Η Αμοργός, το νησί του απέραντου γαλάζιου, βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο των Κυκλάδων, ανάμεσα στην Νάξο, τις Μικρές Κυκλάδες και την Αστυπάλαια. Αποτελεί την φυσική δίοδο, την γέφυρα επικοινωνίας των Κυκλάδων προς τα Δωδεκάνησα. Απέχει από το λιμάνι του Πειραιά 136 ναυτικά μίλια.
Διαθέτει δύο φυσικά λιμάνια, τα Κατάπολα στο κέντρο και την Αιγιάλη στα βόρεια. Μεγάλο τμήμα των ακτών της είναι εξαιρετικά βραχώδες και καταλήγει απότομα στη θάλασσα. Με σχήμα επίμηκες (μήκος 18 μίλια και πλάτος από 1,5 έως 5 μίλια) το νησί έχει περίμετρο μήκους 112 χλμ.
Το ορεινό τοπίο εμφανίζεται πιο άγριο και απότομο στην περιοχή της Αιγιάλης όπου βρίσκεται η ψηλότερη κορυφή (Κρούκελλος 821μ.), στο κέντρο του νησιού (Προφήτης Ηλίας 698μ.) και δυτικά (Άσπρο βουνό, Βουνό του χωριού ή Κόρακας 630μ.). Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ορεινούς όγκους παρεμβάλλονται μικρές κοιλάδες με κυριότερες αυτές της Κολοφάνας στα δυτικά, των Καταπόλων στο κέντρο και της Αιγιάλης στα βόρεια και μικρότερες αυτές του Καμαριού, της Αρκεσίνης και του Αγ. Παύλου.
Η γεωλογική ιστορία της Αμοργού διαφέρει από αυτή των υπόλοιπων νησιών, με αρχαιότερο πέτρωμα τον σχιστόλιθο και νεώτερο τον ασβεστόλιθο τα οποία καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο τμήμα του νησιού. Η σημερινή μορφή της οριστικοποιήθηκε πριν από 700.000 περίπου χρόνια με την καταβύθιση μεγάλων χερσαίων τμημάτων και τον σχηματισμό του νησιώτικου όγκου της.
Η βλάστησή της, τυπικά κυκλαδική, είναι αραιή και θαμνώδης με σχίνους, πρίνους, ασπάρτους και φρύγανα εκτός από τις εύφορες κοιλάδες των Καταπόλων, της Κάτω Μεριάς και της Αιγιάλης όπου υπάρχουν πυκνοί ελαιώνες και άλλα καρποφόρα δέντρα. Αμπέλια και κηπευτικά εκλεκτής ποιότητος καθώς και λίγα δημητριακά καλλιεργούνται στις σκαλωτές βουνοπλαγιές σε όλο το νησί. Όσο φτωχή είναι η Αμοργιανή βλάστηση σε πυκνότητα και μεγέθη, τόσο πλούσια είναι σε ποικιλία ενδημικών φυτών και ιδιαίτερα σπάνιων βοτάνων με θεραπευτικές ιδιότητες.
Το κλίμα γενικά είναι υγιεινό και μοιάζει με εκείνο των υπολοίπων νησιών. Τοπικά η περιοχή της Αιγιάλης είναι ζεστή κατά το καλοκαίρι λόγω της φύσης του εδάφους η μορφολογία του οποίου δεν επιτρέπει στους δροσερούς βοριάδες του καλοκαιριού (μελτέμια), να εισχωρήσουν στο εσωτερικό του νησιού.
-
