ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ

Ο Σεπτέμβριος είναι ο ένατος μήνας του ισχύοντος Γρηγοριανού Ημερολογίου, με διάρκεια 30 ημερών.

Η λέξη Σεπτέμβριος, September στα λατινικά, προέρχεται από το αριθμητικό septem (σέπτεμ=επτά), καθώς ήταν ο έβδομος μήνας του αρχαίου δεκάμηνου ρωμαϊκού ημερολογίου. Αργότερα, με την προσθήκη του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου, ο Σεπτέμβριος μετακινήθηκε στην ένατη θέση, χωρίς όμως να αλλάξει η ονομασία του. Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος, θέλοντας να κολακέψει τον αυτοκράτορα Τιβέριο (14-37), αποφάσισε να δώσει το όνομά του στον μήνα Σεπτέμβριο. Αυτός σοφά ποιών αρνήθηκε, επειδή υποστήριξε ότι οι συχνές αλλαγές στις ονομασίες των μηνών μόνο σύγχυση προκαλούν.

Τον Σεπτέμβριο στη Ρώμη τελούνταν μεγάλες γιορτές, όπως τα Καπιτώλια και τα Ρωμαία ή Ρωμαϊκοί Αγώνες (Ludi Romani) προς τιμή του Δία (κάτι σαν Ολυμπιακοί Αγώνες των Ρωμαίων). Την 1η Σεπτεμβρίου προσδιοριζόταν ο ετήσιος φόρος που έπρεπε να καταβάλουν οι Ρωμαίοι πολίτες (indictio), εξού και Ινδικτιών, που στο Βυζάντιο γιορταζόταν ως Πρωτοχρονιά και συνέπιπτε με το νέο εκκλησιαστικό έτος (Αρχή της Ινδικτιώνος).

Στο αρχαίο Αττικό ημερολόγιο ο Σεπτέμβριος αντιστοιχούσε στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα Μεταγειτνιώνα και στο πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα Βοηδρομιώνα. Δεσπόζουσα γιορτή στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Ελευσίνα ήταν τα Ελευσίνια, με τα περιώνυμα Μυστήρια (Ελευσίνια Μυστήρια).

Η 1η Σεπτεμβρίου συνδέεται με ποικίλες προλήψεις. Οι έγκυες απείχαν από κάθε εργασία για να μη γεννηθεί το παιδί τους με το σημάδι του Αγίου Συμεών του Στυλίτη, που γιορτάζει αυτήν ημέρα (Συμεών/ σημαδεύω). Η 1η Σεπτεμβρίου θεωρείται η Ημέρα του Χρονογράφου, καθώς πιστεύεται ότι ο Χάρος γράφει όσους θα πεθάνουν κατά τη διάρκεια του χρόνου. Για να ξορκίσουν τον Χάροντα, οι νοικοκυραίοι σπάνε ένα ρόδι στην είσοδο του σπιτιού τους.

Ο Σεπτέμβριος έχει διάφορες ονομασίες στο λαϊκό καλεντάρι:

• Χινόπωρος, επειδή θεωρείται ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου.
• Ορτυκολόγος, λόγω του περάσματος των ορτυκιών που αποδημούν νότια.
• Τρυγητής, λόγω του τρύγου, που είναι η κύρια αγροτική απασχόληση το μήνα αυτό.
• Σταυρίτης, από τη μεγάλη εορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου.

Διαβάστε ακόμα:

• Παροιμίες για τον Σεπτέμβριο
• Εορτολόγιο Σεπτεμβρίου

 Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/500/185#ixzz3kSiK1RjS

Κλέφτικο Μήλος

Το Κλέφτικο ή τα «Θαλασσινά Μετέωρα» όπως πολλοί το αποκαλούν, είναι ένα σύνολο γκριζόλευκων βράχων με παράξενες μορφές και σχηματισμούς, με σπηλιές και κοιλώματα μου δημιουργήθηκαν με το πέρασμα των αιώνων από τον αέρα και τη θάλασσα.
Για να απολαύσετε τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά του και τους μοναδικούς σχηματισμούς του θα πρέπει να έρθετε με καραβάκι ή ιστιοπλοϊκό. Το Κλέφτικο παλιότερα χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο και ορμητήριο πειρατών και από εκεί πήρε και το όνομά του.

Αλέκος Σακελάριος 1913 - 1991

Κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Νοεμβρίου του 1913. Σπούδασε νομικά και ξεκίνησε την πολυσήμαντη καριέρα του ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Μαθητής». Η πένα του δημοσιογράφου δεν σταμάτησε να τον συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αφού αρθρογραφούσε και κρατούσε μόνιμη στήλη χρονογραφήματος σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες για περίπου 60 χρόνια.

Γρήγορα άρχισε ν’ ασχολείται με τη συγγραφή θεατρικών έργων και κειμένων για επιθεωρήσεις, ξεκινώντας το 1935 με το «Βασιλιά του Χαλβά», που ανέβασε ο θίασος του Πέτρου Κυριακού στο θέατρο «Κοτοπούλη». Πολυγραφότατος, στο θέατρο έγραψε 185 έργα, πολλά απ’ τα οποία είναι καρποί της ευδόκιμης συνεργασίας του με το Χρήστο Γιαννακόπουλο.

Αυτοδίδακτος κινηματογραφιστής, το 1946 ξεκίνησε εξίσου λαμπρή καριέρα και στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας ύστερα από παράκληση του Φιλοποίμενα Φίνου την ταινία «Παπούτσι από τον τόπο σου», σε σενάριο δικό του και του Χρήστου Γιαννακόπουλου.

Γρήγορα διέπρεψε και στον τομέα του κινηματογράφου, μεταφέροντας αρχικά τα ήδη δοκιμασμένα στη σκηνή θεατρικά του έργα και αργότερα με ταινίες που βασίζονταν σε αυτούσια κινηματογραφικά του σενάρια, ταινίες που αποτέλεσαν σταθμό εμπορικότητας, («Λατέρνα φτώχια και φιλότιμο», «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Η θεία απ’ το Σικάγο» κ.ά.) και ανέδειξαν τους γνωστότερους σήμερα ηθοποιούς του κινηματογράφου (Τζένη Καρέζη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, κ.ά.)

Έγραψε στίχους αμέτρητων τραγουδιών, που είχαν ως αφετηρία τη θεατρική σκηνή, αλλά γρήγορα αποκτούσαν πανελλήνια εμβέλεια («Άστα τα μαλλάκια σου...», «Πάμε σαν άλλοτε», «Πού να’ σαι τώρα», «Το τραμ το τελευταίο», «Ο Ταμπαρίφας» κ.ά.). Περίπου 1.500 τραγούδια φιλοξενούν τους στίχους του, ανάμεσά τους κι αυτά που ξεκινούσαν την πορεία τους από το πανί της μεγάλης οθόνης και συγκεκριμένα από τις ταινίες του («Γαρύφαλλο στ’ αυτί», «Πες μου μία λέξη», «Τράβα μπρος», «Αστο το χεράκι σου», «Νιάου-νιάου βρε γατούλα», «Υπομονή» κ.ά.).

Η πορεία του φυσικά δεν σταμάτησε εδώ. Προσέγγισε το χώρο της τηλεόρασης από το πειραματικό της ακόμη στάδιο και υπήρξε ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης πάνω από 40 τηλεοπτικών κωμωδιών («Δόκτωρ Τικ», «Μία Αθηναία στην Αθήνα» κ.ά.), ενώ παράλληλα παρουσίαζε μόνιμες ψυχαγωγικές εκπομπές («Εγώ κι εγώ», «60 λεπτά χωρίς λεπτά», «Μόνο για σας», «Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα», «Η παλιά επιθεώρηση», κ.ά.).

Τιμήθηκε με το «Έπαθλο Ξενόπουλου» για τα θεατρικά του έργα «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (αργότερα ταινία με πρωταγωνιστές τους Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Βύρωνα Πάλλη), «Ένα βότσαλο στη λίμνη» (αργότερα ταινία με πρωταγωνιστή τον αξεπέραστο Βασίλη Λογοθετίδη και πολλά χρόνια μετά ρημέϊκ με τίτλο «Ο Σπαγγοραμένος» με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα), ενώ η ταινία του «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» ψηφίστηκε ως η καλύτερη ταινία της πενταετίας 1955-60, κατά τη διάρκεια της α’ εβδομάδας του Ελληνικού Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη (μαζί με τη Στέλλα και το Δράκο).

Η αφηγηματική του δεινότητα στην ενθύμηση παλιών και αξέχαστων στιγμών αποτυπώθηκε στις σελίδες του βιβλίου του «Λες κι ήταν χθες» (Εκδόσεις Σμυρνιωτάκη).

Δημιουργικός και δραστήριος, χρονογραφούσε μέχρι το τέλος της ζωής του, που ήρθε στις 28 Αυγούστου του 1991.

 Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/175#ixzz3k5bJ8RiV

Βιβλίο Γκίνες ...... Η ιστορία του. 27 Αυγούστου 1955

Για περισσότερο από μισό αιώνα, το Βιβλίο Γκίνες (Guinness) έχει ταυτίσει το όνομά του με κάθε είδους ρεκόρ. Ανθρώπινα επιτεύγματα και «θαύματα» της φύσης απ' όλο τον κόσμο καταγράφονται κάθε χρόνο, αφού προηγουμένως διαπιστωθεί η γνησιότητά τους.

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου κυκλοφόρησε στις 27 Αυγούστου του 1955. Η ιδέα για τη δημιουργία του τέθηκε για πρώτη φορά στην μπυραρία «Γκίνες» του Δουβλίνου, απ' όπου πήρε και το όνομά του. Το θέμα της συζήτησης εκείνη τη βραδιά μεταξύ των θαμώνων ήταν το κυνήγι. Όταν τέθηκε το ερώτημα «ποιο είναι το πιο γρήγορο θήραμα», διαπιστώθηκε ότι κανένα από τα βιβλία αναφοράς της εποχής δεν περιείχε την απάντηση.

Το θέμα ανέλαβαν να ερευνήσουν δύο δίδυμοι, ο Ρος και ο Νόρις ΜακΓουάιρτερ, διακεκριμένοι βρετανοί αθλητές και δημοσιογράφοι, που εκείνη την περίοδο δούλευαν για ένα λονδρέζικο γραφείο ερευνών. Η απάντηση, μαζί με πολλές άλλες ανάλογων ερωτημάτων, αποτέλεσαν το υλικό για το νέο βιβλίο τους. Οι πωλήσεις του ξεπέρασαν κάθε προσδοκία κι έτσι ακολούθησαν αρκετές επανεκδόσεις. Τελικά, καθιερώθηκε να κυκλοφορεί μία αναθεωρημένη έκδοση κάθε Οκτώβριο, ώστε να συμπέφτει και με τη χριστουγεννιάτικη αγορά.

Σήμερα, το ίδιο το Βιβλίο Γκίνες κατέχει δύο μοναδικά ρεκόρ... Έχει καταγραφεί στις δικές του σελίδες ως το βιβλίο με τις περισσότερες πωλήσεις σ' όλο τον κόσμο, αλλά και ως το πιο πολυκλεμμένο από τις αγγλικές βιβλιοθήκες.

 Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/98#ixzz3jzYtNZuq

Γεώργιος Σουρής 1853 - 1919

Έλληνας σατιρικός ποιητής, δημοσιογράφος και εκδότης, πολύ δημοφιλής στο κοινό της εποχής του, κυρίως χάρη στην εβδομαδιαία εφημερίδα Ο Ρωμηός, την οποία εξέδιδε από το 1883 έως το 1918.

Ο Γεώργιος Σουρής γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου στις 2 Φεβρουαρίου 1853. Ο πατέρας του με καταγωγή από τα Κύθηρα ήταν έμπορος (η μητέρα του καταγόταν από τη Χίο) και τον προόριζε για κληρικό, αλλά για οικονομικούς λόγους αναγκάστηκε να τον στείλει υπάλληλο στο κατάστημα ενός Έλληνα σιτεμπόρου στο Ταϊγάνιο (Ταγκανρόγκ) της Ρωσίας. Ήταν πάντα αφηρημένος γιατί δεν του άρεσε το εμπόριο και γέμιζε τα κατάστιχα με στίχους που έγραφε κρυφά.

Γύρισε στην Ελλάδα το 1879 και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για τα προς το ζην εργαζόταν ως γραφέας σ’ ένα συμβολαιογραφείο και παράλληλα έγραφε ποιήματα και συνεργαζόταν με σατιρικές εφημερίδες της εποχής: Ασμοδαίος του Εμμανουήλ Ροΐδη, Μη χάνεσαι! του Βλάσση Γαβριηλίδη και Ραμπαγάς του Κλεάνθη Τριανταφύλλου. Το 1881 νυμφεύτηκε τη χιώτισσα Μαρή Κωνσταντινίδου, με την οποία απέκτησε τέσσερεις κόρες κι ένα γιο, τον Κρίτωνα Σουρή, ανώτερο τραπεζικό υπάλληλο και ποιητή.

Στις 2 Απριλίου 1883 εξέδωσε τον Ρωμηό, μια εβδομαδιαία έμμετρη τετρασέλιδη σατιρική εφημερίδα, την οποία έγραφε εξ’ ολοκλήρου. «Νονός» του τίτλου ήταν ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης. Ο Σουρής διέκοψε την έκδοση της εφημερίδας τον Αύγουστο, για να δώσει τις εξετάσεις του στο πανεπιστήμιο. Απορρίφθηκε, όμως, στη μετρική «μετά πολλών επαίνων», όπως έλεγε ο ίδιος, από τον καθηγητή Σεμιτέλο, τον οποίο έκανε αργότερα πασίγνωστο στο Πανελλήνιο με τους σατιρικούς του στίχους.

Τον Ιούνιο του 1884 ξανάβγαλε τον Ρωμηό και τον συνέχισε χωρίς διακοπή έως το 1918. Ο ίδιος ανήγγειλε την αποτυχία του και την επανέκδοση του Ρωμηού ως εξής:

Μετά μεγάλης μου χαράς, στους φίλους αναγγέλλω,
πως εξετάσθην, των θυρών ερμητικώς κλεισμένων,
στον πολυγένη Φιντικλή και τον σπανό Σεμτέλο
και απερρίφθην μυστικά, μετά πολλών επαίνων!
Λοιπόν και πάλιν, Έλληνες, αρχίζομε σαν πρώτα,
πάλι «Ρωμηός» και ξάπλωμα, πάλι ζωή και κόττα!..

Ο Ρωμηός αγαπήθηκε πολύ από τον λαό και διαβαζόταν άπληστα από τον ελεύθερο και υπόδουλο ελληνισμό. Για 36 χρόνια και οκτώ μήνες κυκλοφορούσε τακτικά κάθε Σάββατο και έκανε δημοφιλή τον Σουρή. Ο Φασουλής και ο Περικλέτος («ο καθένας νέτος σκέτος»), οι δύο λαϊκοί τύποι που δημιούργησε, σχολίαζαν με εύθυμη διάθεση και πνευματώδη δηκτικότητα τα σπουδαιότερα γεγονότα της εβδομάδας. Οι δυο ήρωές του εκπροσωπούσαν την κοινή γνώμη και το αναγνωστικό κοινό του Ρωμηού χαιρόταν το κέφι, την εξυπνάδα και τον πατριωτισμό τους. Τα θέματα της σάτιρας του Σουρή ήταν κοινωνικά και πολιτικά.

Εκτός από το Ρωμηό, ο Σουρής έγραψε κι άλλα ποιήματα, έμμετρες κωμωδίες και ημερολόγια. Μετέφρασε τις Νεφέλες του Αριστοφάνη, που παίχτηκαν με μεγάλη επιτυχία στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών το 1900. Έγραψε τόσους στίχους, που απορούσε και ο ίδιος για την ποιητική του γονιμότητα:

Τους στίχους που τους έγραψα, φτου να μην τους βασκάνω
και τώρα τους ξαναμετρώ μέσα στην τόση ζέστη,
αν ημπορούσα δίλεπτα μονάχα να τους κάνω
θάχα κι αμπέλια στην Βλαχιά, σπίτια στο Βουκουρέστι.

Είχε εξαιρετική ευκολία στη στιχουργία, ιδιοφυΐα στην εύρεση του κωμικού, αδιάπτωτο κέφι και καλοπροαίρετη σατιρική διάθεση. Χτυπώντας τη φαυλότητα όπου την έβρισκε και στο λαό και στους άρχοντες νουθετούσε και δίδασκε, χωρίς να υβρίζει και να δημιουργεί εχθρούς.
Να πώς σατιρίζει το ρωμηό σ' ένα ποίημά του:

Στον καφενέ απέξω σα μπέης, ξαπλωμένος
Του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ
Και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος
Κανένα δεν κοιτάζω, κανένα δεν ψηφώ.

Σε μια καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
Το άλλο σε μιάν άλλη, κι ολίγο παρεκεί,
Αφήνω το καπέλο και αρχινώ με πόνο
Τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική!

Ψυχή μου! Τι λιακάδα! Τι Ουρανός! Τι φύσις!
Αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές
Κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις
Και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Η καλόκαρδη σάτιρα του Σουρή στρέφεται συχνά και στον ίδιο τον εαυτό του. Να μερικά τετράστιχα από το ποίημα Η ζωγραφιά μου:

Mπόι δυο πήχες,
κόψη κακή,
γένια με τρίχες
εδώ κι εκεί.

Kούτελο θείο,
λίγο πλατύ,
τρανό σημείο
του ποιητή.

Δυο μάτια μαύρα
χωρίς κακία
γεμάτα λαύρα
μα και βλακεία.

Mακρύ ρουθούνι
πολύ σχιστό,
κι ένα πηγούνι
σαν το Xριστό.

Πηγάδι στόμα,
μαλλιά χυτά
γεμίζεις στρώμα
μόνο μ' αυτά.

Mούρη αγρία
και ζαρωμένη,
χλωμή και κρύα
σαν πεθαμένη.

Kανένα χρώμα
δεν της ταιριάζει
και τώρ' ακόμα
βαφές αλλάζει.

Δόντια φαφούτη
όλο σχισμάδες,
ύφος τσιφούτη
για μαστραπάδες.

Ο θαυμασμός των συγχρόνων του προς τον Σουρή υπήρξε πολύ μεγάλος. Ο Κωστής Παλαμάς τον αποκαλούσε «γόητα ποιητήν». Θεωρήθηκε ως ο «Νέος Αριστοφάνης», εθνικός ποιητής, προτάθηκε μάλιστα το 1906 για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ως άνθρωπος, ο ποιητής που έκανε επί δύο γενεές του Έλληνες να ευθυμούν, «ήταν ολιγόλογος, σοβαρός και μελαγχολικός την όψιν, άκακος ως αρνίον και πρότυπον καλού χριστιανού και οικογενειάρχου». Η γυναίκα του επέμενε πως είχε έξι παιδιά, συμπεριλαμβάνοντας και τον σύζυγό της, που καθώς «ήταν αδέξιος και ανέμελος» είχε πραγματική ανάγκη μητρικής στοργής και φροντίδας. Ονομαστό ήταν το φιλολογικό του σαλόνι, στο οποίο σύχναζαν όλοι οι ποιητές και συγγραφείς της εποχής του.

Ο Γεώργιος Σουρής πέθανε στο εξοχικό του στο Νέο Φάληρο στις 26 Αυγούστου 1919, σε ηλικία 66 ετών. Το πένθος για τον χαμό του ήταν πανελλήνιο και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη με τιμές στρατηγού. Μεταθανάτια του απονεμήθηκε το παράσημο του Ανώτατου Ταξιάρχη του Σωτήρος για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα. Το 1932 στήθηκε η προτομή του στον κήπο του Ζαππείου.

 Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/594#ixzz3ju6HcvkC

Φανουρόπιτα - Αγ Φανουρίου 27 Αυγουστου

Προσφορά Φανουρόπιτας
Είναι ένα λαϊκό έθιμο σχετικά πρόσφατο που έχει γίνει πλέον πανελλήνιο

Η πίτα του Αγίου Φανουρίου είναι μια νηστίσιμη πίτα που φτιάχνεται στην μνήμη του Αγίου (27/08) και προσφέρεται στους πιστούς ως ευλογία.

Σίγουρα είναι ένα έθιμο που ξεκίνησε από μια ευλαβική χειρονομία των πιστών (κυρίως από το γυναικείο φύλο και το όνομα του έχει συνδεθεί με την εύρεση απολεσθέντων 
αντικειμένων αλλά και προσώπων) και δεν νομίζουμε ότι υποκρύπτει κάτι το αντικανονικό ή το άσχημο.

Άλλωστε αν επρόκειτο για κάτι το οποίο αλλοίωνε την λατρευτική τάξη και ήταν αντίθετο με την εκκλησιαστική μας παράδοση, η εκκλησία είχε τον χρόνο και τον τρόπο να το 
διορθώσει και να το αποτρέψει. Βεβαίως προτιμητέο θα ήταν τα κίνητρα και οι εκδηλώσεις να ήταν περισσότερο πνευματικού χαρακτήρα αλλά στο χέρι μας είναι να έχουμε και 
πνευματική ωφέλεια. Μπορούμε για παράδειγμα να φτιάξουμε εμείς την πίτα και όχι να την αγοράσουμε έτοιμη, να μάθουμε το απολυτίκιο του Αγίου και τον βίο του, να 
συμμετέχουμε ενεργά στις ακολουθίες που γίνονται προς τιμή του Αγίου και να μην μένουμε μόνο στην προσφορά της φανουρόπιτας.

Άλλωστε ο Άγιος, αυτό είναι που θέλει από εμάς, την ειλικρινή συμμετοχή μας και την προσευχή μας, έτσι ώστε να μεσιτεύει όπως και κάθε Άγιος στον Χριστό, για την σωτηρία 
της ψυχής μας και αν κάτι θέλουμε οπωσδήποτε να μας φανερώσει, αυτό ας είναι ο σωστός δρόμος που θα μας οδηγήσει στην αιώνια βασιλεία Του. Αμήν.


Τό Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἦχος δ΄.
Οὐράνιον ἐφύμνιον ἐν γῆ τελεῖται λαμπρῶς, ἐπίγειον πανήγυριν νῦν ἑορτάζει φαιδρῶς, Ἀγγέλων πολίτευμα, ἄνωθεν ὑμνωδίαις, εὐφημούσι τούς ἄθλους,
κατωθεν Ἐκκλησία, οὐράνιον δόξαν ἤν εὖρες πόνοις καί ἄθλοις τοῖς σοῖς, Φανούριε ἔνδοξε.


Για την Συνταγή Φανουρόπιτας διαβάστε εδώ
Για την Ευχή της Φανουρόπιτας διαβάστε εδώ
Για τον Βίο του Αγίου Φανουρίου διαβάστε εδώ

Νήσος Αγκίστρι

Το μικρό αδερφάκι της Αίγινας, το πευκόφυτο Αγκίστρι, με το μοναδικό του χρώμα, είναι ο ιδανικός προορισμός για όσους ζητούν μια έρημη αμμουδιά και μερικές ήρεμες στιγμές χαλάρωσης.

 Εξωτικές παραλίες με κρυστάλλινα νερά, όπως η Δραγωνέρα, η Απόνησος και η Μάρεζα, παραδοσιακοί οικισμοί που έχουν κάτι από τη γοητεία των Κυκλάδων, όπως τα Λιμενάρια, και γραφικά ταβερνάκια για ουζάκι και φρέσκο ψάρι εκεί που σκάει το κύμα. Αυτό είναι το Αγκίστρι! Ένα κατάφυτο νησί του Αργοσαρωνικού, με έκταση μόλις 14 τ.χλμ., όπου τα πεύκα «λούζονται» στη θάλασσα και το αεράκι φέρνει μυρωδιές από τα ανθισμένο θυμάρι και τη ρίγανη. Αποτελεί ιδανικό προορισμό για καλοκαιρινές διακοπές, αλλά και για ένα σαββατοκύριακο, αφού απέχει από το λιμάνι του Πειραιά μόνο 2 ώρες με το πλοίο ή 55’ με τα «Ιπτάμενα Δελφίνια». Αποτελεί αγαπημένη εξόρμηση και για όσους λατρεύουν το camping, το ποδήλατο ή τις πεζοπορίες στη φύση.

Η Σκάλα, το λιμάνι όπου δένουν τα μεγάλα ferry, σφύζει από ζωή, με υπερσύγχρονες μονάδες ξενοδοχείων, γραφικά ταβερνάκια, καλαίσθητα café και club για τη βραδινή σας διασκέδαση. Η παραλία της με τη χρυσαφένια αμμουδιά είναι ιδανική για χαλάρωση στα καταγάλανα νερά της. Η ολόλευκη εκκλησία των Αγίων Αναργύρων με το γαλάζιο τρούλο της ξεχωρίζει με την επιβλητική παρουσία της. Κοντά στη Σκάλα υπάρχουν δύο γραφικοί οικισμοί: η Σκληρή, με τα σπίτια της μέσα στο πράσινο και την όμορφη θέα στη θάλασσα, και το Μετόχι, πλημμυρισμένο από πεύκα, που προσφέρει πανοραμική θέα στη Σκάλα και την Αίγινα.

Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Μεγαλοχώρι ή Μύλος (από τον μοναδικό αλευρόμυλο του νησιού που λειτουργούσε ως τη δεκαετία του ‘60), ένας ήσυχος οικισμός με κατάλευκα σπίτια, τα οποία στολίζονται από ολάνθιστες αυλές και φρεσκοασβεστωμένα πεζούλια.  Περπατώντας στα γραφικά σοκάκια του, που ξεκινούν από την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε νησί των Κυκλάδων. Το Μεγαλοχώρι χτίστηκε αρχικά σε ύψωμα και ονομάστηκε Κατούντι που σημαίνει χωριό, στην αρβανίτικη διάλεκτο. Στις αρχές του 20ού αιώνα οι κάτοικοι κατέβηκαν κοντά στη θάλασσα και δημιούργησαν το λιμάνι –ένα από τα δύο που έχει σήμερα το νησί. Σε αυτό «δένουν» τα «Ιπτάμενα Δελφίνια», ενώ τα καλοκαίρια γεμίζει από κότερα.

Πάντως, το πιο γραφικό χωριό του νησιού είναι τα Λιμενάρια, που ξεπετάγονται μέσα από τα πεύκα, τα κυπαρίσσια και τις ελιές, με πέτρινα σπίτια, την εκκλησία της Αγίας Κυριακής, το παλιό σχολείο, το γραφικό καφενείο-ταβέρνα, που προσφέρεται για ξεκούραση και ντόπιες νοστιμιές και τους παραδοσιακούς φούρνους που γεμίζουν τον αέρα μυρωδιές από φρεσκοψημένα καρβέλια, που ανοίγουν την όρεξη!

Το Αγκίστρι είναι ιδανικός τόπος για να απολαύσετε τον ήλιο και τη θάλασσα, να χαλαρώσετε και να ανανεωθείτε. Ανακαλύψτε τον!

Ιστορία του νησιού…

Η ιστορία του νησιού χάνεται στα μονοπάτια του χρόνου. Σε καιρούς αλλοτινούς, το Αγκίστρι αποτελούσε μαζί με την Αίγινα και τα γύρω νησιά το Βασίλειο της Αίγινας, όπου διαφέντευε ο μυθικός βασιλιάς Αιακός. Το νησί κατοικείται από τον 5ο π.Χ. αι., όταν μια ομάδα κατοίκων της Πελοποννήσου εγκαταστάθηκε σε αυτό. Σύμφωνα με τον Όμηρο, υπήρξε το απάνεμο λιμάνι των γενναίων Μυρμιδόνων και έλαβε μέρος στον Πόλεμο της Τροίας. Στο ομηρικό έπος αναφέρεται ως «Πιτυόνησος»  (δηλαδή, Πευκόνησος) και αποτέλεσε θερινή του κατοικία του βασιλιά Αιακού. Στις θαλασσινές σπηλιές του λέγεται πως κρύφτηκε η Αφαία
(Άφα = Άφαντη), η νεαρή Βριτόμαρτη, για να γλιτώσει από τους Αιγινήτες ψαράδες. Η θεά Άρτεμις, για να τη βοηθήσει, της έδωσε λουλούδια να στολίσει το κεφάλι της, ώστε να μην την αναγνωρίσουν. Έτσι, το νησί  πήρε το όνομα «Κεκρυφάλεια» (= όμορφα στολισμένο κεφάλι). Σ’ αυτήν αναφέρονται τόσο ο Θουκυδίδης όσο και ο Διόδωρος.

Ένας ακόμη μύθος που συνδέεται με το νησί είναι αυτός των «Τελχίνων». Πρόκειται για  μυθικά πλάσματα (ονομάζονταν παιδιά του νερού και της γης), άξιοι τεχνίτες και μουσικοί, οι οποίοι εξορίσθηκαν από τη Ρόδο και βρήκαν καταφύγιο στο λιμάνι της Σκάλας. Οι κάτοικοι του νησιού, επειδή δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι είδους πλάσματα ήταν, τους ονόμασαν «Φώκιες». Ακόμη και σήμερα το λιμάνι αυτό αποκαλείται «το λιμάνι της Φώκιας». Ωστόσο, είναι πιθανό ότι εδώ μπορεί να έβρισκαν καταφύγιο και τροφή πολλές φώκιες.

Γύρω στα τέλη του 17ου αιώνα το Αγκίστρι λέγεται ότι κατοικήθηκε από Αρβανίτες, στα δυτικά, δίπλα στη Λίμνη που υπάρχει ως τις μέρες μας. Η πλούσια παράδοση των Αρβανιτών εμπλούτισε ποικιλοτρόπως την ιστορία του νησιού, γεγονός που εξηγεί και τις πλουμιστές φορεσιές που φορούν ακόμη και σήμερα ορισμένες ηλικιωμένες γυναίκες που μιλούν την αρβανίτικη διάλεκτο. Όμως, εξαιτίας των επιδρομών των πειρατών, οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την περιοχή λίγα χρόνια αργότερα και μετακινήθηκαν νοτιότερα, δημιουργώντας ένα νέο χωριό, διατηρώντας, ωστόσο, το ίδιο όνομα, Λιμενάρια που σημαίνει χωριό δίπλα στη λίμνη).

Στην Επανάσταση του 1821, το μικρό Αγκίστρι έδωσε το αίμα του για τη λευτεριά. Ωστόσο, η πιο σημαντική χρονιά για το νησί υπήρξε το 1835, όταν με Βασιλικό Διάταγμα δημιουργήθηκε η Κοινότητα Αγκιστρίου, καταγράφοντας 248 κατοίκους. Σιγά-σιγά, ο πληθυσμός του νησιού αυξανόταν όλο και πιο πολύ. Μέχρι το 1960 η συγκοινωνία γινόταν με καΐκια από την Αίγινα, ενώ σήμερα η πρόσβαση στο νησί γίνεται καθημερινά με μεγάλα ferry boat και «Ιπτάμενα Δελφίνια» από το λιμάνι του Πειραιά.

Αξίζει να δείτε και να κάνετε

• Το Λαογραφικό Μουσείο του νησιού, που φιλοξενείται στο Πνευματικό Κέντρο Αγκιστρίου, ένα κομψό διώροφο κτίριο στην καρδιά του Μεγαλοχωρίου, δωρεά του εφοπλιστή κ. Ξανάλατου. Θα σας «ταξιδέψει» στην καθημερινή ζωή των κατοίκων του τόπου στο διάβα του χρόνου

• Το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, μέσα στα πεύκα, στον δρόμο προς την Απόνησο. Είναι το πρώτο που δημιουργήθηκε στο νησί και ένα μέρος του είναι προστατευόμενο από την Αρχαιολογική Υπηρεσία.

• Τα Λιμενάρια, τον πιο παραδοσιακό οικισμό του νησιού, με πλακόστρωτα καλντερίμια, πετρόχτιστα σπίτια και  παραδοσιακούς φούρνους που ψήνουν πεντανόστιμο ψωμί. 

• Βόλτες με τα πόδια στο γραφικό Μεγαλοχώρι με τις όμορφες γειτονιές. 

• Τους οικισμούς Μετόχι και Σκληρή, με πυκνή βλάστηση και μαγευτική θέα.

• Την ειδυλλιακή Λίμνη του νησιού που την άνοιξη γεμίζει από πολλά είδη πουλιών.

• Τον γύρο του νησιού με το παραδοσιακό ξύλινο καραβάκι, ανακαλύπτοντας τις θαλασσινές σπηλιές, τα δαντελωτά ακρογιάλια και τις εξωτικές παραλίες.

• Το πιο δυνατό ηλιοβασίλεμα από την Απόνησο.

• Εκδρομή με τα τοπικά καραβάκια στην Αίγινα (σε 10’).

• Θαλασσινή εξόρμηση με ιστιοπλοϊκό ή ταχύπλοο στα κοντινά νησάκια, όπως η Μετώπη, η Μονή, η Κυρά, το Σπαλαθονήσι και η Δωρούσα. 

• Βόλτα με το τουριστικό τρενάκι στις παραλίες του νησιού. Καλύτερη ώρα είναι το δειλινό, που χαρίζει μαγευτικές εικόνες.

• Αξίζει να επισκεφθείτε τις σημαντικές εκκλησίες του νησιού: Ζωοδόχος Πηγή (η Μητρόπολη) στο Μεγαλοχώρι, Άγιοι Ανάργυροι στη Σκάλα, Αγία Κυριακή στα Λιμενάρια, Παναγία στο Μετόχι με την απίστευτη θέα και τα εκκλησάκια των Αγίων Πάντων και Αγίων Θεοδώρων, πάνω από το Μεγαλοχώρι.

Το Αγκίστρι στο πιάτο σας

Στο νησί θα βρείτε πολλές ταβέρνες με νόστιμους μεζέδες, ολόφρεσκα ψάρια και θαλασσινά που αλιεύονται καθημερινά από τους ψαράδες του νησιού. Παραδοσιακές συνταγές θεωρούνται η μουσέντα ή μουσούντα (είδος χορτόπιτας), η κολοκυθόπιτα ή λακλώρι και από γλυκά οι δίπλες, οι λουκουμάδες και οι τηγανίτες. Πεντανόστιμα είναι τα προϊόντα που παράγει ο τόπος, όπως οι πράσινες ελιές θρούμπες, η κάππαρη, το εξαιρετικής ποιότητας πευκόμελο, ενώ στο νησί φυτρώνουν πολλά αρωματικά βότανα (θυμάρι, ρίγανη, φασκόμηλο, χαμομήλι).  Τα ποτήρια θα τσουγκρίσουν με ντόπιο κρασί από διάφορες ποικιλίες σταφυλιών (κυρίως Ροδίτης). Ωστόσο, το χταποδάκι στα κάρβουνα θα το συνοδεύσετε με τσιπουράκι που παράγεται σε παραδοσιακό ρακοκάζανο, από διάφορες ποικιλίες σταφυλιών.

Στη Σκάλα, στο Μεγαλοχώρι, στην Απόνησο, στα Λιμενάρια υπάρχουν ταβέρνες και εστιατόρια για κάθε γούστο.

Στο Αγκίστρι θα βρείτε, ακόμη, πολλές καφετέριες και μπαράκια για τη νυχτερινή σας διασκέδαση.

Σαν στο σπίτι σας

Στο νησί θα βρείτε πλήθος καταλυμάτων στη Σκάλα, στο Μεγαλοχώρι, στη Σκληρή και θα απολαύσετε υψηλή ποιότητα παρεχόμενων υπηρεσιών και οικονομικές τιμές.

Περισσότερα καταλύματα θα βρείτε στον διαδικτυακό τόπο του νησιού: www.agistri.com.gr .

Βουτιές για καρτ ποστάλ!

Στο Αγκίστρι θα κολυμπήσετε σε ονειρεμένες παραλίες με πεντακάθαρα νερά και πεύκα που «λούζονται» στα κύματα. Στο Μεγαλοχώρι ή στη Σκάλα υπάρχουν αρκετές αμμώδεις παραλίες, οργανωμένες, με ξαπλώστρες, ομπρέλες και café ή ταβερνάκια. Από τις παραλίες του νησιού ξεχωρίζουν η Απόνησος, η Δραγωνέρα και η Μάρεζα (ή Μάριζα). Η πρόσβαση σε όλες τις παραλίες είναι εύκολη.

• Απόνησος: Εξωτική παραλία, δυτικά από τα Λιμενάρια, με πεύκα που φθάνουν ως τη θάλασσα και καταλήγουν σε λεία βράχια. Στον φυσικό όρμο αγκυροβολούν πολλά σκάφη. Στο ταβερνάκι «Απόνησος» θα απολαύσετε ολόφρεσκα ψάρια και θαλασσινά.

• Δραγωνέρα: Για να φθάσετε ως εκεί θα διανύσετε μια μαγευτική διαδρομή ανάμεσα στο μπλε και το πράσινο, μετά το Μεγαλοχώρι. Η παραλία αποτελείται από τη Μικρή και Μεγάλη Δραγωνέρα, με γαλαζοπράσινα νερά και πεύκα ως τα κύματα. Είναι οργανωμένη με ξαπλώστρες και ομπρέλες, καντίνα και θαλάσσια σπορ.

• Μάρεζα: Απέχει 200 μ. από τα Λιμενάρια, σε μαγευτική τοποθεσία, βραχώδης παραλία, με βαθιά, κρυστάλλινα νερά και πεύκα.

• Σκληρή & Χαλικιάδα: Δυτικά από το λιμάνι της Σκάλας βρίσκεται η Σκληρή, μικρή, βραχώδης παραλία, με κρυστάλλινα νερά, και ακολουθεί η παραλία της Χαλικιάδας, με λευκά βότσαλα, ιδανική για ψαροντούφεκο.

• Σκάλα: Οργανωμένη αμμουδερή παραλία με κρυστάλλινα αβαθή νερά, μόλις 100 μ. από το λιμάνι. Κατά μήκος της ακτής θα βρείτε καλές ψαροταβέρνες με θέα θάλασσα.

• Μεγαλοχώρι ή Μύλος: Ωραία παραλία με καταγάλανα νερά, βότσαλο και άμμο, ιδανική για κολύμπι, στην πρωτεύουσα του νησιού. Εδώ θα βρείτε πολλά ουζερί, ταβέρνες, café και snack-bar.

Ημέρες  πολιτισμού, παράδοσης  και κεφιού

Στο νησί θα έχετε την ευκαιρία να διασκεδάσετε με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται από τον Δήμο  Αγκιστρίου κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Στη Σκάλα και το Μεγαλοχώρι για τη διασκέδασή σας όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας, υπάρχουν café-snack bar και club.

Μετά το λιμάνι της Σκάλας, στη Σκληρή, σε πευκόφυτη περιοχή, πάνω στη θάλασσα, με πανοραμική θέα στο Σαρωνικό, βρίσκεται το «Hook Club», στο οποίο υπάρχει οργανωμένη παραλία, beach café-snack bar με φαγητό και club για τη διασκέδασή σας από το πρωί ως τα ξημερώματα.

Δραστηριότητες στη φύση

Στο εξωτικό Αγκίστρι θα ανακαλύψετε πολλούς κολπίσκους για να επιδοθείτε στα θαλάσσια σπορ, όπως κολύμπι, windsurfing, θαλάσσιο σκι και ψάρεμα. Ο βραχώδης βυθός σε πολλά σημεία του νησιού προσφέρεται για υποβρύχιο ψάρεμα και καταδύσεις.
Με ιστιοπλοϊκό ή με ταχύπλοο μπορείτε να ανακαλύψετε τα νησάκια που βρίσκονται γύρω από το Αγκίστρι και αποτελούν κι αυτά αξιόλογα σημεία για εξερευνήσεις. Είναι τα νησάκια Μετώπη, Δωρούσα, Κύρα και το Σπαλαθρονήσι, με παραλίες που θα ανήκουν αποκλειστικά σε εσάς!

Το νησί είναι «Παράδεισος» για όσους αγαπούν την πεζοπορία και την ποδηλασία. Το Αγκίστρι είναι μικρό σε έκταση και χωρίς μεγάλα υψόμετρα, συνεπώς όσοι αγαπάτε την πεζοπορία,  μπορείτε να κάνετε πολύ όμορφες διαδρομές, ακολουθώντας τα κατάφυτα μονοπάτια, μέσα στο πανέμορφο δάσος του νησιού ή να πάτε από το ένα χωριό στο άλλο με τα πόδια, αφού οι αποστάσεις μεταξύ τους είναι πολύ μικρές.
Τα απογεύματα, επίσης, μπορείτε να επιδοθείτε στην ιππασία ή να πάτε μια βόλτα με την άμαξα, στο Κέντρο Ιππασίας στο Μεγαλοχώρι («Agistri Horse Riding & Carriage», τηλ. 6944 576333) και, αν είστε έμπειροι ιππείς, θα εξερευνήσετε το ορεινό Αγκίστρι με το άλογο.

Πώς θα πάτε:

Με ferry boat (επιβατηγά και οχηματαγωγά) από το λιμάνι του Πειραιά, καθημερινά. Διάρκεια ταξιδιού: 2 ώρες (Hellenic Seaways: 210-4117341, 210-4199000, www.hellenicseaways.gr).

Με «Ιπτάμενα Δελφίνια» από το λιμάνι του Πειραιά, καθημερινά 3 δρομολόγια. Διάρκεια ταξιδιού: 55’ (Hellas Flying Dolphins: Αγκίστρι: 22970-4199200. AEGEAN Flying Dolphins: 210-4121654).

Από την Αίγινα, θα ταξιδέψετε με το «Αγκίστρι Express» ή με θαλάσσιο ταξί (συχνά δρομολόγια το καλοκαίρι).

Πληροφορίες για το νησί: www.agistri.com.gr

Πληροφορίες

Όνομα:	Αγκίστρι
Τηλέφωνο Αστυνομικού Τμήματος:	(+30) 22970 23333
Τηλέφωνο Νοσοκομείου:	(+30) 22970 91110
'Ωρες Ferry Boat:	Από Πειραιά προς Αγκίστρι: 1 ώρα and 30 λεπτά Από Πειραιά μέσω Αίγινας: 2 ώρες
Ιστοσελίδα:	www.agistri.com.gr

Νησος Πόρος

Ο Ναός του Ποσειδώνα
... ο Πόρος από την αρχαιότητα αποτελείται από δύο νησιά, τη Σφαιρία,
που πήρε το όνομά της από τον Ηνίοχο του Πέλοπα, Σφαίρο,
και την Καλαυρία (καλή αύρα). Η Καλαυρία αρχικά ήταν αφιερωμένη
στο θεό Απόλλωνα ο οποίος την παραχώρησε στο θεό Ποσειδώνα,
ως αντάλλαγμα για τους Δελφούς.
Η Καλαυρεία είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την Σφαιρία, κατάφυτη
με άφθονα νερά, ενώ η Σφαιρία είναι ένας βράχος ηφαιστειακής προέλευσης.
Κατά τη Μυθολογία η Αίθρα μητέρα του Θησέα, πηγαίνοντας στη Σφαιρία
για να προσφέρει τιμές στο μνήμα του Σφαίρου, μετά από ένα όνειρο
που της έστειλε η Θεά Αθηνά, συνευρέθηκε με τον Ποσειδώνα.
Σε εκείνο το μέρος ίδρυσε ναό προς τιμήν της Απατούρια Αθηνάς και ονόμασε
τη Σφαιρία, Ιερά. Προς τιμή της Απατούριας Αθηνάς τελούνταν τα Απατούρια, που είχαν θρησκευτικό χαρακτήρα και διαρκούσαν τρεις ημέρες.

Στο Βόρειο τμήμα του νησιού υπάρχουν τα ερείπια
του Ναού του Ποσειδώνα,
που κτίστηκε γύρω στα 520 π.Χ.
Ο κυρίως ναός ήταν Δωρικού ρυθμού, ορθογώνιος περίπτερος
με 6 και 12 κίονες στις πλευρές του. Γύρω του υπήρχε περίβολος, αρκετές στοές και τεμένη.
Κοντά στο ναό υπήρχε ο οικισμός
της Καλαυρίας, ενώ στον κόλπο
της Βαγιωνιάς υπήρχε άλλος αρχαίος οικισμός που
καταποντίστηκε στη θάλασσα.
Στο ναό του Ποσειδώνα το 322π.χ., κατέφυγε ο αρχαίος Αθηναίος ρήτορας Δημοσθένης, κυνηγημένος από τον Φίλιππο της Μακεδονίας. Τελικά έδωσε τέλος στη ζωή του στον περίβολο του ναού, πίνοντας κώνειο.

Ο αρχαίος ρήτορας Δημοσθένης

Με έδρα το ιερό του Ναού του Ποσειδώνα στην Καλαυρία, ιδρύεται
η Αμφικτιονία της Καλαυρίας. Θρησκευτική και αργότερα πολιτική ομοσπονδία. Μέλη της ήταν επτά πόλεις, η Ερμιόνη, η Επίδαυρος,
η Αίγινα, οι Πρασιές,
η Αθήνα κι ο Ορχομενός.
Η Αμφικτιονία χρησίμευε για επίλυση τυχόν διαφορών τους, καθώς
και για εμπορικές συναλλαγές.
Γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή της
από τα τελευταία προϊστορικά χρόνια μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ.

Ο Ναός του Ποσειδώνα

Ανακαλύφθηκε Πανάρχαιος Οικισμός στον Πόρο...
...της πρώιμης Εποχής του Χαλκού, στη θέση Κάβος Βασίλη
στην ΒΑ πλευρά του νησιού.
Ο Οικισμός αυτός είναι ο παλαιότερος που έχει ανακαλυφθεί έως τώρα
στη Τροιζηνία. Ήρθαν στο φώς
δυο καλά διατηρημένα
κτίρια με μεγάλες αίθουσες
και αποθηκευτικούς χώρους.
Με αυτόν τον οικισμό πιθανότατα
να σχετίζετε και το ναυάγιο
που βρέθηκε πριν μερικά χρόνια
στην νήσο Δοκό και χρονολογείται
την ίδια περίοδο.
Πανάρχαιος Οικισμός

Στη βραχονησίδα Μόδι...
...στα ανατολικά του Πόρου ανακαλύφθηκε πρόσφατα ένας σημαντικός ναυτικός οικισμός που χρονολογείται στην τελευταία φάση της Μυκηναϊκής περιόδου (τον 13ου αιώνα π.χ.) Τα ευρήματα μαρτυρούν ότι οι κάτοικοι
τους είχαν εμπορικές συναλλαγές με άλλες περιοχές του Αιγαίου.

Ο Πόρος διαδραμάτισε...
... σπουδαίο ρόλο κατά
την Επανάσταση του 1821,
από την περίοδο της οποίας
σώζονται πολλά μνημεία.
Υπήρξε έδρα της κυβέρνησης
από 15 Απριλίου - 16 Ιουνίου 1827. Τον Οκτώβρη του 1828
στον Πόρο έγινε η σύσκεψη
των τριών Δυνάμεων, οι οποίες καθόρισαν τα σύνορα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
Ο Εμπρησμός του στόλου
Από τον Πόρο ξεκίνησε ο συμμαχικός στόλος για τη νικηφόρα ναυμαχία
του Ναυαρίνου το 1827. Στο λιμάνι του Πόρου εγκαταστάθηκε το 1830
ο πρώτος πολεμικός ναύσταθμος της Ελεύθερης Ελλάδας.
Ιδιαίτερα σημαντικά ιστορικά γεγονότα διαδραματίζονται στον Πόρο
το 1831 κατά τη διάρκεια της ισχυρής εμφύλιας διαμάχης ανάμεσα
στον Ι. Καποδίστρια και τους Υδραίους, που είχε σαν αποτέλεσμα την ανατίναξη ενός μέρους του Ελληνικού Στόλου που ήταν αγκυροβολημένος
στον όρμο του Πόρου.

Η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου 24 Αυγούστου 1572

Με τον χαρακτηρισμό αυτό έμεινε στην ιστορία η γενική σφαγή των Διαμαρτυρομένων (Ουγενότων) στο Παρίσι, από τους Ρωμαιοκαθολικούς, στις 24 Αυγούστου 1572, κατά την ημέρα της εορτής του Αγίου Βαρθολομαίου. Ως έκφραση χρησιμοποιείται στον καθημερινό λόγο για περιπτώσεις μαζικών και βίαιων εκκαθαρίσεων.

Ο τερματισμός του εμφυλίου πολέμου μεταξύ Διαμαρτυρομένων και Καθολικών στη Γαλλία με το Διάταγμα του Αγίου Γερμανού (1570) δεν έλυσε το πρόβλημα στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο χριστιανικά δόγματα, που διεκδικούσαν την άσκηση επιρροής στον άβουλο βασιλιά Κάρολο Θ’. Ο διορισμός στο ανακτορικό συμβούλιο του προτεστάντη ναυάρχου Γκασπάρ Ντε Κολινί και η μεγάλη επιρροή του στον βασιλιά προκάλεσε την αντίδραση των Ρωμαιοκαθολικών.

Οι μηχανορραφίες του Ντε Κολινί ανάγκασαν τη βασιλομήτορα Αικατερίνη των Μεδίκων να ζητήσει τη στήριξη των Καθολικών. Έπεισε τον γιο της ότι ο Ντε Κολινί δήθεν συνωμοτούσε εναντίον του και ότι έπρεπε να τον εξουδετερώσει. Η αφορμή δόθηκε στις 18 Αυγούστου, όταν στο Παρίσι είχαν συρρεύσει πολλοί ουγενότοι ευγενείς για τον γάμο του Ερρίκου των Βουρβώνων, βασιλιά της Ναβάρας, με την αδελφή του γάλλου βασιλιά Μαργαρίτα του Βαλουά.

Η απόπειρα εναντίον του Ντε Κολινί στις 22 Αυγούστου απέτυχε και τότε η Αικατερίνη έπεισε τον Κάρολο να διατάξει τη σφαγή όλων ανεξαιρέτως των Διαμαρτυρόμενων του Παρισιού. Τη νύχτα της 23ης προς την 24η Αυγούστου χιλιάδες διαμαρτυρόμενοι σφαγιάστηκαν και μέσα στη σύγχυση που δημιουργήθηκε και αρκετοί καθολικοί. Την εκτέλεση του σχεδίου ανέλαβε ο δούκας Ερρίκος της Γκύζης, που είχε προετοιμάσει κατάλληλα τους  φανατικούς Ρωμαιοκαθολικούς στρατιώτες του για την επίτευξη του αιφνιδιασμού.

Την επόμενη ημέρα ανάλογες σφαγές σημειώθηκαν και σε άλλες γαλλικές πόλεις με προτεσταντικό πληθυσμό, όπως η Λιόν, η Ρουέν, το Μπορντώ και η Ορλεάνη. Όταν στις 3 Οκτωβρίου 1572 με βασιλική διαταγή τερματίστηκαν οι σφαγές, πάνω από 30.000 διαμαρτυρόμενοι είχαν χάσει τη ζωή τους.

Τα γεγονότα της Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου αποτέλεσαν θρίαμβο για τη βασιλομήτορα Αικατερίνη των Μεδίκων και των φανατικών Καθολικών. Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ’ χαιρέτησε τη σφαγή των Διαμαρτυρομένων και διέταξε δημόσιες προσευχές ευχαριστίας προς τον Θεό. Η Γαλλία, όμως, βγήκε ζημιωμένη από την παράλογη αυτή έκρηξη της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Ο εμφύλιος θρησκευτικός πόλεμος αναζωπυρώθηκε και η χώρα έχασε τις συμμαχίες της με τις προτεσταντικές χώρες.

 Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/814#ixzz3jhxys2Fz

Νήσος Υδρα

Η ΥΔΡΑ, στην σκιά των Ένδοξων προγόνων ...



Το όνομα της Ύδρας οφείλεται στα άφθονα νερά, που ανάβλυζαν από τις πλούσιες πηγές που είχε στην αρχαιότητα.
Οι ιστορικοί αναφέρουν το νησί με το όνομα Υδρέα και στο εσωτερικό του νησιού έχουν διασωθεί ίχνη αρχαίων οικισμών, όπως μαρτυρούν αρχαιολογικές ανασκαφές στη θέση Επισκοπή.
Οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι Δρύοπες.
Από πολύ νωρίς η Ύδρα χρησιμοποιήθηκε ως ναυτικός σταθμός, με αποτέλεσμα να πρωτοστατήσει στο θαλάσσιο εμπόριο και στις επικοινωνίες.
Ιδιαίτερη άνθιση παρουσιάζει το εμπόριο στο τέλος του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου.
Τότε οι Υδραίοι εκμεταλλεύτηκαν την Άγγλο-Γαλλική διαμάχη και αποκόμισαν τεράστια κέρδη, ελέγχοντας το θαλάσσιο εμπόριο.




Σημαντική ήταν η βοήθειά της Ύδρας στον εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του 1821.
Οι παραμονές του Ιερού Αγώνα, βρίσκουν το νησί πανέτοιμο, οικονομικά και πολεμικά.
Διαθέτει 130 ετοιμοπόλεμα πλοία χωρητικότητας 30.000 τόνων, 5.400 άνδρες και 2.400 κανόνια.
Δίκαια ο Ιμπραήμ αποκάλεσε την Ύδρα "Μικρή Αγγλία".

Ο Υδραϊκός στόλος μαζί με το στόλο των Σπετσών και των Ψαρών, κυριάρχησε στη θάλασσα κατά τον επταετή αγώνα, συμβάλλοντας έτσι αποφασιστικά στην απελευθέρωση της Ελλάδας, θυσιάζοντας παράλληλα ανθρώπινες ζωές, πλοία και χρήματα.
Η προσφορά της Ύδρας στο Γένος συνεχίζεται, δίνοντας στην Ελλάδα έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πέντε Πρωθυπουργούς και αναρίθμητους Υπουργούς: Ο Γεώργιος Κουντουριώτης, διετέλεσε Πρόεδρος του Εκτελεστικού κατά την επανάσταση, μέλος του Συμβουλίου του Καποδίστρια και επί Όθωνα, Πρωθυπουργός και Υπουργός Ναυτικών.
Ο Αντώνιος Κριεζής, Πρωθυπουργός επί Όθωνα. Ο Δημήτριος Βούλγαρης, επτά φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Ο Αθανάσιος Μιαούλης, τρεις φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Ο Πέτρος Βούλγαρης, Πρωθυπουργός της Ελλάδας.



Την επανάσταση κήρυξε στο νησί ο πλοίαρχος Αντ. Οικονόμου. Θαλασσομάχοι του '21 ήταν, ο Ναύαρχος του τρινήσιου στόλου Α. Μιαούλης, οι ναυμάχοι, Ιάκ. και Μαν. Τομπάζης, Αναστ. Τσαμαδός, Γ. Σαχτούρης, Γ. Σαχίνης, Αντ. Κριεζής και οι Βώκοι. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν και οι πυρπολητές Ι. Ματρόζος, Ανδρ. Πιπίνος και ο Βατικιώτης.

Το 1912, ο Υδραίος ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, ως αρχηγός του ελληνικού στόλου, νίκησε τον τουρκικό στόλο στα στενά του Ελλησπόντου.
Το 1924, ο Παύλος Κουντουριώτης αναγορεύτηκε πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Την ίδια περίοδο, ο Νικόλαος Βότσης, τορπίλισε τουρκικό θωρηκτό μέσα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.



Επί μισό αιώνα, τα Ναυτικά Υπουργεία τα διαχειρίζονταν Υδραίοι.
Στην Εκκλησία, η Ύδρα έδωσε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Δωρόθεο Κοτταρά, και τους Μητροπολίτες, Πάτση, Παρίση, Επιφάνειο, Καλαφάτη και Προκόπιο Γεωργαντόπουλο.
Στις επιστήμες και στα γράμματα, έδωσε τους Ακαδημαϊκούς Α. Λιγνό, Ι. Χαραμή, Ν. Χατζηκυριακό-Γκίκα, Π. Τέτση και το ζωγράφο Ν. Νικολάου.
Η Ύδρα αναπτύχθηκε και έλαβε τη σημερινή της μορφή τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου και τις πρώτες του 19ου αιώνα.

Τότε, η παλιά πόλη της Κιάφας εγκαταλείπεται και οι κάτοικοι συγκεντρώνονται γύρω από τη Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στο λιμάνι, το οποίο μαζί με ένα μέρος της παλιάς πόλης, δημιούργησε τη σημερινή πόλη.
Ο οικισμός έχει αμυντικό χαρακτήρα, όπως δείχνουν η συνεχής δόμηση, οι ψηλοί μαντρότοιχοι των σπιτιών και οι στενοί δρόμοι.
Πολλοί κάτοικοι εγκαταλείπουν το νησί και μετακομίζουν στην Αθήνα και κυρίως στον Πειραιά, γύρω από την Εκλλησία του Αγίου Νικολάου, δημιουργώντας τη δική τους παροικία.

περισσότερα >>
Νεολιθική περίοδος - Μυκηναϊκή εποχή - Αρχαϊκοί χρόνοι
Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα (επιφανειακά ευρήματα, θραύσματα αγγείων, κατάλοιπα οικισμού στην θέση Επισκοπή, κτλ), η επίκοιση στο νησί ανάγεται στους πολύ προ της Ομηρικής περιόδου χρόνους, δηλαδή στην Ύστερη Νεολιθική εποχή (3000 - 2600 π.Χ.).

Η Ύδρα φαίνεται ότι δεν κατάφερε στους αιώνες που ακολούθησαν, να εξελιχθεί σε τόπο κοινωνικά και ιστορικά συγκροτημένο.

Η Υδραία λοιπόν, όπως την ονομάζει ο Ηρόδοτος, περίπου τον 13ο π.Χ. αιώνα, γίνεται τόπος εγκατάστασης και διαμονής Δρυόπων αγροτών, βοσκών και ψαράδων, ανθρώπων σκληροτράχηλων χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες και αναζητήσεις πέρα των στενών ορίων του τόπου τους, οι οποίοι προηγουμένως ζούσαν στις ορεινές περιοχές του Παρνασσού και της Οίτης. Δύο αιώνες αργότερα, με την κάθοδο των Δωριέων, οι Δρύοπες εξαφανίζονται και χάνεται κάθε ίχνος ζωής στο νησί.

Κατά την πρώιμη αρχαιότητα ο ιστορικός της ρόλος εξακολουθεί να παραμένει ασήμαντος. Το πιθανότερο είναι να υπαγόταν στην δικαιοδοσία του πανίσχυρου τότε, Βασιλείου των Μυκηνών (Ομήρου Ηλιάδα, στ. 100 - 109) από το οποίο γύρω στα 560 π.Χ. περιήλθε αρχικά στους Ερμιονείς μέχρι το 525 π.Χ., οπότε σύμφωνα με ιστορική μαρτυρία του Ηροδότου, αγοράστηκε από Σάμιους πολιτικούς φυγάδες για να παραδοθεί αργότερα από αυτούς στους Τροιζηνίους που επιμόνως επιζητούσαν την κατοχή της κυρίως για λόγους καλλιέργειας και βοσκής των αιγοπροβάτων τους. Υπό την εξουσία των Τροιζήνιων, η Ύδρα παραμένει μέχρι τον 4ο π.Χ. αιώνα.

Ιστορικοί της αρχαιότητας σπανίως κάνουν μνεία του ονόματός της. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται ο Ηρόδοτος (Γ' 19), ο Γεωγράφος Πτολεμαίος (Δ' 334), ο περιηγητής Παυσανίας (Β' 439) και οι Λεξικογράφοι: Στέφανος ο Βυζάντιος (6ος αιώνας πχ) και Ησύχιος (5ος αιώνας π.Χ.).
Κλασικοί - Ρωμαϊκοί-Βυζαντινοί χρόνοι
Η μοναδική μαρτυρία που υπάρχει για την Ύδρα στους Κλασικούς χρόνους είναι η αναφορά του Στέφανου του Βυζάντιου σε έναν κωμωδιογράφο με το όνομα Ευάγης, ο οποίος κατοικούσε στο νησί.

Δεν υπάρχουν πληροφορίες για την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στο νησί. Το γεγονός αυτό δημιούργησε αρχικά την εντύπωση ότι η Ύδρα παρέμενε ακατοίκητη στα Ρωμαϊκά και τα Βυζαντινά χρόνια. Όμως οι ανασκαφές στην Επισκοπή μαρτυρούν ότι η Ύδρα αυτή την εποχή κατοικείται. Φαίνεται ότι εξαιτίας των συχνών πειρατικών επιδρομών, ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων είχε εγκαταλείψει το νησί, ενώ οι υπόλοιποι είχαν αποσυρθεί στο εσωτερικό του

15ος Αιώνας
Οι απαρχές του 15ου αιώνα βρίσκουν την Ύδρα, αθόρυβη πάντα ιστορικά, κατοικημένη από λίγες γεωργικές και ποιμενικές οικογένειες.

Από το 1460 αρχίζει η πρώτη έντονη εποικιστική κίνηση και η εγκατάσταση στην Ύδρα Ορθοδόξων Αρβανιτών φυγάδων, οι οποίοι πολεμώντας στο πλευρό των Ενετών κατά τη διάρκεια του δεκαεξάχρονου Ενετοτουρκικού πολέμου (1463 - 1479), και κυνηγημένοι από τους Τούρκους, βρίσκουν μετά από εναγώνια αναζήτηση, εγκατάσταση και σωτηρία σε τόπους κοντινούς, ορεινούς και δυσπρόσιτους, όπως η Ύδρα. Εκεί συγχωνεύονται με τους ντόπιους και το βραχώδες και άγονο έδαφος της Ύδρας τους ανάγκασε να στραφούν προς την θάλασσα και να γίνουν άριστοι ναυτικοί.

Είναι ακριβώς η εποχή που αρχίζει η ανοικοδόμηση και η δημιουργία της σημερινής πόλης της Ύδρας με πρώτο οικιστικό πυρήνα τον λόφο της Κιάφας, προφανώς για λόγους ασφαλείας των κατοίκων, για να προφυλαχτούν από πιθανούς επιδρομείς και πειρατές.
16ος - 17ος Αιώνας
Ο πολεμικός αναβρασμός στις περισσότερες ελληνικές περιοχές σε συνδυασμό με την εμφάνιση της πειρατείας στη Μεσόγειο συμβάλλουν στην δημιουργία ακόμη εντονότερου εσωτερικού εποικισμού.

Ένα δεύτερο μεγάλο εποικιστικό κύμα έφτασε στην Ύδρα στα τέλη του 16ου αιώνα όταν μεγάλες οικογένειες έρχονται στο νησί.

Μεταξύ αυτών οι οικογένειες Λαζάρου και Ζέρβα μετέπειτα Κοκκίνη και Κουντουριώτη απο την Ήπειρο, η οικογένεια Μπαρού απο την Κύθνο όπως και οι Νέγκα, Γκιώνη και Γκούμα. Επίσης οι οικογένειες Γιακουμάκη μετέπειτα Τομπάζη, απο τα Βουρλά της Σμύρνης, Κιοσσέ μετέπειτα και Σαχίνη απο τη Γένοβα, Μπουντούρη απο την Εύβοια, Βώκου μετέπειτα και Μιαούλη απο τα Φύλλα Ευβοίας.
18ος Αιώνας
Ένα νέο εποικιστικό κύμα έρχεται να εισβάλει στο νησί κατά την διάρκεια του Ενετοτουρκικού (1700 - 1715) και του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1768 - 1774), ενώ έως και την περίοδο που ξεσπά η επανάσταση και ιδιαίτερα κατά την διάρκειά της, η Ύδρα δέχεται διαρκώς εποίκους, εξαιτίας της συνεχούς κοινωνικής και πολιτιστικής της ανέλιξης.

Γίνεται συνεπώς πλήρως κατανοητό, γιατί η στιγμή της έναρξης του αγώνα στα 1821 βρήκε το μικρό και μέχρι πρότινος ασήμαντο αυτό νησί του Αργοσαρωνικού, να αριθμεί περί τους 27.000 κατοίκους.

Η δημογραφική αυτή Επανάσταση είχε ασφαλώς τις θετικές και τις αρνητικές της συνέπειες όσον αφορά την εξέλιξη της υδραϊκής κοινωνικής πορείας.
Από τις θετικότερες υπήρξαν η προώθηση της ανάπτυξης του εμπορίου και κυριότερα η ανάπτυξη και η αλματώδης εξέλιξη της ναυτιλίας στην Ύδρα.

Έτσι στα τέλη του 18ου αιώνα η Yδρα εξελίσσεται σε μεγάλη ναυτική δύναμη με εμπορικό στόλο 150 πλοίων. Την εποχή αυτή το νησί γνωρίζει την μεγαλύτερη ακμή του.
19ος Αιώνας
Στα 1802 το Διοικητικό σύστημα του νησιού αλλάζει, με την αποστολή στην Ύδρα του υδραίου Γεωργίου Δήμα Βούλγαρη, ευνοούμενου του τότε Καπετάν Πασά και Αρχικυβερνήτη της Τουρκικής Ναυαρχίδας.

Ο Βούλγαρης τοποθετήθηκε από το Σουλτάνο ως Μιτάς Κοτζαμπάσης (Διοικητής) και Ναζίρης (επόπτης) της Ύδρας και για κάποιο χρονικό διάστημα του Πόρου και των Σπετσών, με σκοπό να επιβάλει την διασαλευμένη τάξη. Η συνετή του διοίκηση και η οθωμανική εύνοια στο πρόσωπό του συνετέλεσαν στο να καταφέρει ο Γ. Βούλγαρης, ο 'Μπέης' όπως τον αποκαλούσαν οι Υδραίοι, να αναγάγει το νησί σε πρότυπο εννοούμενου τόπου.

Η περίοδος της οικονομικής ευρωστίας, η σχετικά καταστολή της πειρατείας και η εσωτερική ησυχία που ακολούθησε τους χρόνους διακυβέρνησης του Γεωργίου Βούλγαρη, έδωσαν την ευκαιρία στους Υδραίους να οργανώσουν την κοινωνία τους όπως αυτοί ήθελαν, ενώ οι συνεχείς μάχες που αναγκάζονταν να δίνουν τα υδραϊκά πληρώματα με τους πειρατές, που τότε λυμαίνονταν απ'άκρο σε άκρο την Μεσόγειο, τους μετέτρεψαν με τον καιρό από ασήμαντους γεωργούς και ποιμένες, σε τολμηρούς εμπειροπόλεμους ναυτίλους.

Η Επανάσταση βρίσκει την Ύδρα κάτοχο αμύθητου πλούτου απο χρυσά νομίσματα της εποχής, αποτέλεσμα κυρίως της επιτυχημένης εμπλοκής της στο εμπόριο σίτου κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους. Το εμπόριο μετά το 1810 είχε κάμψη αλλα ο στόλος της αριθμούσε 186 μικρά και μεγάλα πλοία συνολικής χωρητικότητας 27.736 τόνων δηλαδή ήταν διπλάσιος απο αυτόν των Σπετσών που διέθεταν ως δύναμη 64 πλοία συνολικά 15.907 τόνων, ενώ τα Ψαρά διέθεταν 35 - 40 πλοία και η Κάσος 15. Τα πληρώματα είχαν αποκτήσει και πολεμική εμπειρία λόγω των συγκρούσεων με πειρατές της Αλγερίας.

Τουλάχιστον από το 1820 οι προεστοί είχαν μυηθεί από τη Φιλική Εταιρεία στο μυστικό της Επανάστασης. Όταν κηρύχθηκε η Επανάσταση στην Πελοπόννησο, οι Υδραίοι ενημερώθηκαν με αλληλογραφία από τους πελοποννήσιους οπλαρχηγούς και την 24 Μαρτίου 1821 με επιστολή οι προύχοντες της Πελοποννήσου ενημερώνουν τους Υδραίους και Σπετσιώτες ότι η Επανάσταση άρχισε ενωρίτερα γιατί το μυστικό είχε προδοθεί από "τουρκολάτρες", και ζητούν τη βοηθειά τους για ναυτικό αποκλεισμό του εχθρού.

Οι Σπετσιώτες ύψωσαν τη σημαία της Επανάστασης την 26 Μαρτίου, αλλά οι Υδραίοι φάνηκαν διστακτικοί στο να εξεγερθούν αμέσως, θυμούμενοι τις καταστροφές που είχαν πάθει κατά την προηγούμενη αποτυχημένη εξέγερση του 1770 και λαμβάνοντας υπόψη την στρατιωτική υπεροχή του εχθρού. Τελικώς κήρυξαν την επανάσταση στις 14 Απριλίου 1821.

Η Ύδρα, μαζί με τις Σπέτσες και τα Ψαρά, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821 διαθέτοντας τον εμπορικό τους στόλο στην υπηρεσία του Αγώνα. Υδραίοι όπως ο Ναύαρχος Μιαούλης, ο Αντώνιος Οικονόμου, ο Πιπίνος, ο Τομπάζης, ο Σαχτούρης, ο Βούλγαρης, ο Κριεζής, ο Τσαμαδός και ο Σαχίνης, αναδείχτηκαν σε κορυφαίες φυσιογνωμίες της Επανάστασης.

Έπειτα από την Απελευθέρωση αρχίζει μια μακρά περίοδος παρακμής και οικονομικής ύφεσης στο νησί.

20ος Αιώνας - Νεότεροι χρόνοι
Ο 20ος αιώνας βρίσκει την Ύδρα παρά την προσωρινή οικονομική της ανάκαμψη - αποτέλεσμα της συστηματικής ενασχόλησης των κατοίκων με την αλιεία και το εμπόριο σπόγγων - σε πλήρη πληθυσμιακή αποδυνάμωση, οδηγούμενη αργά αλλά σταθερά στα πρόθυρα του οικονομικού μαρασμού.

Η προσωρινή της 'κινητήρια' δύναμη, η σπογγαλιεία, βρέθηκε με τον καιρό σε πλήρη παρακμή, εξαιτίας κυρίως του περιορισμού της οικονομικής ενίσχυσης των σπογγαλιευτικών επιχειρήσεων από την Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος.

Μία τελευταία ευκαιρία ανάπτυξης και αναζωογόνησης της υδραϊκής κοινωνίας δόθηκε στην δεκαετία του '50 όταν οι διάφοροι καλλιτέχνες και οι παραγωγοί ταινιών 'ανακαλύπτουν' την Ύδρα και την χρησιμοποιούν αφειδώς στις ταινίες τους. Άμεση συνέπεια η αλματώδης τουριστική και οικονομική κίνηση στο νησί με όλα τα παρεπόμενά της.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η Ύδρα του Miller, του Σεφέρη, του Γκίκα, του Εγγονόπουλου, του Βυζάντιου, του Τέτση, η Ύδρα με την συνεχή προσφορά στον τουρισμό και την πολιτιστική ζωή της χώρας μας εξακολουθεί να παραμένει το στολίδι του Αργοσαρωνικού, ένα μοναδικό φαινόμενο ιστορικού και αρχιτεκτονικού θαύματος ανά το πανελλήνιο και σίγουρα έναν από τα σπουδαιότερα θέρετρα της Ελλάδας.

Νικόλας Ασιμος

Ο τραγουδοποιός Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος. Οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη, όπου ο Νικόλας έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το σχολείο. Ως έφηβος, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965, καθώς και στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, του έγινε επίσημη πρόταση από την ομάδα της Κοζάνης, αλλά τελικά η συμφωνία ναυάγησε.

Στα δεκαοχτώ του έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής. Αρχικός στόχος του ήταν να περάσει στο τμήμα δημοσιογραφίας, την οποία άσκησε ερασιτεχνικά παράλληλα με τις σπουδές του. Σε κάποιο άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος κι έκτοτε το καθιέρωσε. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με το θέατρο. Έφτιαξε ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι, παίζοντας Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο.

Τότε αγόρασε και την πρώτη του κιθάρα. Σχεδόν από την Α' Γυμνασίου έγραφε στιχάκια και ποιήματα, αλλά ποτέ δεν είχε εκδηλώσει καμία έφεση προς τη μουσική. Αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε εμφανίσεις σε μικρές μπουάτ. Ανυπότακτος, αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις της λογοκρισίας για τα τραγούδια του και τα λεγόμενά του. Συνελήφθη και κρατήθηκε στην Ασφάλεια. Όταν τον άφησαν, η ταυτότητά του είχε χαθεί. Δεν έβγαλε άλλη, παρά μόνο 18 χρόνια αργότερα, οπότε κατάφερε να του εκδώσουν μία ταυτότητα στο όνομα Άσιμος, με τη «διευκρίνιση» στο σημείο του θρησκεύματος: Άνευ θρησκεύματος.

Το 1973, και χωρίς πτυχίο, κατέβηκε στην Αθήνα. Εμφανίστηκε σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα, σε συνεργασία με τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: «5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο». Ανάμεσα στους τότε συνεργάτες του, πολλά και γνωστά ονόματα: Γκαϊφύλιας, Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α.

Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια σ' ένα δισκάκι 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός). Παράλληλα άρχισε την έκδοση «παράνομων» κασετών, που ηχογραφούσε και διακινούσε μόνος του στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβηττό. Δημιούργησε την «Exarchia Square Band» και συμμετείχε σε συναυλίες, κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου, διάφορα δρώμενα. Κατά καιρούς, συνεργάστηκε με πολλά σχήματα και καλλιτέχνες.

Το 1977 φυλακίστηκε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες - συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ξαναπές το», σε τέσσερα τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου.

Περίπου ένα χρόνο αργότερα άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην οδό Καλλιδρομίου. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας» όπως το ονόμασε, αλλά και διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα.

Το 1987 οδηγήθηκε βιαίως σε ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη μεγάλη του πίκρα γι' αυτή την αβάσιμη κατηγορία, που δεν τεκμηριώθηκε ποτέ. Η εκκρεμούσα δίκη, μαζί με τ' άλλα προβλήματα που ήταν πολλά, συσσωρεύτηκαν μέσα του... Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, στις 17 Μαρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του.

Μετά θάνατον, κυκλοφόρησαν δύο ακόμη δίσκοι του: «Το φανάρι του Διογένη» με τη συμμετοχή της Σωτηρίας Λεονάρδου και το «Γιουσουρούμ - Στο φαλιμέντο του κόσμου», με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

 Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/102#ixzz3jKoFunPa

Παγκόσμια μέρα Ανθρωπισμού

Η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπισμού (World Humanitarian Day) καθιερώθηκε με απόφαση του ΟΗΕ για να τιμήσει το προσωπικό που εμπλέκεται στις ανά τον πλανήτη ανθρωπιστικές αποστολές, αλλά και να αποτίσει φόρο τιμής σε όσους έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια αυτών των αποστολών.

Η 19η Αυγούστου επελέγη ως Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπισμού, επειδή την ημερομηνία αυτή του 2003 ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ στο Ιράκ, βραζιλιάνος διπλωμάτης Σέρζιο Βιέιρα ντε Μέλο και 21 συνάδελφοί του έχασαν τη ζωή τους, κατά τη διάρκεια βομβιστικής επίθεσης στο αρχηγείο του ΟΗΕ στην Βαγδάτη.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/299#ixzz3jEvQ9AUq

Τζίμ Λόντος

Σούπερ σταρ της επαγγελματικής πάλης (κατς), που πρόσφερε ώρες χαράς και ξεγνοιασιάς στους δοκιμαζόμενους από το οικονομικό κραχ Αμερικανούς. Ο Τζιμ Λόντος (Jim Londos) γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1897 στο Κουτσοπόδι του Άργους ως Χριστόφορος Θεοφίλου και ήταν το μικρότερο από τα 13 παιδιά της οικογένειάς του.

Η μητέρα του ήθελε να γίνει ιερέας, ενώ ο πατέρας του τον ονειρευόταν στρατιωτικό. Ο ίδιος προτίμησε να γίνει μετανάστης και σε ηλικία μόλις 13 ετών εγκατέλειψε το σπίτι του, ταξίδεψε στην Αμερική κι έπιασε δουλειά ως λαντζέρης σ' ένα εστιατόριο της Νέας Υόρκης.

Η ιδέα να ασχοληθεί με την πάλη τού δημιουργήθηκε όταν βρέθηκε τυχαία σ' έναν αγώνα, καθώς «εξερευνούσε» τους δρόμους του Μανχάταν, λίγες ημέρες μετά την άφιξή του. Με τα πρώτα χρήματα που κέρδισε από τη δουλειά του, γράφτηκε σ' ένα προπονητήριο και άρχισε να μαθαίνει τα μυστικά του αθλήματος.

Πολύ σύντομα, προσέλκυσε το ενδιαφέρον των οργανωτών αγώνων, καθώς διέφερε απ' όλους τους άλλους παλαιστές. Ήταν μικρόσωμος και χωρίς κανένα ψεγάδι τερατομορφίας, ενώ διέθετε δύναμη, ευκινησία, ευστροφία και πονηριά. Αυτή η διαφορετικότητά του ταύτιζε τους θεατές μαζί του, στο ρόλο του «καλού» που μάχεται και τελικά νικάει τον γιγαντόσωμο «κακό» αντίπαλό του. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου συνέρεαν σε κάθε αγώνα του για να παρακολουθήσουν τα κατορθώματά του και να απολαύσουν τις θεαματικές λαβές και τα «αεροπλανικά» του.

Ο Τζιμ Λόντος -προσωνύμιο που του δόθηκε από τον αθλητικογράφο Ρόσκο Φόσετ, έπειτα από μία νίκη του στην ομιχλώδη αρένα «Λονδίνο» (London) του Πόρτλαντ- υπήρξε από τους πρωτεργάτες τους είδους της πάλης που αργότερα έγινε γνωστό διεθνώς ως «κατς». Στις 8 Ιουνίου του 1930 ανακηρύχθηκε από την Ομοσπονδία Πάλης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών, τίτλο που κράτησε έως το 1946, οπότε και αποσύρθηκε. Σε αυτά τα 16 χρόνια έδωσε περισσότερους από 2.500 αγώνες και ηττήθηκε σε λιγότερους από δέκα!

Οι Έλληνες τον απολάμβαναν κατά καιρούς στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όταν ερχόταν για να κατατροπώσει τον Κβαριάνι, τον Μεμέτ Αλή, τον Βάντερβαλντ και το 1959 (στα 64 χρόνια του!) κάποιον άγγλο παλαιστή τριάντα χρόνια νεότερό του...

Η λαμπρή πορεία του στα ρινγκ υπήρξε ιδιαίτερα προσοδοφόρα για τον Λόντο. Αλλά και ο ίδιος υπήρξε γενναιόδωρος, προσφέροντας σημαντικά χρηματικά ποσά για τα ελληνόπουλα που έμειναν ορφανά κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πέθανε στην Καλιφόρνια στις 19 Αυγούστου 1975, από ανακοπή καρδιάς.

 Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/125#ixzz3jEueikoW