Νομικός, τραπεζίτης και πολιτικός. Έφθασε στα ανώτατα αξιώματα της ελληνικής πολιτείας και διατέλεσε Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο Αλέξανδρος Ζαΐμης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου 1855 και ήταν γιος του καλαβρυτινού πολιτικού Θρασύβουλου Ζαΐμη, που διατέλεσε επανειλημμένα πρωθυπουργός. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και τη Γερμανία και αναγορεύθηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. Μετά το θάνατο του πατέρα του άρχισε να πολιτεύεται στην επαρχία Καλαβρύτων. Το 1855 εκλέχτηκε βουλευτής για πρώτη φορά υπό τη σημαία του Θεόδωρου Δηλιγιάννη και έκτοτε εκλεγόταν συνεχώς έως το 1915. Διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής και Υπουργός Δικαιοσύνης και Εσωτερικών σε κυβερνήσεις του Θεόδωρου Δηλιγιάννη.
Στις 21 Σεπτεμβρίου 1897 ανέλαβε την πρωθυπουργία, από την οποία παραιτήθηκε στις 2 Απριλίου 1899, αφού απέτυχε στις εκλογές της 7ης Φεβρουαρίου, τις οποίες διενήργησε. Επί της πρωθυπουργίας του έγιναν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης μετά τον ατυχή Ελληνοτουρκικό Πόλεμο, επιβλήθηκε Οικονομικός Έλεγχος στη χώρα μετά το τρικουπικό «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!» και αναλήφθηκε η Ύπατη Αρμοστεία της Κρήτης από τον πρίγκηπα Γεώργιο της Ελλάδας, που οδήγησε το 1913 στην ενσωμάτωση της Μεγαλονήσου στον εθνικό κορμό.
Στον απόηχο των «Ευαγγελικών» και μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Θεοτόκη, ο Αλέξανδρος Ζαΐμης ξανάγινε πρωθυπουργός στις 12 Νοεμβρίου 1901. Στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1902, ως αρχηγός μικρού κόμματος, απέτυχε και πάλι και παραιτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1924. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1906 διορίστηκε Ύπατος Αρμοστής της Κρήτης στη θέση του παραιτηθέντος διαδόχου Γεωργίου, στην οποία παρέμεινε έως τις 12 Οκτωβρίου 1908. Στις 14 Δεκεμβρίου 1914 εκλέχθηκε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, θέση στην οποία παρέμεινε έως τις 19 Δεκεμβρίου 1920.
Ενδιάμεσα διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός σε βραχύβιες κυβερνήσεις (24 Σεπτεμβρίου - 25 Οκτωβρίου 1915, 9 Ιουνίου - 3 Σεπτεμβρίου 1916, 21 Απριλίου - 14 Ιουνίου 1917). Κατά τη διάρκεια της τελευταίας του θητείας απομακρύνθηκε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος κατ' απαίτηση των Γάλλων. Μετά τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου 1926ορκίστηκε για έκτη φορά πρωθυπουργός (4 Δεκεμβρίου 1926) στην οικουμενική κυβέρνηση που σχηματίστηκε, καθώς κανένα κόμμα δεν συγκέντρωσε την απόλυτη πλειονοψηφία. Μετά τη διάλυση της οικουμενικής διατήρησε την πρωθυπουργία σε δύο κυβερνήσεις συνεργασίας έως τις 4 Ιουλίου 1928, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλοςανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας.
Στις 20 Μαΐου 1929 εκλέχτηκε γερουσιαστής και δύο μέρες μετά Πρόεδρος τηςΓερουσίας. Μετά την παραίτηση του Παύλου Κουντουριώτη (9 Δεκεμβρίου 1929) ανέλαβε προσωρινά καθήκοντα Προέδρου της Δημοκρατίας, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Στις 14 Δεκεμβρίου 1929 εκλέχτηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη Βουλή και τη Γερουσία και επανεκλέχθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1934.
Παραιτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1935, μετά την πολιτειακή μεταβολή που επανέφερε τη βασιλεία στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα, αναγνωρίστηκε η Αβασίλευτη Δημοκρατία από το Λαϊκό Κόμμα (2 Οκτωβρίου1932) ως το νόμιμο πολίτευμα της χώρας, σημειώθηκε η ήττα των Φιλελευθέρων στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933 και εκδηλώθηκαν τρία αποτυχημένα βενιζελικά κινήματα (5 Μαρτίου 1933, 1 Μαρτίου 1935, 10 Οκτωβρίου 1935).
Ο Αλέξανδρος Ζαΐμης διακρίθηκε για τη μετριοπάθεια και σωφροσύνη του, γι' αυτό εθεωρείτο πρόσωπο κοινής εμπιστοσύνης. Μετά την αποχώρησή του από τα αξιώματα του διοικητή της Εθνικής Τράπεζας και του Προέδρου της Δημοκρατίας αρνήθηκε να λάβει σύνταξη. Πέθανε στη Βιέννη στις 15 Σεπτεμβρίου 1936, όπου είχε μεταβεί για πάθηση των οφθαλμών του. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Αθήνα στις 22 Σεπτεμβρίου, όπου τάφηκε με μεγάλες τιμές στο Α' Νεκροταφείο.
