόμη, έχουν αποκαλύψει το Ιερό και ένα μεγάλο μέρος της κοσμοπολίτικης ελληνιστικής πόλης. Συντάκτης Π.Ι. Χατζηδάκης, αρχαιολόγος

Σωμα Εθελοντων Κοκινιας ( Σ.Ε.Κ )

https://www.facebook.com/groups/1421330151511109/

ΣΩΜΑ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ 
Η δημιουργια ενος σωματος εθελοντων απο τους αποφοιτους της Παλαιας Κοκκινιας εχει ε αμμεσους σκοπους 
την  βοηθεια σε αδυναμες κοινωνικες ομαδες ,  Γευματα αγαπης σε εκκλησιες και σε γειτονιες
Δημιουργια τραπεζα αιματος
Παρεμβασεις οικολογικες στην γειτονια μας
Δενδροφυτευσεις και λαχανοκηπους
Βοηθεια σε αρρωστους

Νησος Αναφη

Ιστορία
Σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση η Ανάφη οφείλει το όνομά της στο ότι αναδύθηκε, κατά διαταγή του Απόλλωνα, μέσα από τα κύματα για να προσφέρει καταφύγιο και να σώσει τους ταλαιπωρημένους από την καταιγίδα Αργοναύτες. Για να ευχαριστήσουν το θεό οι Αργοναύτες ίδρυσαν βωμό και αργότερα ναό του Αναφαίου Απόλλωνα, στη θέση που είναι σήμερα το μοναστήρι της Παναγίας της Καλαμιώτισσας. Κάθε χρόνο τιμούσαν τον Απόλλωνα με μια γιορτή που ονομαζόταν Υακίνθεια. Στο νησί εγκαταστάθηκαν Φοίνικες και λίγο αργότερα Δωριείς από τη νότια Πελοπόννησο, οι οποίοι κατοίκησαν στο κέντρο του νησιού και ίδρυσαν την πόλη της Ανάφης.
Στη διάρκεια του 5ου αι. π.Χ. η Ανάφη έγινε μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας και ακολούθησε την τύχη των άλλων νησιών. Στο Μεσαίωνα το νησί ανήκε στο Δουκάτο της Νάξου και κυβερνήθηκε από διάφορους Βενετούς ηγεμόνες, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να το απαλλάξουν από τις πειρατικές επιδρομές και τις καταστροφές που ανάγκασαν πολλούς κατοίκους να καταφύγουν στην Κρήτη. Το 1537 λεηλατήθηκε από τον Μπαρμπαρόσα, υποδουλώθηκε στους Τούρκους και απελευθερώθηκε μαζί με τα υπόλοιπα νησιά. Σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση η Ανάφη οφείλει το όνομά της στο ότι αναδύθηκε, κατά διαταγή του Απόλλωνα, μέσα από τα κύματα για να προσφέρει καταφύγιο και να σώσει τους ταλαιπωρημένους από την καταιγίδα Αργοναύτες. Για να ευχαριστήσουν το θεό οι Αργοναύτες ίδρυσαν βωμό και αργότερα ναό του Αναφαίου Απόλλωνα, στη θέση που είναι σήμερα το μοναστήρι της Παναγίας της Καλαμιώτισσας. Κάθε χρόνο τιμούσαν τον Απόλλωνα με μια γιορτή που ονομαζόταν Υακίνθεια. Στο νησί εγκαταστάθηκαν Φοίνικες και λίγο αργότερα Δωριείς από τη νότια Πελοπόννησο, οι οποίοι κατοίκησαν στο κέντρο του νησιού και ίδρυσαν την πόλη της Ανάφης.
Στη διάρκεια του 5ου αι. π.Χ. η Ανάφη έγινε μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας και ακολούθησε την τύχη των άλλων νησιών. Στο Μεσαίωνα το νησί ανήκε στο Δουκάτο της Νάξου και κυβερνήθηκε από διάφορους Βενετούς ηγεμόνες, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να το απαλλάξουν από τις πειρατικές επιδρομές και τις καταστροφές που ανάγκασαν πολλούς κατοίκους να καταφύγουν στην Κρήτη. Το 1537 λεηλατήθηκε από τον Μπαρμπαρόσα, υποδουλώθηκε στους Τούρκους και απελευθερώθηκε μαζί με τα υπόλοιπα νησιά.

Η σημερινή Χώρα είναι χτισμένη αμφιθεατρικά, στο κέντρο του νησιού. Τυπικό δείγμα κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής, με ασπροβαμμένα μονώροφα σπίτια, θολωτές πόρτες και κάτασπρες αυλές. Ένας δρόμος 2 χλμ περίπου τη συνδέει με το λιμανάκι του Αγίου Νικολάου. Έχει 273 κατοίκους. Κατάλοιπά του σώζονται σε απότομο ύψωμα, στην ανατολική πλευρά της Χώρας. Διακρίνονται λείψανα από την αρχαία πάλη της Ανάφης, Τα λείψανα του ναού του Απόλλωνα, στην ανατολική άκρη του νησιού, στη δυσπρόσιτη περιοχή του Καλάμου. Ιερά οδός συνέδεε το ναό με την αρχαία πόλη της Ανάφης, από την οποία κατάλοιπα έχουν διασωθεί. Στον περίβολο του αρχαίου ναού χτίστηκε το μοναστήρι της Παναγίας της Καλαμιώτισσας. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση η εικόνα της Παναγίας βρέθηκε κοντά στο μοναστήρι κρεμασμένη σε ένα καλάμι, γι' αυτό και πήρε το όνομα Καλαμιώτισσα. H παλιά εκκλησία σε ύψος 450 μ. εγκαταλείφθηκε στη διάρκεια του 19ου αι. και η εικόνα μεταφέρθηκε στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, στους πρόποδες του βουνού, που επίσης ονομάστηκε Καλαμιώτισσα. Από το πλάτωμα όπου είναι το παλιό μοναστήρι έχετε μια μοναδική θέα στο Αιγαίο και εδώ πρέπει να βρισκόταν το βενετσιάνικο κάστρο Γκιμπιτρόλι.

Νησος Καστελοριζο

Μεγίστη ονομαζόταν το νησί στην αρχαιότητα και μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ. Η oνoμασία αυτή μπορεί να οφείλεται στο γεγoνός ότι είναι το μεγαλύτερο νησί απ' όλα τ' άλλα στο νησιωτικό σύμπλεγμα της περιοχής.

Οι Άραβες το oνoμάζoυν Μαγιάς και οι Τούρκοι Μεϊς. Ο γεωγράφος Στράβωνας το ονομάζει εσφαλμένα Κισθήνη.

Τo επίσημο όνoμα του νησιού είναι Μεγίστη, αλλά επικράτησε η oνoμασία Καστελλόριζο - κατά μία εκδοχή, από το κοκκινωπό χρώμα του νησιού και κατά μία άλλη από το κόκκινο χρώμα του οικόσημου (επτά χρυσοί πύργοι σε κόκκινη βάση), του 8ου Μεγάλoυ Μαγίστρου των Ιπποτών της Ρόδου και το οποίο βρισκόταν στο μεσαιωνικό Κάστρο, οχυρωματικό έργο χτισμένο πάνω στα αρχαία ελληνιστικά κρηπιδώματα της εποχής του Σωσικλή Νικαγόρα.

Αν και αρχαιολογικά δεν έχει ερευνηΘεί συστηματικά το νησί, εν τούτοις, από ευρήματα λίθινων εργαλείων που βρέΘηκαν σε σπηλιές, η ζωή του χρονολογείται από τη Νεολιθική τουλάχιστον εποχή. Τα πολυγωνικά τείχη με λακκοειδείς ή σκαλισμένους τάφους και η ανεύρευση πολλών ελληνικών επιγραφών φανερώνουν πως οι πρώτοι κάτοικοι ήταν Δωριείς. Σ' αυτήν περίπου την εποχή, ανήκει και ο Λύκιος τάφος, που είναι σκαμμένος πάνω σε βράχο κάτω από το Κάστρο και προσβλέπει στη Μικρά Ασία. Τo 1913 βρέθηκε σε αρχαίο τάφο θήκη, που περιείχε χρυσό στεφάνι ελληνιστικής περιόδου, το οποίο δεν εκτίθεται, αλλά φυλάσσεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μoυσείo (ΑΘήνα), δώρο του Δήμoυ Καστελλορίζου.

Στη Μεγίστη λατρευόταν ο Απόλλων και ο Δίας ο Μεγιστεύς.

Στη συνέχεια, λέει η παράδοση, εμφανίστηκαν Φοίνικες, ενώ από το 350 έως το 300 π.Χ. το νησί εξαρτάται από τη Ρόδο.

Τη Ροδιακή εξoυσία καταλύει στη συνέχεια ο τύραννος Ιδριεύς της Αλικαρνασσού και τη δική του οι στόλαρχοι του Μεγ. Αλεξάνδρου. Μετά το θάνατο του στρατηλάτη, όλα τα νησιά του Αιγαίου περιέρχονται στη δικαιοδοσία του Πτολεμαίου Λάγoυ και κατόπιν καταλαμβάνονται από τους Ρωμαίους.

Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, το Kαστελλόριζο απέκτησε κάποιο είδoς αυτονομίας, που καταργήθηκε το 38 π.Χ. από τον Αυτοκράτορα Βεσπασιανό.

Μετά τη διαίρεση του Ρωμαϊκού κράτους, περιήλθε στο Buζάντιο.

Κατά τους χρόνους τους βυζαντινούς, το νησί περιλαμβάνεται στο "Θέμα των Κυβυραιωτών", όπως και η Ρόδος.

Οι Καστελλοριζιοί έχτισαν τους πρώτους χριστιανικούς ναούς, όπως μια τρίκλιτη παλαιοχριστιανική βασιλική, ελάχιστα ίχνη της οποίας σώζονται στον Άγ. Γεώργιο "Σαντραπέ", στα "Χωράφια".

Το 1306, καταλαμβάνεται από τους Ιωαννίτες ιππότες της Ρόδου (από το Μέγα Μάγιστρο Φουλκ ντε Βιλλαρέ). Ο Μπόζιο μας πληροφορεί πως οι ιππότες εξόριζαν στο Καστελλόριζο τους ανεπιθύμητους και γενικότερα όλους εκείνους που ήθελαν να τιμωρήσουν.

Το 1440, καταλαμβάνεται από τον Αιγυπτιακό Στόλο με 18 γαλέρες και άλλα βοηθητικά πλοία, με ναύαρχο τον Τζελάλ ελ Ντιν. Ο στόλος του ερειπώνει την πόλη και οι κάτοικοι σύρονται αιχμάλωτοι στην Ανατολή.

Το 1461, το κατέχουν οι Καταλανοί και, το 1470, περνά στο βασιλιά της Νεάπολης. Το 1480, το νησί ερημώνει και πάλι εξαιτίας του τουρκικού στόλου που το κατακτά. Τό 1498, το ανακαταλαμβάνει ο βασιλιάς της Νεάπολης.

Το 1512, το καταλαμβάνουν οι Ισπανοί και, το 1523, ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Από το 1570 μέχρι το 1659 γίνονται κυρίαρχοι οι Ενετοί και μετά από αυτούς οι Τούρκοι.

Η ζωή, κατά τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας, γίνεται μαρτύριο σε ολόκληρο το Αιγαίο και μέσα σ' αυτό εντάσσεται το Καστελλόριζο, λόγω της ξεχωριστής του αξίας, της γεωγραφικής του θέσης, αλλά και της φυσικής του διαμόρφωσης, που το καθιστούν σημαντικό σταθμό για τα πολεμικά γεγονότα και σταθμό για τη ναυσιπλοϊα σ' ένα σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης.

Οι Καστελλοριζιοί κατόρθωσαν να αναπτύξουν εμπορικές και οικονομικές σχέσεις με τα Μικρασιατικά παράλια, κατά τη διάρκεια της τουρκικής κατοχής, με ένα είδος αυτονομίας και με κυριώτερη υποχρέωση να καταβάλλουν τον ετήσιο φόρο "μαχτού". Κατά την περίοδο αυτή, λέγεται ότι επικρατούσε ηρεμία και ομαλή εξέλιξη της ζωής. 'Ετσι παρουσιάσθηκε η ακμή της ναυτοσύνης και της οικονομίας γενικότερα. Οι κάτοικοι του νησιού δημιούργησαν αποικίες στα παράλια της Μικράς Ασίας: Καλαμάκι, Αντίφυλλο, Τρίστομη, Κάκαβα, Μύρα, Λιβίσι, Φοίνικα.

Οι Καστελλοριζιοί επιδόθηκαν στο εμπόριο της ξυλείας, του κάρβουνου, των χαλιών και άλλων ειδών, που αγόραζαν από την Ανατολή και τα πουλούσαν στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Κύπρο, στα νησιά του Αιγαίου, ακόμα και στην Ιταλία έφταναν. Διέθεταν 500 περίπου μικρά και μεγάλα ιστιοφόρα, που τους απέφεραν δεκάδες χιλιάδες λίρες από το εξαγωγικό εμπόριο.

Οι κάτοικοι, 'Ελληνες στο σύνολο, Ορθόδοξοι Χριστιανοί, υπάγονταν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, στη Μητρόπολη Πισιδίας (Μ. Ασία). Τη δικαστική εξουσία και την τοπική αυτοδιοίκηση είχαν δημογέροντες και λαοπρόβλητα πρόσωπα.

Το 1821, οι Καστελλοριζιοί επαναστατούν προσφέροντας τα πλοία τους για πυρπολικά, ενώ καταναυμαχούν τον τουρκικό στόλο με νεότερα, κατορθώνοντας σημαντικές επιτυχίες και αποκτώντας λάφυρα. Προηγουμένως οι άντρες φρόντισαν και έστειλαν τα γυναικόπαιδα στην Κάρπαθο, την Κάσο και την Αμοργό.

Παρά τους αγώνες και την αυτοθυσία τους δεν μπόρεσαν να συμπεριληφθούν στα όρια του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Το 1831, το νησί περιέρχεται ξανά στην τουρκική κυριαρχία. Ωστόσο, οι κάτοικοι κατόρθωσαν με σκληρή δουλειά να φτάσoυν σε εξαιρετική ακμή.Το 1904-5, με την επικείμενη στρατολόγηση νέων από την Τουρκία, αρχίζει η μετανάστευση από το νησί, αλλά και η αντίστροφη μέτρηση της ακμής του. Το 1913, με τη βοήθεια σώματος Κρητών, οι Καστελλοριζιοί επαναστατούν, διώχνουν τους ελάχιστους Τούρκους και ζητούν ένωση με την Ελλάδα. Μπροστά σε μια σειρά "δυσχερειών" που πρόβαλε η τότε ελληνική κυβέρνηση για να μη γίνει η ενσωμάτωση, ναυτική δύναμη Γάλλων, στα 1915, καταλαμβάνει το νησί και στη συνέχεια, στα 1920, το... πουλά σχεδόν, μετά από συμφωνία, στους Ιταλούς που ήδη κατέλαβαν τα Δωδεκάνησα.

Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής κατοχής, το νησί βάλλεται συνεχώς από τα τουρκικά παράλια, με αποτέλεσμα να καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά ο εμπορικός στόλος. Συνεχίζεται αυξανόμενη η μετανάστευση των κατοίκων προς την Αυστραλία, Αίγυπτο, Αθήνα, Ρόδο και αλλού.

Η πληθυσμιακή απογύμνωση ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής. Οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν το νησί ως σταθμό επιβατηγών υδροπλάνων. Το 1926, ισχυρός σεισμός μεγέθους 8 της κλίμακας Ρίχτερ κατέστρεψε πάρα πολλά σπίτια.

Το 1941, ξένοι κομμάντος αποβιβάζονται και απελευθερώνουν το νησί, για να απασχολήσουν τους Γερμανούς και να περάσει ο συμμαχικός στόλος στο Αιγαίο. Η... απελευθέρωση κράτησε ελάχιστα 24ωρα (24-2-1941). Επιστρέφουν οι Ιταλοί και, αφού συλλαμβάνουν πατριώτες αντιστασιακούς, τους δικάζουν σε Στρατοδικείο και τους κλείνουν στις υγρές φυλακές της Ιταλίας.

Το 1943, οι Άγγλοι απελευθερώνουν το νησί. Τα γερμανικά αεροπλάνα καθέτου εφορμήσεως το βομβαρδίζουν κατ' επανάληψη. Οι κάτοικοι μεταφέρονται στα προσφυγικά στρατόπεδα Νουζεϊράτ της Γάζας , στην Παλαιστίνη. Οι στρατιωτικοί Άγγλοι λεηλατούν τα αρχοντόσπιτα και, αφού τα πυρπολούν, πουλούν τις πολύτιμες οικοσκευές (νοικοκυριά) στα παζάρια της Κύπρου και της Αιγύπτου .

Το 1945 οι Καστελλοριζιοί επιστρέφουν στην πατρίδα τους σε τρεις αποστολές. Η τελευταία είχε σοβαρές απώλειες, αφού άρπαξε πυρκαγιά το πλοίο στο οποίο επέβαιναν, με αποτέλεσμα να πνιγούν 33 και να καούν αρκετοί. Τα ονόματα των απωλεσθέντων ατόμων είναι γραμμένα σε ειδικό πίνακα, που βρίσκεται στον καθεδρικό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, δεξιά καθώς εισέρχεται οπροσκυνητής.

Κατά τη διάρκεια της σκλαβιάς, αλλά και της παρουσίας των "συμμαχικών" στρατευμάτων, το νησί πολλές φορές βομβαρδίστηκε, κάηκε, λεηλατήθηκε και γενικά καταστράφηκε εντελώς.

Στις 7 Μαρτίου 1948, οι αγώνες για την πολυπόθητη ελευθερία ευοδώνονται και πραγματοποιείται η ένωση της Δωδεκανήσου με την υπόλοιπη Ελλάδα, με επίσημες τελετές.

Ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του Καστελλορίζου είναι η σύλληψη και φυλάκιση 29 πατριωτών στις ιταλικές φυλακές. Οι ποινές φυλάκισης είναι από 5 έως 30 χρόνια.

Τα ονόματα των πατριωτών είναι :

Θεόδωρος Αχλαδιώτης, Ιωάννης Βαλσάμης, Γεώργιος Εξηκάνας, Αναοτάσιος Επιφάνης, Ιωάννης Επιφάνης, Μάρκος ΕυοταΘίου, Σταύρος Ζαμπακλής, Βλάσιος Ζαναίλης, Κώοτας Ζερβός, Ηλίας Θεοφίλου, Νικόλαος Κονδυλιός, Ανδρέας Κοντούζογλου, Μιχαήλ Κουτσούκος Γεώργιος Κρασάς, Ε. Κωνσταντινίδης, Σ. Κωνσταντινίδης, Κων. Μαγιάφης, Νικόλαος Μιχαλάκης, Νικόλαος Μιχαλάκης, Νικόλαος Μούλαλης, Αναστάσιος Οικονόμου, Κων. Πανταζίδης, Κων. Πανταζίδης, Κων. Πασαρής, Νικόλαος Πατινιώτης, Γεώργιος Πισπινής, Γεώργιος Σαρίνας, Συμεών Σαρίνας, Βασίλειος Χονδρός και Μιχαήλ Χονδρός.