Η Δίκη του Πολυτεχνείου

Στις 16 Οκτωβρίου 1975 άρχισε η δίκη των κατηγορουμένων για την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Ολοκληρώθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1975 με βαριές καταδίκες για τους πρωταιτίους.

Η δίωξη των υπευθύνων για τη σφαγή του Πολυτεχνείου ξεκίνησε με πρωτοβουλία πολιτών στις 5 Σεπτεμβρίου 1974, ενάμισι μήνα μετά την πτώση της δικτατορίας. Ακολούθησε προανάκριση από τον εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτριο Τσεβά, ο οποίος παρέδωσε το πόρισμά του στις 14 Οκτωβρίου 1974 στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Αθηνών. Στις 28 Ιουλίου 1975 το Συμβούλιο Εφετών με το βούλευμα υπ’ αριθμόν 677 παρέπεμψε την υπόθεση προς εκδίκαση στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών.

Η δίκη άρχισε στις 9 το πρωί της 16ης Οκτωβρίου 1975, σε αίθουσα των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού για λόγους ασφαλείας. Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο εφέτης Ιωάννης Κουσουλός και εισαγγελέας της έδρας ο Νικόλαος Γανώσης. Κατηγορούμενοι για 24 φόνους και σωρεία άλλων εγκλημάτων, σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, 33 στρατιωτικοί, αστυνομικοί και πολιτικοί. Ένας από τους κατηγορουμένους, ο πρώην έφεδρος αξιωματικός Ηλίας Τσιαπούρας φυγοδικούσε. Στις τελευταίες σειρές των εδωλίων κάθονταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Δημήτριος Ιωαννίδης για ηθική αυτουργία στις δολοφονίες. 82 δικηγόροι παρέστησαν στη δίκη, είτε ως συνήγοροι υπεράσπισης (Γ. Αλφαντάκης, Α. Ανδρεουλάκος, Ι. Καζάκος κ.ά.), είτε ως συνήγοροι πολιτικής αγωγής (Α. Λυκουρέζος, Ν. Κωνσταντόπουλος, Φ. Κουβέλης, Σπ. Φυτράκης, Ευ. Γιαννόπουλος κ.ά.).

Η ακροαματική διαδικασία κράτησε δυόμιση μήνες και από την αίθουσα παρέλασαν 237 μάρτυρες κατηγορίας και 47 υπεράσπισης. Η απόφαση εκδόθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1975. 20 από τους κατηγορουμένους καταδικάσθηκαν από ποινές φυλάκισης ως ισόβια κάθειρξη και 12 αθωώθηκαν. Ο Δημήτριος Ιωαννίδης και ο Νικόλαος Ντερτιλής καταδικάσθησαν σε ισόβια, ενώ ο αρχηγός των Απριλιανών, Γεώργιος Παπαδόπουλος, καταδικάσθηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη. Έχοντας προηγουμένως και μία ισόβια καταδίκη, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις φυλακές Κορυδαλλού το 1999, όπως και οι Ιωαννίδης (2010) και Ντερτιλής (2013). Το Φεβρουάριο του 1977 η υπόθεση εκδικάσθηκε σε δεύτερο βαθμό και οι περισσότεροι από τους «δευτεραγωνιστές» αθωώθηκαν.

Οι Κατηγορούμενοι
Γεώργιος Παπαδόπουλος, πρώην δικτάτορας, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως.
Δημήτριος Ιωαννίδης, υποστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.
Μιχαήλ Ρουφογάλης, υποστράτηγος ε.α., για πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.
Δημήτριος Ζαγοριαννάκος, στρατηγός ε.α., πρώην Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Νικόλαος Εφέσιος, υπουργός κατά τη δικτατορία, για απλή συνέργεια σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, αδελφός του πρώην δικτάτορα και πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, για ηθική αυτουργία και συνέργεια σε εκτέλεση ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως.
Νικόλαος Ντερτιλής, ταξίαρχος ε.α., για ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες και για ηθική αυτουργία σε απόπειρες  ανθρωποκτονιών.
Κωνσταντίνος Μαυροειδής,  αντιστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες.
Νικόλαος Ραφαηλάκης, αντιστράτηγος ε,α., πρώην στρατιωτικός διοικητής Αθηνών, για απλή συνέργεια σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Βασίλειος Μπουκλάκος, ταγματάρχης ε.α., πρώην διοικητικός διευθυντής του Ρυθμιστικού Κέντρου (νυν ΕΚΑΒ), για συνέργεια σε ανθρωποκτονίες για επικίνδυνες σωματικές βλάβες, για βλασφημίες και παράνομη οπλοφορία.
Λουκάς Χριστολουκάς, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως για απόπειρες άνθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και για παράνομες κατακρατήσεις.
Νικόλαος Δασκαλόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής. πρώην αρχηγός Αστυνομίας Πόλεων, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, για απόπειρες ανθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και παράνομες κατακρατήσεις.
Δημήτριος Καραγιαννόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για παράνομες κατακρατήσεις.
Λάμπρος Κωνσταντέλος, ανθυπασπιστής, ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο, για απόπειρες ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και φθορά ξένης ιδιοκτησίας σε βάρος πραγμάτων χρησίμων στο κοινό όφελος.
Θρασύβουλος Γιοβάνης, ταξίαρχος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως.
Μιχαήλ Γουνελάς, υπίλαρχος ε.α., για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως.
Παντελής Καραγιάννης, υποστράτηγος, υπαρχηγός Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών και ανθρωποκτονίες.
Σταύρος Βαρνάβας, αντιστράτηγος ε.α., για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών και ανθρωποκτονίες.
Θωμάς  Μυλωνάς, ενωμοτάρχης Χωροφυλακής, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Νικόλαος Κέφης, μοίραρχος Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Ιωάννης Λυμπέρης, έφεδρος ανθυπολοχαγός, για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και απόπειρα ανθρωποκτονιών.
Αναστάσιος Αναστασίου, λοχαγός, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Κωνσταντίνος Λαδιάς, αστυνομικός διευθυντής, για παράνομες κατακρατήσεις.
Νικόλαος Νηστικάκης, αστυφύλακας, για ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
Ηλίας Καραδήμας, αστυφύλακας, για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
Νικόλαος Κατσάρας, δόκιμος υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
Αντώνιος Λαζαράκος, αστυφύλακας, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
Ευάγγελος Μαντζώρος, οδηγός αυτοκινήτου, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Αθανάσιος Σταυράκης, αστυφύλακας, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Ιωάννης Καλύβας, υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
Δημήτριος Κατσούλης, ταγματάρχης Χωροφυλακής α.α., για πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.
Δημήτριος Πίμπας, ιδιωτικός υπάλληλος, πρώην πράκτορας της ΚΥΠ, για πρόκληση σε διάπραξη κακουργημάτων.
Οι Kαταδικασθέντες
Δημήτριος Ιωαννίδης, υποστράτηγος ε.α., αρχηγός τότε της ΕΣΑ, 7 φορές ισόβια κάθειρξη για ηθική αυτουργία σε επτά ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για 38 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Γεώργιος Παπαδόπουλος,  πρώην δικτάτορας, 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών και 10 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Σταύρος Βαρνάβας, αντιστράτηγος ε.α., 3 φορές ισόβια κάθειρξη, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και διαρκή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για ηθική συναυτουργία τριών ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως, μεταξύ των οποίων και του νεαρού Διομήδη Κομνηνού και 17 άλλων ανθρωποκτόνων αποπειρών.
Νικόλαος Ντερτιλής, ταξίαρχος ε.α., ισόβια κάθειρξη και διαρκή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για την ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε βάρος τού νεαρού Μυρογιάννη.
Κωνσταντίνος Μαυροειδής, αντιστράτηγος ε.α., τότε αρχηγός της ΑΣΔΕΝ, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και 7 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια σε έξι ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και 37 απόπειρες ανθρωποκτονιών. Το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
Δημήτριος Ζαγοριαννάκος, στρατηγός ε.α., τότε αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, σε 25 χρόνια κάθειρξη και 7 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια ανθρωποκτονιών και αποπειρών ανθρωποκτονιών. Το δικαστήριο του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
Παντελής Καραγιάννης, υποστράτηγος ε.α., πρώην υπαρχηγό της Χωροφυλακής, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και 10 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απλή συνέργεια σε τρεις ανθρωποκτονίες και 17 απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Ιωάννης Λυμπέρης, πρώην έφεδρος ανθυπολοχαγός, 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση και 8 χρόνια στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων για δύο ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και μία απόπειρα ανθρωποκτονίας.
Αθανάσιος Σταυράκης, αστυφύλακας, 10 χρόνια κάθειρξη και 5 χρόνια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Στον καταδικασθέντα αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
Λουκάς Χριστολουκάς, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, 3 χρόνια, 6 μήνες και 15 ημέρες φυλάκιση κατά συγχώνευση, για απλή συνέργεια δια παραλείψεως σε 25 επικίνδυνες σωματικές βλάβες ισαρίθμων παθόντων. Του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου.
Μιχαήλ Ρουφογάλης, υποστράτηγος ε.α., τότε διοικητής ΚΥΠ, 3 χρόνια φυλάκιση για πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων.
Δημήτριος Κατσούλης, ταγματάρχης Χωροφυλακής ε.α., 2 χρόνια φυλάκιση για πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων.
Βασίλειος Μπουκλάκος, ταγματάρχης ε.α., πρώην διοικητικός διευθυντής του Ρυθμιστικού Κέντρου (νυν ΕΚΑΒ), 20 μήνες και 15 ημέρες φυλάκιση κατά συγχώνευση, για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες διαπραχθείσες από αγνώστους, παράνομη οπλοφορία και βλασφημίες.
Ιωάννης Καλύβας, υπαστυνόμος, 10 μήνες φυλάκιση για ηθική αυτουργία σε 9 περιπτώσεις σωματικών βλαβών.
Μιχαήλ Γουνελάς, υπίλαρχος ε.α., επικεφαλής του άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, 18 μήνες φυλάκιση κατά συγχώνευση για αυτουργία στη σωματική βλάβη σε βάρος της φοιτήτριας Πέπης Ρηγοπούλου, καθώς και της φθοράς πραγμάτων χρησιμευόντων στο κοινό όφελος.
Θρασύβουλος Γιοβάννης, ταξίαρχος ε.α., επικεφαλής της επιχείρησης εκκένωσης του Πολυτεχνείου, 18 μήνες φυλάκιση κατά συγχώνευση για αυτουργία στη σωματική βλάβη σε βάρος της φοιτήτριας Πέπης Ρηγοπούλου, καθώς και της φθοράς πραγμάτων χρησιμευόντων στο κοινό όφελος.
Νικόλαος  Ραφαηλάκης, αντιστράτηγος ε.α., πρώην στρατιωτικός διοικητής Αθηνών, 12 μήνες φυλάκιση για απλά συνέργεια στις πράξεις των Γουνελά και Γιοβάνη.
Δημήτριος Πίμπας, ίδιωτικός υπάλληλος, πρώην πράκτορας της ΚΥΠ, 10 μήνες φυλάκιση για πρόκληση προς διάπραξη κακουργημάτων και πλημμελημάτων. Στον καταδικασθέντα αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας.
Ηλίας Καραδήμας, αστυφύλακας, που υπηρετούσε κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στο Ρυθμιστικό Κέντρο, 10 μήνες φυλάκιση για επικίνδυνη σωματική βλάβη σε βάρος αγνώστου.
Νικόλαος Νηστικάκης, αστυφύλακας, που υπηρετούσε κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στο Ρυθμιστικό Κέντρο, 5 μήνες φυλάκιση για σωματική βλάβη σε βάρος άγνωστου δικηγόρου.
Αθωωθέντες
Νικόλαος Εφέσιος, υπουργός κατά τη δικτατορία, για απλή συνέργεια σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, αδελφός του πρώην δικτάτορα και πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, για ηθική αυτουργία και συνέργεια σε εκτέλεση ανθρωποκτονιών εκ προθέσεως.
Νικόλαος Δασκαλόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής, πρώην αρχηγός Αστυνομίας Πόλεων, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως για απόπειρες ανθρωποκτονιών, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες και παράνομες κατακρατήσεις.
Δημήτριος Καραγιαννόπουλος, πρώην αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, για παράνομες κατακρατήσεις.
Λάμπρος Κωνσταντέλος, ανθυπασπιστής, ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο, για απόπειρες ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και φθορά ξένης ιδιοκτησίας σε βάρος πραγμάτων χρησίμων στο κοινό όφελος.
Θωμάς  Μυλωνάς, ενωμοτάρχης Χωροφυλακής, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Νικόλαος Κέφης, μοίραρχος Χωροφυλακής, για ηθική αυτουργία σε απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Αναστάσιος Αναστασίου, λοχαγός, για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως και απόπειρες ανθρωποκτονιών.
Κωνσταντίνος Λαδιάς, αστυνομικός διευθυντής, για παράνομες κατακρατήσεις.
Νικόλαος Κατσάρας, δόκιμος υπαστυνόμος, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
Αντώνιος Λαζαράκος, αστυφύλακας, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες.
Ευάγγελος Μαντζώρος, οδηγός αυτοκινήτου, για απόπειρες ανθρωποκτονιών.
 Περί Πηγών...



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/869#ixzz3vmjMrDOt

Κάλαντα

Ευχετήρια και εγκωμιαστικά άσματα, που ψάλλουν τα παιδιά (ενίοτε και οι μεγάλοι) κατά τις παραμονές μεγάλων εορτών, όπως τα Χριστούγεννα (24 Δεκεμβρίου), η Πρωτοχρονιά (31 Δεκεμβρίου) και τα Θεοφάνεια (5 Ιανουαρίου). Κάλαντα άδονται ακόμα στις εορτές του Λαζάρου και των Βαΐων, τα λεγόμενα Βαΐτικα. Αντίθετα, τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής έχουν κατανυκτικό χαρακτήρα.

Ετυμολογικά, η λέξη «κάλαντα» προέρχεται από τη λατινική calendae (καλένδες στα ελληνικά), που σημαίνει τις πρώτες ημέρες κάθε μήνα. Ειδικά, οι Καλένδες του Ιανουαρίου ήταν μέρες γιορτής για τους Ρωμαίους, λόγω της έλευσης του νέου χρόνου. Τα Κάλαντα έλκουν την καταγωγή τους από παρόμοια αρχαία τραγούδια του αγερμού και της ειρεσιώνης και είχαν κοσμικό χαρακτήρα. Η Εκκλησία κατά τους Βυζαντινούς χρόνους απαγόρευε ή απέτρεπε αυτό το έθιμο ως ειδωλολατρικό και το είχε καταδικάσει με απόφαση της ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου το 680 μ.Χ. Οι συμμετέχοντες στο έθιμο των Καλάντων αποκαλούνταν «Μηναγύρτες». Με την πάροδο του χρόνου τα Κάλαντα απέκτησαν θρησκευτικό περιεχόμενο, ανάλογο με την κάθε γιορτή.

Την παραμονή των Χριστουγέννων οι καλαντιστές γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν:

Καλήν εσπέραν άρχοντες, αν είναι ο ορισμός σας
Χριστού την θείαν Γέννησιν να πω στ’ αρχοντικό σας…

Στη συνέχεια διηγούνται τα περιστατικά της Γεννήσεως, τελειώνοντας με ευχές και επαίνους για το νοικοκύρη, την κυρά και τους άξιους βλαστούς του σπιτιού. Φυσικά, οι καλαντιστές δεν ξεχνούν να ζητήσουν και την αμοιβή τους, είτε σε είδος, είτε σε «ρευστό» στις μέρες μας, με συχνά αυτοσχέδιους στίχους όπως: «Δώστε κι εμάς τον κόπο μας να είναι ο ορισμός σας». Αν το φιλοδώρημα είναι πενιχρό ή δεν δοθεί καθόλου, οι καλαντιστές σκαρώνουν κάποιες φορές σκωπτικά ή αποδοκιμαστικά δίστιχα για τον νοικοκύρη.

Πασίγνωστα είναι και τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς:

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος…

και λιγότερο γνωστά τα κάλαντα των Θεοφανείων (Των Φώτων):

Σήμερα τα φώτα κι ο Φωτισμός
Και χαρά μεγάλη κι αγιασμός…

Το Σάββατο του Λαζάρου (το Σάββατο πριν από την Κυριακή των Βαΐων) τα παιδιά γυρίζουν τα σπίτια και τραγουδούν τα ειδικά κάλαντα (Λαζαρικά) σε διάφορες παραλλαγές, που εξιστορούν την «εκ νεκρών έγερση» του Λαζάρου. Τελειώνοντας το τραγούδι τους τα λαζαράκια, όπως αποκαλούνται οι καλαντιστές της ημέρας, συνεχίζουν με ευχετικούς και επαινετικούς στίχους για το σπίτι και δέχονται ως φιλοδώρημα αυγά που τα τοποθετούν σ’ ένα στολισμένο καλαθάκι (σε κάποιες περιοχές φρούτα ή χρήματα). Τον Λάζαρο τραγουδούν κυρίως κορίτσια σχολικής ηλικίας, τα οποία αποκαλούνται λαζαρίνες, λαζαρίτσες, λαζαρούδισσες κ.α. Γενικότερα, το Σάββατο του Λαζάρου λαμβάνει χαρούμενο χαρακτήρα, καθώς η έγερση του Λαζάρου προαναγγέλλει την Ανάσταση του Χριστού.

Κάλαντα άδονταν παλαιότερα και την Κυριακή των Βαΐων, που εξέφραζαν τη χαρά για τη μεγάλη ημέρα που πλησιάζει:

Βάγια, βάγια τω βαγιώ
τρώνε ψάρια και κολιό
και την άλλη Κυριακή
τρώνε κόκκινο αβγό.

Σώζονται πολλές παραλλαγές από κάλαντα, άλλα σε δημοτική γλώσσα και άλλα σε μισοκαθαρεύουσα. Ανάλογα με τον τόπο και τις εποχές, τα παιδιά που ψάλλουν τα κάλαντα κρατούν συνήθως πολύχρωμα φαναράκια, καράβια ή εκκλησίες φωτισμένες εσωτερικά, σιδερένια τρίγωνα ή ραβδιά στολισμένα με λουλούδια σαν τους αρχαίους θύρσους. Οι μεγάλοι συνοδεύουν με μουσική υπόκρουση το τραγούδι τους και έχουν μαζί τους και καλάθια, όπου βάζουν τα δώρα που τους φιλεύουν. Τα όργανα που κυριαρχούν είναι η φυσαρμόνικα, το τύμπανο, το τουμπελέκι, η τσαμπούνα και άλλα πνευστά όργανα.

Ο λαός δέχεται με συμπάθεια τους καλαντιστές, που προσδίδουν στις γιορτές ιδιαίτερη χάρη και ευθυμία.

Αντιθέτως, τα Κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής έχουν θρηνητικό χαρακτήρα και αναφέρονται στη Σταύρωση του Χριστού. Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής ομάδες παιδιών γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν το μοιρολόι «Σήμερα μαύρος ουρανός», γνωστό και ως «Μοιρολόι της Παναγίας». Σε πολλές περιοχές της χώρας τα κορίτσια της ομάδας κρατούν ένα στεφάνι, πλεγμένο με λουλούδια εποχής, το οποίο στη συνέχεια το εναποθέτουν είτε στον Επιτάφιο, είτε στον τάφο του προσφάτως αποβιώσαντος ενορίτη. Τα Κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής τείνουν σήμερα να εκλείψουν.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/584#ixzz3vDayzLyq

Κουραμπιές

Γλύκισμα που υπάγεται στην κατηγορία του μπισκότου και παρασκευάζεται από αλεύρι, βούτυρο, αμύγδαλα κατά περίπτωση και είναι πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρης. Είναι ένα από τα γλυκά που χαρακτηρίζουν την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων στην Ελλάδα, ενώ σε πολλές περιοχές της χώρας προσφέρεται στους προσκεκλημένους αμέσως μετά τη βάπτιση ενός παιδιού.

Ο κουραμπιές έλκει την καταγωγή του από την Περσία, όπου πρωτοεμφανίστηκε τον 7ο αιώνα, όταν η ζάχαρη διαδόθηκε στην περιοχή. Την πατρότητα του κουραμπιέ διεκδικεί και ο Λίβανος. Το γλύκισμα είναι διαδεδομένο στην Ελλάδα, την Τουρκία και τις Βαλκανικές χώρες. Ένα είδος κουραμπιέ με την ονομασία Πολβορόν (Polvorón) είναι διαδεδομένο στις ισπανόφωνες χώρες και το νότιο Τέξας.

Η λέξη «κουραμπιές» προέρχεται από την αλβανική kurabie ή gurabie (τουρκικά kurabiye και αραβικά qurabiya). Στην καθομιλουμένη «κουραμπιέ» αποκαλούμε τον νωθρό, τον μαλθακό ή τον ανόητο άνθρωπο. Στη στρατιωτική αργκό, «κουραμπιές» είναι ο απόλεμος στρατιώτης, αυτό που δεν μετέχει σε επιχειρήσεις, αλλά είναι αποσπασμένος σε γραφείο.

Χειμερινό Ηλιοστάσιο

Όρος της αστρονομίας που χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει μία συγκεκριμένη στιγμή του έτους, όταν ο ήλιος βρίσκεται στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση νοτίως του ισημερινού. Ο ίδιος όρος χρησιμοποιείται και για να χαρακτηρίσει το αντίστοιχο σημείο από τη μεγαλύτερη δυνατή απόκλιση της εκλειπτικής από τον ουράνιο ισημερινό.

Το χειμερινό ηλιοστάσιο συμβαίνει κάθε χρόνο στο Βόρειο Ημισφαίριο της Γης στις 21 ή 22 Δεκεμβρίου, οπότε παρατηρείται η μικρότερη ημέρα του χρόνου και ορίζεται ως η επίσημη έναρξη του χειμώνα. Αντίστροφα, στο Νότιο Ημισφαίριο παρατηρείται η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου και ορίζεται ως η επίσημη έναρξη του καλοκαιριού.

Λαογραφία

• Οι Ρωμαίοι στις 25 Δεκεμβρίου γιόρταζαν τα Βρουμάλια (Brumalia < bruma = η τροπή του Ηλίου), που ήταν αφιερωμένα στη μικρότερη ημέρα του χρόνου και στα γενέθλια του Μίθρα, του ανίκητου Ήλιου (Dies Natalis Solis Invicti), που είχε καθιερωθεί επί αυτοκράτορα Αυρηλιανού το 275. Νωρίτερα, οι Ρωμαίοι γιόρταζαν τα Σατουρνάλια (17-23 Δεκεμβρίου), όπου επικρατούσε κλίμα γενικής ευφορίας και ανταλλάσσονταν δώρα. Και οι δύο αυτές γιορτές είχαν αναφορές στα αρχαιοελληνικά Κρόνια. Στα βυζαντινά χρόνια τα Βρουμάλια διαρκούσαν από τις 24 Δεκεμβρίου έως τις 17 Ιανουαρίου. Τις ημέρες αυτές οι αυτοκράτορες προσέφεραν δώρα στους συγγενείς τους φίλους και στο προσωπικό των ανακτόρων. Η Σύνοδος της Ρώμης το 743 κατάργησε τις γιορτές, θεωρώντας τες ειδωλολατρικές. Οι Χριστιανοί ήδη από τον έκτο αιώνα γιόρταζαν στις 25 Δεκεμβρίου αντί του Μίθρα τον «Ήλιο της Δικαιοσύνης» Ιησού Χριστό και τη γέννησή του.
• Οι αγγλοσαξωνικοί λαοί τιμούσαν τo χειμερινό ηλιοστάσιο με παγανιστικές ηλιολατρικές γιορτές, όπως το άναμμα φωτιάς (Yule Log), για να χαιρετίσουν την επάνοδο του ήλιου στο βόρειο ημισφαίριο.

Ένα ενδιαφέρον εθιμικό δρώμενο του χειμερινού ηλιοστασίου τηρείται μέχρι σήμερα στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Οι συμμετέχοντες χωρίζονται σε δύο ομάδες, στους Καθαρούς και τους Ακάθαρτους. Οι Καθαροί, ντυμένοι με την τοπική ενδυμασία -σκουροπράσινο σακάκι και μαύρο δερμάτινο παντελόνι- φορούν στο κεφάλι ένα είδος ψεύτικης κόμμωσης σε διάφορα σχήματα, που πολλές φορές φτάνει σε ύψος τα τρία μέτρα και σε βάρος τα είκοσι πέντε κιλά! Οι Ακάθαρτοι φορούν προβιές και στα πρόσωπά έχουν άγριες μάσκες. Η γιορτή αυτή, κατά την παράδοση, έλκει την καταγωγή της από τη λατρεία της τευτονικής θεάς της γονιμότητας Πέρτχα ή Πέρχθα.

Παλαιότερα συνηθιζόταν την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου να τοποθετείται στο αναμμένο τζάκι ένα αρκετά μεγάλο ξύλο, που ονομαζόταν μαμμή ή μπάμπω.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/863#ixzz3v2aOo8bD

Ο Χορός του Ζαλόγγου

Μία ομάδα από Σουλιώτισσες (ποικίλλει ο αριθμός τους, από 22 έως 57), για να μη συλληφθούν ζωντανές από τους Τουρκαλβανούς που τις πολιορκούσαν στο Ζάλογγο, στήνουν κυκλικό χορό και στη συνέχεια ρίχνονται στον γκρεμό με τα παιδιά τους. Πραγματικό γεγονός ή εθνικός μύθος;

Στα τέλη του 1803 ο Αλή Πασάς θέλησε να τελειώσει μία και καλή με τους Σουλιώτες, τους ανυπότακτους ορεσίβιους Θεσπρωτούς, που τόσα προβλήματα δημιουργούσαν στο Σουλτάνο και στη δική του εξουσία στην Ήπειρο. Τους πολιόρκησε στενά και τους εξανάγκασε να συνθηκολογήσουν στις 12 Δεκεμβρίου 1803. Ο βασικός όρος της συμφωνίας, που δεν τηρήθηκε, ήταν να εκκενώσουν τα χωριά τους συν γυναιξί και τέκνοις. Στις 16 Δεκεμβρίου οι Σουλιώτες χωρίστηκαν σε τρεις φάλαγγες και άφησαν πίσω τους την πατρογονική γη.

Δύο ημέρες αργότερα, η τρίτη φάλαγγα, που κατευθυνόταν νότια, δέχθηκε επίθεση στο Ζάλογγο από πολυάριθμο σώμα Τουρκαλβανών με αρχηγούς τους Μπεκίρ Τζογαδούρο, Άγο Μουχουρδάρη και Μέτζο Μπόνο. Κατά τη διάρκεια της σφοδρής σύγκρουσης που ακολούθησε, μία ομάδα Σουλιωτών εγκλωβίστηκε από τον εχθρό. Ανάμεσά τους και περίπου 60 γυναίκες, πολλές από αυτές σε κατάσταση εγκυμοσύνης. Προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των διωκτών τους, έριξαν τα παιδιά τους από την απόκρημνη κορυφή του Ζαλόγγου και στη συνέχεια, πιασμένες χέρι - χέρι, έπεσαν και ίδιες χορεύοντας. Το Ζάλογγο με τα χρόνια μεταβλήθηκε σε σύμβολο ηρωισμού και αυτοθυσίας.

Η μοναδική συγκεκριμένη μαρτυρία για το Χορό του Ζαλόγγου προέρχεται από τον αξιωματικό του Αλή πασά, Σουλεϊμάν αγά, αυτόπτη μάρτυρα του περιστατικού. Το αφηγήθηκε στον εξισλαμισμένο γάλλο μισθοφόρο Ιμπραήμ Μανσούρ Εφέντι, ο οποίος τη συμπεριέλαβε σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1828 με τις αναμνήσεις του από την Αυλή του Αλή Πασά. Σύμφωνα με τη μαρτυρία αυτή, οι γυναίκες «πιάστηκαν από τα χέρια κι άρχισαν ένα χορό, που τα βήματά του τα κινούσε ένας ασυνήθιστος ηρωισμός και οι αγωνία τού θανάτου τόνιζε το ρυθμό του... Στο τέλος των επωδών, οι γυναίκες βγάζουν μία διαπεραστική και μακρόσυρτη κραυγή, που ο αντίλαλός της σβήνει στο βάθος ενός τρομακτικού γκρεμού, όπου ρίχνονται μαζί με όλα τα παιδιά τους».

Ο Πρώσος διπλωμάτης και περιηγητής Γιάκοπ Μπαρτόλντι (1779 - 1825) είναι ο πρώτος που κατέγραψε το γεγονός μεταξύ 1803 και 1804, ευρισκόμενος στα Ιωάννινα, χωρίς να αναφέρεται στο χορό. Ο αγωνιστής του ‘21 και απομνημονευματογράφος Χριστόφορος Περραιβός (1773 - 1863) είναι ο πρώτος έλληνας συγγραφέας, που αναφέρεται στο Χορό του Ζαλόγγου στη δεύτερη έκδοση της «Ιστορίας του Σουλίου και της Πάργας» (1815). Στην έκδοση, όμως, του 1857 δεν κάνει αναφορά σε χορό.

Το 1888 ο Συριανός λόγιος και ιστορικός Περικλής Ζερλέντης (1852-1925) διατύπωσε επιφυλάξεις και αμφιβολίες για το χορό του Ζαλόγγου, ύστερα από επιτόπιο έρευνα, χωρίς να αμφισβητεί το γεγονός της αυτοθυσίας των Σουλιωτισσών. Χρόνια αργότερα, ο φιλόλογος Αλέξης Πολίτης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης, υποστήριξε σε άρθρο του στο περιοδικό «Ο Πολίτης» (2005), ότι τραγούδι, που συνόδευε το χορό, το πασίγνωστο «Έχε γεια καημένε κόσμε» αναφέρεται για πρώτη φορά μόλις το 1908.

Το έτος αυτό ο συγγραφέας της «Γκόλφως» Σπυρίδων Περεσιάδης παρουσίασε για πρώτη φορά το θεατρικό έργο «Ο Χορός του Ζαλόγγου», που διαδόθηκε ευρύτατα στον ελλαδικό χώρο, μέσα από παραστάσεις «μπουλουκιών» και ερασιτεχνικών τοπικών θιάσων και ίσως εκεί να οφείλεται η διάπλαση του «Χορού του Ζαλόγγου» ως ιστορικού γεγονότος.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/861#ixzz3ueYHqg00

Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη

Η 18η Δεκεμβρίου ανακηρύχθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη, σε μια προσπάθεια να ενισχυθεί η εκστρατεία του ΟΗΕ για την προστασία του παγκόσμιου μετανάστη.

Την ημερομηνία αυτή το 1990 υιοθετήθηκε από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ η «Διεθνής Συνθήκη για την Προστασία των Δικαιωμάτων όλων των Μεταναστών Εργατών και των μελών των Οικογενειών τους».

Υπολογίζεται ότι το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού, γύρω στα 232 εκατομμύρια ψυχές, ζουν εκτός της πατρίδας τους.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/85#ixzz3ueX5cbHy

ο καιρος ( Αττική και Ελλάδα (EL)

Πρόβλεψη καιρού για 25 ημέρες για Piraeus - Πρόγνωση AccuWeather για Αττική και Ελλάδα (EL)

Σατουρνάλια

Ρωμαϊκή εορτή προς τιμήν του θεού Σατούρνου (Saturnus), ο οποίος ταυτίζεται με τον ελληνικό θεό Κρόνο και αντιστοιχεί με την ελληνική γιορτή των Κρονίων. Ο Κρόνος ήταν ο θεός της σποράς και τον τιμούσαν μετά την λήξη της περιόδου της σποράς του σίτου. Ο εορτασμός άρχιζε κάθε χρόνο στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσε επτά ημέρες. Πολλά από τα έθιμα των Σατουρναλίων επιζούν μέχρι σήμερα.

Οι εορταστικές εκδηλώσεις των Σατουρναλίων ξεκινούσαν με θυσία που ο δήμος προσέφερε στον θεό και τελούσε μπροστά στον ναό του. Μετά την θυσία ακολουθούσε κοινό γεύμα για όλους τους πολίτες, με δημόσια δαπάνη. Κατά την ημέρα αυτή, αλλά και τις τρεις επόμενες, τα δικαστήρια και τα σχολεία παρέμεναν κλειστά. 

Για να μνημονευθεί μάλιστα η εποχή του χρυσού αιώνα της βασιλείας του Κρόνου (προτού τον εκθρονίσει ο γιος του Ζευς), κατά την οποία μεταξύ των ανθρώπων επικρατούσαν ευδαιμονία και ελευθερία, επέτρεπαν στους δούλους να συμπεριφέρονται ως ελεύθεροι. Οι Ρωμαίοι οικοδεσπότες αντάλλασσαν τους ρόλους με τους δούλους τους και προσέφεραν σ’ αυτούς κάθε εξυπηρέτηση. 

Κατά τις ημέρες των Σατουρναλίων αναστελλόταν η απαγόρευση των τυχερών παιχνιδιών. Οργανώνονταν πλούσια συμπόσια, σε καθένα από τα οποία εκλεγόταν από τους συνδαιτημόνες ένας βασιλιάς (saturnalicius princeps), στα προστάγματα τού οποίου όφειλαν να υπακούουν όλοι οι συμπότες.

Κατά την 21η και την 22α Δεκεμβρίου γινόταν αγορά στην οποία πωλούσαν αγαλματίδια που ονομάζονταν σιγιλάρια (sigillaria). Σύμφωνα με το έθιμο, οι εορτάζοντες έπρεπε να αγοράζουν τέτοια αγαλματάκια και να τα προσφέρουν στους γνωστούς και φίλους τους, ευχόμενοι «Bona Saturnalia». Οι πλούσιοι μοίραζαν στους φτωχούς γενναία χρηματικά βοηθήματα. Μεταξύ των δώρων ήταν και λαμπάδες, γιατί, όπως πίστευαν, το φως τους ενίσχυε το φως τού ηλίου, το οποίο ελαττωνόταν την εποχή αυτή.

Τα Σατουρνάλια διατηρήθηκαν καθ’ όλη την διάρκεια των ρωμαϊκών αυτοκρατορικών χρόνων, μέχρι τον 5ο μ.Χ. αιώνα, οπότε καταργήθηκαν υπό την επίδραση του Χριστιανισμού. Ωστόσο, πολλά από τα έθιμα τους (ανταλλαγή δώρων, γλέντια, χαρτοπαιξία κ.ο.κ.) διατηρήθηκαν και μεταβιβάστηκαν στον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς. 

Τις  περισσότερες πληροφορίες για τις τελετές των Σατουρναλίων μνημονεύει ο Λατίνος συγγραφέας τού 5ου μΧ αιώνα Μακρόβιος στο έργο του «Saturnalia». 

 Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/1029#ixzz3uYqJOE45

Η ιστορική πτήση των αδελφών Ράιτ

Στις 17 Δεκεμβρίου 1903, σ' ένα απόμερο ψαροχώρι των ΗΠΑ, δύο κατασκευαστές ποδηλάτων πέταξαν το πρώτο αεροπλάνο, αλλάζοντας τον κόσμο για πάντα. Η πρώτη πτήση των αδελφών Ράιτ διάρκεσε μόλις 12 δευτερόλεπτα και διάνυσε απόσταση 37 μέτρων, λιγότερο από το μήκος ενός σημερινού Airbus Α320 ή ενός Boeing 747. Ήταν η πρώτη φορά που ο άνθρωπος πραγματοποίησε μια απολύτως ελεγχόμενη μηχανοκίνητη πτήση με ένα αεροπλάνο βαρύτερο από τον αέρα.

Ο Γουίλμπερ (1867 - 1912) και ο Όρβιλ Ράιτ (1871 - 1948) άρχισαν να ενδιαφέρονται για τις πτήσεις το 1878, όταν ο πατέρας τους Μίλτον τους χάρισε ένα λαστιχένιο παιχνίδι, που έμοιαζε με ελικόπτερο. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα τα δύο αδέλφια άνοιξαν μια εταιρεία κατασκευής και εμπορίας ποδηλάτων στη γενέτειρά τους Ντέιτον του Οχάιο. Όσα έμαθαν για τα ποδήλατα -η ανάγκη για μια ανθεκτική, ελαφρά κατασκευή, η σπουδαιότητα της ισορροπίας, του ελέγχου και της αντίστασης του αέρα- ήταν ανεκτίμητα εφόδια για την κατασκευή ενός αεροπλάνου.

Το 1899 άρχισαν να κατασκευάζουν ανεμόπτερα και να ανακαλύπτουν μέσα από την πράξη τους νόμους της αεροναυτικής, με τη δημιουργία μιας αεροδυναμικής σήραγγας στο Ντέιτον. Το 1903 ήταν έτοιμοι να πραγματοποιήσουν το μεγάλο άλμα, αφού κατασκεύασαν αξιόπιστους κινητήρες και έλικες. Το πεδίο των δοκιμών τους ήταν ένα παραθαλάσσιο χωριό στη Βόρεια Καρολίνα, που ονομαζόταν Κίτι Χοκ. Το διάλεξαν για τους σταθερούς ανέμους του και τις πολλές αμμουδιές του, χρήσιμες για τη φάση της προσγείωσης και την αποφυγή ατυχημάτων και ανεπιθύμητων τραυματισμών.

Το αεροπλάνο που κατασκεύασαν είχε το όνομα Flyer 1 (Αεροπόρος 1). Ήταν διπλάνο και κατασκευασμένο από ξύλο ελάτης. Είχε βάρος 341 κιλά μαζί με τον πιλότο, μήκος 6,5 μέτρα, άνοιγμα πτερύγων 12,3 μέτρα, ενώ το ένα φτερό του ήταν μεγαλύτερο από το άλλο κατά μερικά εκατοστά, προκειμένου να υπάρχει μεγαλύτερη ευστάθεια στο αεροπλάνο. Η μηχανή ήταν πρωτότυπη κατασκευή του υπαλλήλου των Ράιτ, Τσάρλι Τέηλορ, και δανειζόταν πολλά στοιχεία από την τεχνολογία του ποδηλάτου, επειδή οι κινητήρες των αυτοκινήτων είχαν πολύ μεγάλο βάρος. Ο πιλότος ήταν τοποθετημένος μπρούμυτα και με ένα μοχλό κατηύθυνε το πηδάλιο.

Η πρώτη πτήση του Flyer 1 έγινε στις 14 Δεκεμβρίου με πιλότο τον Γουίλμπουρ, που κέρδισε τον Όρβιλ στο στρίψιμο του νομίσματος. Δεν ήταν το ίδιο τυχερός και στην πτήση, αφού το αεροπλάνο δεν πρόλαβε να πάρει ύψος και κατέπεσε, ευτυχώς χωρίς ο Γουίλμπουρ να πάθει το παραμικρό. Το αεροπλάνο έπαθε ζημιές και χρειάστηκαν τρεις μέρες για να επισκευαστούν.

Στις 17 Δεκεμβρίου το Flyer ήταν έτοιμο με τον Όρβιλ στο κόκπιτ». Ήταν 10:35 το πρωί, όταν το αεροπλάνο απογειώθηκε αυτοδύναμα και μετά από 12 δευτερόλεπτα στον αέρα προσγειώθηκε κανονικά. Ο Όρβιλ Ράιτ είχε γράψει ιστορία. Στη συνέχεια, τα δύο αδέλφια πραγματοποίησαν, εναλλάξ, τρεις ακόμα πτήσεις σε ευθεία γραμμή, με την τελευταία να διαρκεί 59 δευτερόλεπτα και να διανύει μια απόσταση 260 μέτρων.

 Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/364#ixzz3uYi3HHdF

Κώστας Βάρναλης 1884 - 1974

Σαν σήμερα, το 1883, γεννήθηκε στη Βουλγαρία ο Κώστας Βάρναλης, Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Ήταν αγαπημένος «δάσκαλος» για μία ολόκληρη γενιά προοδευτικών ανθρώπων και λογοτεχνών, ενώ για την τέχνη του τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν το 1959.


Ο Κώστας Βάρναλης γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας, όπου βίωσε το κλίμα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Έδειξε σε νεαρή ηλικία την κλίση του προς τα γράμματα, καθώς τελειώνοντας τις σπουδές του στο Ελληνικό Σχολείο ήρθε στην Ελλάδα, όπου φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβε μέρος στη διαμάχη για το Γλωσσικό Ζήτημα ως υποστηρικτής των δημοτικιστών.

Εργάστηκε για χρόνια ως καθηγητής στη δημόσια μέση εκπαίδευση σε Βουλγαρία και Ελλάδα και το 1919 έλαβε υποτροφία για μετεκπαίδευση στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γαλλία παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, κοινωνιολογίας και αισθητικής, ενώ ήρθε σε επαφή με τα προοδευτικά ιδεολογικά ρεύματα του μαρξισμού και του διαλεκτικού υλισμού και τον επαναστατικό αέρα του μεσοπολέμου.


Οι αριστερές ιδέες έγιναν έκδηλες στην ποίησή του, κάτι που αργότερα του κόστισε τη δουλειά του στο δημόσιο, απ’ όπου τον απέλυσε η δικτατορία του Πάγκαλου το 1925. Χωρίς προοπτική ακαδημαϊκής καριέρας στρέφεται στη δημοσιογραφία, μελετώντας παράλληλα όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα και μεταφράζοντας έργα της κλασικής ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας (Αριστοφάνης, Ευριπίδης, Μολιέρος κ.α.).

Βέβαια είχε κάνει την εμφάνισή του στα γράμματα πολύ νωρίτερα, το 1905 με την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής «Κηρήθρες». Το 1907 συμμετείχε στην ίδρυση του ποιητικού περιοδικού Ηγησώ. Από τα πιο σημαντικά έργα του είναι «Το φως που καίει» (το οποίο εξέδωσε το 1922 στην Αλεξάνδρεια, με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας), η συλλογή αφηγημάτων «Ο λαός των μουνούχων» (1923), το κριτικό δοκίμιο «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική» (1925), το ποιητικό «Σκλάβοι πολιορκημένοι» (1927), το αφηγηματικό «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη» (1931) κ.α. Τη διετία 1956-1958 κυκλοφόρησαν τα άπαντά του σε τρεις τόμους και έκτοτε η παραγωγή του περιορίστηκε στο ελάχιστο.


Ο Κώστας Βάρναλης θεωρείται μοναδικός κοινωνικός ποιητής και συγγραφέας: πουθενά στο έργο του δεν υπάρχουν τα ίχνη ενός διανοουμενισμού, πού συχνά συναντάται σε ανάλογες περιπτώσεις. Το ισχυρό ταλέντο του μετέβαλλε σε καθαρή «λαϊκή» τέχνη και σπαρταριστό υλικό οποιαδήποτε ιδέα ή ιδεολογία βρισκόταν στην αφετηρία της δημιουργίας του, μιλώντας στις καρδιές και των πιο απλών «προλεταρίων». Η ασυμβίβαστα κοινωνική στρατευμένη τέχνη του ήταν ο λόγος που τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν το 1959.

Έγραφε στη δημοτική, με καλά επιμελημένη μορφή και πλαστικότητα στην έκφραση. Το έργο του χαρακτηρίζεται από θερμή λυρική φαντασία και σατιρική διάθεση με ενδιαφέρον για τον σύγχρονο άνθρωπο. Η ποίηση του, ιδιαίτερα, χαρακτηρίζεται από έντονο «διονυσιασμό», παιχνιδιάρικη διάθεση και βαθύ μουσικό αίσθημα που συνδυάζεται άριστα με τη σάτιρα.



Παντρεύτηκε την ποιήτρια Δώρα Μοάτσου το 1929, ενώ πέθανε το 1974 πλήρης ημερών και έχοντας δρέψει τις δάφνες του, που δεν ήταν άλλες από την αγάπη του λαού. Αξίζει να σημειωθεί η καλλιτεχνική σημασία των μεταφράσεων του του Αριστοφάνους, με τον όποιο τον συνέδεε μια πηγαία αγάπη προς τις άσεμνολογίες ή, όπως ο ίδιος έλεγε, τις ελευθεροστομίες.

Αντώνης Οικονόμου 1775 – 1821

Υδραίος πλοίαρχος, πρωτεργάτης της λαϊκής εξέγερσης στην Ύδρα, που σηματοδότησε την κάμψη των αντιρρήσεων των προκρίτων και τη συμμετοχή του νησιού στην επανάσταση του 1821.

Ο Αντώνης Οικονόμου γεννήθηκε το 1775 στην Ύδρα και από νεαρή ηλικία ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα. Όταν το πλοίο του ναυάγησε στο Γιβραλτάρ, ταξίδευσε στην Κωνσταντινούπολη, με σκοπό την εξεύρεση δανείου για την αγορά καινούργιου. Εκεί συνάντησε τον Παπαφλέσσα, ο οποίος τον μύησε στη Φιλική Εταιρεία το 1820.

Αμέσως μετά επέστρεψε στην Ύδρα για να οργανώσει την προετοιμασία της επανάστασης στο νησί. Βρήκε συμπαράσταση από άνεργους ναυτικούς, τους οποίους στρατολόγησε με χρήματα Πελοποννήσιων φίλων του. Εκείνη την περίοδο, μεγάλο μέρος του ναυτικού πληθυσμού της Ύδρας, που ανερχόταν σε 10.000 άτομα, παρέμενε χωρίς δουλειά, μετά τη λήξη των Ναπολεόντειων Πολέμων και την ειρήνευση στην Ευρώπη.

Με την έκρηξη της Επανάστασης στην Πελοπόννησο, ο Οικονόμου προσπάθησε να συνεγείρει την άρχουσα τάξη του νησιού, αλλά οι πρόκριτοι και οι καραβοκύρηδες της Ύδρας δίσταζαν να πάρουν μέρος στην Επανάσταση και ζητούσαν εγγυήσεις για τη σοβαρότητα του εγχειρήματος. Τότε, ο Αντώνης Οικονόμου δεν έχασε χρόνο και με τους άνδρες του κατέλαβε την καγκελαρία και εκδίωξε τον διοικητή Νικόλαο Κοκοβίλα, αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη διακυβέρνηση του νησιού.

Οι προεστοί, που αιφνιδιάστηκαν από την εξέλιξη αυτή, αναγκάστηκαν αναγνωρίσουν την εξουσία του και κάτω από τη λαϊκή πίεση να συνδράμουν χρηματικά στον εξοπλισμό του στόλου. Έτσι, στις 16 Απριλίου του 1821, με καθυστέρηση ενός μήνα, ο Οικονόμου κήρυξε την επανάσταση στο νησί και ανέθεσε στον Γιακουμάκη Τομπάζη την αρχηγία του υδραίικου στόλου, τον οποίο έθεσε στη διάθεση του Αγώνα.

Ο Αντώνης Οικονόμου κηρύσσει την επανάσταση στην Ύδρα (πίνακας του Πέτερ φον Χες)

Γρήγορα, όμως, ο Οικονόμου απώλεσε το κύρος του μεταξύ των υποστηρικτών του, οι οποίοι ήταν κυρίως ναύτες και μικροκαραβοκύρηδες, επειδή απαγόρευσε την πειρατεία και θέσπισε αυστηρούς κανόνες για τη διανομή των πολεμικών λειών. Οι πρόκριτοι του νησιού, που είχαν χάσει την εξουσία τους, επωφελήθηκαν από τη διαμάχη των αντιπάλων του και οργάνωσαν συνωμοσία κατά του Οικονόμου. Στις 12 Μαΐου, μπράβοι των προεστών επιτέθηκαν στον Οικονόμου στην Καγκελαρία της Ύδρας, με σκοπό να τον σκοτώσουν. Στη σύντομη συμπλοκή που ακολούθησε υπήρξαν θύματα και από τις δύο πλευρές. Ο Οικονόμου κατόρθωσε να διαφύγει με πλοίο, αλλά περικυκλώθηκε από τους εχθρούς του και συνελήφθη. Κάποιοι από τους συγγενείς του κατόρθωσαν να τον απελευθερώσουν και να τον φυγαδεύσουν στην απέναντι ακτή της Αργολίδας.

Ο Οικονόμου παρέμενε επικίνδυνος για τους προκρίτους της Ύδρας, που είχαν επανακτήσει την εξουσία στο νησί. Όταν ο πρόκριτος των Καλαβρύτων Σωτήρης Θεοχαρόπουλος ζήτησε από τους Υδραίους να στείλουν πλοία για το έλεγχο του Κορινθιακού Κόλπου, αυτοί για να στέρξουν στο αίτημά του ζήτησαν πρώτα τη σύλληψη του Οικονόμου. Πράγματι, ο Θεοχαρόπουλος τον συνέλαβε και τον έθεσε υπό περιορισμό, πρώτα στη Μονή της Αγίας Βαρβάρας Καλαβρύτων και στη συνέχεια στη Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού (γνωστή και Μονή «του Φονιά»), στερώντας έτσι από την Επανάσταση ένα πολύτιμο μαχητή και ηγέτη.

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1821 ο Οικονόμου δραπέτευσε από το μοναστήρι και με 14 άνδρες του κατευθύνθηκε προς το Άργος, όπου παρεπιδημούσαν αρκετοί σύνεδροι της Α' Εθνοσυνέλευσης, ανάμεσά τους και οι εκπρόσωποι της Ύδρας. Στο άκουσμα ότι ο Οικονόμου με τους άνδρες του κατευθύνονται προς το Άργος, οι Υδραίοι πρόκριτοι καταθορυβήθηκαν. Τότε, με σύμφωνη γνώμη του Δημήτριου Υψηλάντη, που ήταν ο αρχιστράτηγος των ελληνικών δυνάμεων, οι Αχαιοί πρόκριτοι Ανδρέας Λόντος και Σωτήρης Χαραλάμπης συγκρότησαν μια ομάδα από 70 άνδρες, με σκοπό την εξόντωσή του.

Ο Κολοκοτρώνης, που πληροφορήθηκε το γεγονός, εξέφρασε την αντίθεσή του και έστειλε τον φρούραρχο του Άργους Δημήτριο Τσώκρη με 200 άνδρες να προστατεύσει τον Οικονόμου. Όμως, ο Τσώκρης ενεπλάκη σε αψιμαχία με τους Τούρκους και καθυστέρησε να εκτελέσει την εντολή του Κολοκοτρώνη. Οι άνδρες του Λόντου συνάντησαν τον Οικονόμου ανάμεσα στο Κουτσοπόδι και το Άργος και τον σκότωσαν στις 16 Δεκεμβρίου του 1821, ύστερα από σύντομη συμπλοκή. Ο Τσώκρης, που έφθασε εκεί μετά από λίγο, το μόνο που έκανε ήταν να θάψει το πτώμα του Οικονόμου.

 Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/745#ixzz3uSyrYDRI

Βίκυ Μοσχολιού - δεν κλαίω για τώρα -΄Ακης Πάνου

Γουόλτ Ντίσνεϊ 1901 – 1966

Ο κορυφαίος, ίσως, παραμυθάς του 20ου αιώνα. Υπήρξε ο «πατέρας» του Μίκυ Μάους και ο άνθρωπος που το όνομά του ταυτίστηκε με τη μαγεία των κινούμενων σχεδίων.

Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ (Walt Disney) γεννήθηκε στο Σικάγο στις 5 Δεκεμβρίου 1901. Αφού μετήλθε διαφόρων επαγγελμάτων και πήρε μέρος ως οδηγός ασθενοφόρου στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αποφάσισε το 1920 ότι η δημιουργία κινουμένων σχεδίων ήταν η δουλειά που του ταίριαζε. Αρχικά εργαζόταν για 40 δολάρια την εβδομάδα (29 Ιανουαρίου 1920). Το 1923 μετακόμισε στην Καλιφόρνια κι έστησε το δικό του στούντιο σ' ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ.

Στο ταπεινό αυτό μέρος γεννήθηκε από τη γραφίδα του ο Μίκυ Μάους, η διασημότερη ίσως φιγούρα στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων, αλλά και ο Πλούτο, ο Ντόναλντ, ο Γκούφι και πολλοί άλλοι «χάρτινοι» ήρωες, που τέρπουν και θέλγουν ακόμη και σήμερα εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο, γιατί όχι και ενήλικες!

Η πρώτη εμφάνιση του Μίκυ Μάους στον ομιλούντα κινηματογράφο έγινε το 1928 στην επτάλεπτης διάρκειας ταινία «Ατμόπλοιο Γουίλι». Σταθμός στην καριέρα του Γουόλτ Ντίσνεϊ υπήρξε η ταινία «Φαντασία» το 1937. Ένας συνδυασμός κινουμένων σχεδίων και κλασσικής μουσικής, ένα πρώιμο «βίντεο-κλιπ» μεγάλων διαστάσεων, που έχει περάσει στο Πάνθεον της έβδομης τέχνης.

Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ γύρισε συνολικά 600 ταινίες, κερδίζοντας συνολικά 22 Όσκαρ. Μερικές από αυτές θα μείνουν στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων, όπως η «Χιονάτη και οι 7 Νάνοι», η «Μπάμπι», «Η Λαίδη και ο αλήτης» και «Το βιβλίο της ζούγκλας».

Πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου 1966 από καρδιακή προσβολή. Υπήρξε μανιώδης καπνιστής και η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί δραματικά εξαιτίας του καρκίνου των πνευμόνων, που τον ταλαιπωρούσε. Η σορός του αποτεφρώθηκε δύο μέρες αργότερα και η τέφρα του τοποθετήθηκε σε κενοτάφιο στο Γκλέντεϊλ της Καλιφόρνιας. Τα λεγόμενα περί παγώματος της σορού του μέχρι να ανακαλυφθεί θεραπεία για τον καρκίνο, που θα τον επαναφέρει στη ζωή, είναι αστικός μύθος.

Στα 43 χρόνια της χολιγουντιανής καριέρας του ασχολήθηκε με κάθε πλευρά της σόου-μπιζ. Στην κυριολεξία διαμόρφωσε αυτό που αποκαλούμε σήμερα λαϊκή ψυχαγωγία, ιδιαίτερα και μέσα από τις Disneyland, τα θεματικά πάρκα, που ο ίδιος εμπνεύστηκε. Για κάποιους, ο Ντίσνεϊ υπήρξε ένας από τις πυλώνες του αμερικάνικου πολιτιστικού ιμπεριαλισμού.

Το έργο του συνεχίζει η εταιρεία «Disney», που ίδρυσε το 1923 μαζί με τον αδελφό του Ρόι. Πρόκειται για ένα γίγαντα, πλέον, στον τομέα της ψυχαγωγίας, με τζίρο 35 δισεκατομμυρίων δολαρίων (2006), προσωπικό 133.000 υπαλλήλων και σημαντικές επιτυχίες, όπως «Η μικρή Γοργόνα», «Toy Story», «Μουλάν», «Ο βασιλιάς των Λιονταριών» και οι «Πειρατές της Καραϊβικής», η πρώτη ακατάλληλη ταινία (Κ-13) στην ιστορία της Disney.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/219#ixzz3uNfZSByJ

Χανουκά

Εβραϊκή γιορτή, σε ανάμνηση της επανάκτησης του Ναού του Σολομώντος, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Μακκαβαίων εναντίον του ελληνιστικού βασιλείου των Σελευκιδών τον 2ο π.Χ. αιώνα. Η γιορτή της Χανουκά (Hanukkah) διαρκεί οκτώ νύχτες και ημέρες, με αφετηρία την 25 ημέρα του μήνα Κισλέβ, σύμφωνα με το Εβραϊκό Ημερολόγιο (σούρουπο της 6ης Δεκεμβρίου - βράδυ της 14ης Δεκεμβρίου το 2015). Είναι γνωστή ως εορτή των Φώτων, επειδή ανάβεται μία ειδική λυχνία με εννέα βραχίονες, που ονομάζεται μενορά ή χανουκά.

Η δυναστεία των Σελευκιδών είχε ιδρυθεί το 305 π.Χ. από τον Σέλευκο Α' Νικάτορα, στρατηγό και διάδοχο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και καταλάμβανε χονδρικά τη γεωγραφική περιοχή που σήμερα αποκαλούμε Μέση Ανατολή. Ένας από τους επιγόνους του, ο Αντίοχος Δ' ο Επιφανής (175-163 π.Χ.), φανατικός λάτρης του ελληνικού πολιτισμού, κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και θέλησε να επιβάλει με τη βία τον ελληνικό τρόπο ζωής και την εθνική θρησκεία στους Ιουδαίους. Βεβήλωσε το Ναό με την τοποθέτηση βωμού του Ολυμπίου Διός και την τέλεση θυσίας από τον ίδιο το 168 π.Χ. Οι Ιουδαίοι αντέδρασαν και με επικεφαλής την οικογένεια των Μακκαβαίων ή Ασμοναίων, κατόρθωσαν να ανακαταλάβουν την Ιερουσαλήμ το 162 π.Χ. και να εξαγνίσουν το Ναό από το μίασμα της ειδωλολατρίας.

Σύμφωνα με την παράδοση, όταν επέστρεψαν στο Ναό βρήκαν μόνο ένα μπουκαλάκι με ελαιόλαδο που δεν είχε σπάσει για να ανάψουν το λυχνάρι του ναού, τη μενορά. Το λάδι έφτανε για μία ημέρα μόνο κι όμως διάρκεσε οχτώ ημέρες, όσο χρειάστηκε για να φτιάξουν καινούριο λάδι και να το φέρουν από την Ιερουσαλήμ. Αυτό το συμβάν αποτέλεσε την αφορμή για την παράδοση να ανάβονται κεριά στη γιορτή του Χανουκά. Το πρώτο βράδυ της Χανουκά ανάβεται ένα κερί και κάθε ημέρα προστίθεται από ένα μέχρι που το όγδοο βράδυ είναι αναμμένα και τα οχτώ κεριά της μενορά. Τα κεριά πρέπει να ανάβονται αμέσως μόλις σκοτεινιάσει, μετά την εσπερινή προσευχή.

Η Χανουκά άρχισε να διαδίδεται από τη δεκαετία του '70, μέσω των Αμερικανοεβραίων, οι οποίοι θέλοντας να προσαρμοστούν στον αμερικάνικο τρόπο ζωής, επέλεξαν τη γιορτή αυτή που βρίσκεται κοντά στα Χριστούγεννα. Τα φαγητά των ημερών είναι βασισμένα στο λάδι και ξεχωρίζουν οι λουκουμάδες (sufganiyah) και οι πατατοκροκέτες (latkes). Τα παιδιά διασκεδάζουν με μία σβούρα που λέγεται ντρέντλ ή σεβιβόν και δέχονται σοκολατένια νομίσματα (hanukkah gelt) από τους μεγαλυτέρους.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/1012#ixzz3uHIuSLVa

Κυρά-Βασιλική 1789 – 1834

Θεσπρωτή καλλονή, οδαλίσκη του Αλή Πασά και μετέπειτα σύζυγός του.

Η Βασιλική Κονταξή γεννήθηκε στη Πλησιβίτσα των Φιλιατών (σημερινό Πλαίσιο) το 1789 και ήταν κόρη του προύχοντα της περιοχής Κίτσου Κονταξή και αδελφή του οπλαρχηγού Γεωργίου Κίτσου και του Σίμου Κονταξή. Μια υπόθεση κατασκευής κίβδηλων νομισμάτων, στην οποία αναμίχθηκε ο πατέρας της και κάτοικοι της Πλησιβίτσας, την έφεραν κοντά στον Αλή Πασά, σε ηλικία μόλις 12 ετών.

Η μικρή Βασιλική ζήτησε έλεος για τον συλληφθέντα πατέρα της από τον γέροντα αυθέντη της Ηπείρου. Ο Αλή, θαμπωμένος από την ομορφιά της, όχι μόνο χάρισε τη ζωή στον πατέρα της, αλλά διέταξε τους άνδρες του να μην ξαναενοχλήσουν το χωριό. Το τίμημα για τη Βασιλική ήταν να γίνει το πολύτιμο πετράδι του χαρεμιού του Αλή Πασά, ο οποίος το 1808 τη νυμφεύτηκε, παρά τις αντιρρήσεις της πρώτης του συζύγου Εμινέ.

Η Βασιλική χρησιμοποίησε τη δύναμή της προς όφελος των Χριστιανών, πολλούς από τους οποίους τους αποσπούσε την τελευταία στιγμή από τα χέρια του δημίου. Τέτοια ήταν η επιρροή της πάνω στον Αλή, ώστε όχι μόνο δεν εξισλαμίστηκε, αλλά απαίτησε και πέτυχε να μετατρέψει ένα δωμάτιο του χαρεμιού σε παρεκκλήσιο με τακτικό ιερέα. Την επιρροή της Βασιλικής επί του Αλή Πασά απαθανάτισε η λαϊκή μούσα σε δημοτικά τραγούδια με ποιο γνωστό το:

Βασιλική προστάζει· Βεζύρ’ Αλή Πασά
βάλε φωτιά στα τόπια, κάψε τα Γιάννενα… 

Κέρινο ομοίωμα στο Μουσείο Ελληνικής Ιστορίας Παύλου Βρέλλη

Η Βασιλική έμεινε πιστή στον Αλή Πασά τις τελευταίες του στιγμές στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονος της λίμνης των Ιωαννίνων, όπου είχε καταφύγει μετά των εμπίστων του τον Δεκέμβριο του 1821, καταδιωκόμενος από τους άνδρες του Χουρσίτ Πασά. Λίγο προτού αφήσει την τελευταία του πνοή, ο Αλή διέταξε τον μυστικοσύμβουλό του Θανάση Βάγια να σκοτώσει τη Βασιλική, για να μην αιχμαλωτιστεί από τους εχθρούς του. Ο Βάγιας, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Ελληνισμού, άγνωστο γιατί δεν τήρησε την υπόσχεσή του, ίσως επειδή η Βασιλική γνώριζε το μυστικό των θησαυρών του Πασά των Ιωαννίνων.

Τον Φεβρουάριο του 1822 η Βασιλική και ο Θανάσης Βάγιας συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, ο πατριάρχης Άνθιμος Γ' με τη βοήθεια του συναφιού των κρεοπωλών (ο Βάγιας είχε δουλέψει ως κρεοπώλης) κατόρθωσε να απελευθερώσει τη Βασιλική, υπό την προϋπόθεση να ζει εντός του Πατριαρχείου και να βρίσκεται υπό την προστασία και την επιτήρησή του. Κατά την εξαετή παραμονή της στο Πατριαρχείο φαίνεται ότι ερχόταν σε επαφή με πρόσωπα που ήταν αναμεμιγμένα στη Φιλική Εταιρεία και την επαναστατημένη Ελλάδα.

Μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, οι οθωμανικές αρχές την εξόρισαν μαζί με τον αδελφό της Σίμο και τον Θανάση Βάγια στην Προύσα (Μάρτιος του 1828). Τον Οκτώβριο του 1829 τους δόθηκε η άδεια να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Η Βασιλική εγκαταστάθηκε αρχικά στο Ναύπλιο. Εκεί συναντήθηκε με τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος της παραχώρησε ένα ακίνητο και λίγα κτήματα στο χωριό Κατοχή της Αιτωλίας. Το 1831 οι δρόμοι της με τον Θανάση Βάγια χώρισαν, όταν αυτός ανέλαβε δημόσια θέση και συγκεκριμένα επιστάτης του Πρότυπου Αγροκτήματος της Τίρυνθας.

Η Κυρά-Βασιλική για το υπόλοιπο του βίου της έζησε απομονωμένη ή και περιφρονημένη στην Κατοχή. Πέθανε από δυσεντερία στο Αιτωλικό στις 11 Δεκεμβρίου του 1834, σε ηλικία 45 ετών. Οι διηγήσεις ότι πέθανε αλκοολική και πάμπτωχη ελέγχονται.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/740#ixzz3tzcTJTm6

Η ιστορία της UNICEF

Η Γιούνισεφ (UNICEF) είναι μία οργάνωση του ΟΗΕ για τα παιδιά, τιμημένη το 1965 με βραβείο Νόμπελ για την προσφορά της. Ιδρύθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1946 από τη γενική συνέλευση του νεοσύστατου τότε διεθνούς οργανισμού για να βοηθήσει τα παιδιά της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Κίνας μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η ονομασία της προέρχεται από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων United Nations International Children's Emergency Fund (Διεθνές Έκτακτο Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά).

Το 1953 η UNICEF έγινε μόνιμο τμήμα του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών, με κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη και αποστολή την κάλυψη των μακροπρόθεσμων αναγκών των φτωχών παιδιών και των μητέρων τους στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Το 1954, ο ηθοποιός Ντάνι Κέι ανακηρύσσεται πρώτος πρεσβευτής της UNICEF, με αρμοδιότητα την ευρεία δημοσιοποίηση των αναγκών των παιδιών όλου του κόσμου. Από τότε και μέχρι σήμερα, παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες, αθλητές και συγγραφείς τάσσονται στην υπηρεσία της UNICEF ως «Πρεσβευτές Καλής Θέλησης» ή «Ειδικοί Εκπρόσωποι» της. Στην Ελλάδα, πρώτος πρεσβευτής καλής θέλησης υπήρξε ο συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης. Πρέσβειρα καλής θέλησης της UNICEF στην Ελλάδα είναι, επίσης, η ακαδημαϊκός Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ.

Στις 20 Νοεμβρίου 1989 υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ η «Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού», που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως. Την έχουν επικυρώσει 191 κράτη, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας. Τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών στους τομείς της Επιβίωσης, της Ανάπτυξης, της Προστασίας και της Συμμετοχής. Η 20η Νοεμβρίου εορτάζεται κάθε χρόνο ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Η UNICEF βοήθησε ποικιλοτρόπως τη χώρα μας από το 1947 έως το 1969. Εφάρμοσε προγράμματα παστερίωσης του γάλακτος, ελέγχου της φυματίωσης και της σύφιλης, συνολικού ύψους 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 1977 ιδρύθηκε η Ελληνική Επιτροπή της UNICEF, με σκοπό την πληροφόρηση των Ελλήνων για την κατάσταση των παιδιών και των μητέρων τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, την εκπαίδευση για την ανάπτυξη, ώστε να δημιουργηθεί ένα καλύτερο μέλλον από μια ευαισθητοποιημένη νέα γενιά.

Από την πώληση προϊόντων (κάρτες, τετράδια, παιχνίδια, είδη γραφείου κ.ά.) και τη συλλογή πόρων μέσω δωρεών, συμβάλλει στη χρηματοδότηση προγραμμάτων ανάπτυξης ή επείγουσας ανάγκης σε σχεδόν 160 χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου και της Ανατολικής Ευρώπης. Στην Ελλάδα, η γενέθλια μέρα της UNICEF γιορτάζεται ως Ημέρα του Παιδιού, με τη διοργάνωση του Ετήσιου Τηλεμαραθώνιου και πλήθους εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/194#ixzz3tzWIaIBS

Το Νόμπελ του Γιώργου Σεφέρη

Το μεσημέρι της 24ης Οκτωβρίου του 1963 έφθασε στην Αθήνα η χαρμόσυνη είδηση της απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη. Ήταν η πρώτη φορά που ένας Έλληνας τιμάται με Νόμπελ. Αμέσως μετά, ο ποιητής δήλωσε τα ακόλουθα:

Διαλέγοντας έναν Έλληνα ποιητή για το βραβείο Νομπέλ, νομίζω πως η Σουηδική Ακαδημία θέλησε να εκδηλώσει την αλληλεγγύη της με τη ζωντανή πνευματική Ελλάδα. Εννοώ: αυτή την Ελλάδα για την οποία τόσες γενεές αγωνίστηκαν, προσπαθώντας να κρατήσουν ό,τι ζωντανό από τη μακριά παράδοση της. Νομίζω, ακόμη, ότι η Σουηδική Ακαδημία θέλησε να δείξει πως η σημερινή ανθρωπότητα χρειάζεται και την ποίηση - κάθε λαού - και το ελληνικό πνεύμα.

Στις 10 Δεκεμβρίου το 1963 έγινε στη Στοκχόλμη η τελετή απονομής των βραβείων Νόμπελ. Ανάμεσα στους τιμηθέντες και ο Γιώργος Σεφέρης, ο οποίος το βράδυ της ίδιας ημέρας εκφώνησε την παρακάτω ομιλία στο δείπνο που παρατέθηκε στους νομπελίστες στο Δημαρχείο της Στοκχόλμης. Στην ομιλία του, ο Έλληνας ποιητής συνοψίζει τις πεποιθήσεις του, αφενός για την άμεση και αδιάσπαστη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας (και ευρύτερα της ελληνικής ηθικής συνείδησης) από την αρχαιότητα ως τη σημερινή εποχή και αφετέρου για την αναγκαιότητα και τη λειτουργία της ποίησης στο σύγχρονο κόσμο.

Η Ομιλία
  Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να – εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα*. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα- πρώτα από τον εαυτό μου.
  Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά· κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. O ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμη πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: «Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα» λέει ο Ηράκλειτος· «ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν»**.
   Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου, των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: «…θα χαθούμε, γιατί αδικήσαμε…»***. Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος· είχε μάθει να γράφει στα τριάντα πέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ' ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν, αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης – κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.
   Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο, γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία· παρατήρησαν πως ανάμεσα σ' ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν' ακούει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να 'βρει καταφύγιο· απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι' αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη ν' αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία, που ένιωσε αυτά τα πράγματα· που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες, όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς· που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός:

     να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής,

για να θυμηθώ το Σέλλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νομπέλ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.
   Σ' αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν' αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.
   Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Oιδίποδα

Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Δεκεμβρίου, σε ανάμνηση της υπογραφής της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου 1948. Όραμα των εμπνευστών της, ένας κόσμος με δικαιώματα και ελευθερίες χωρίς διακρίσεις.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/81#ixzz3ttn7UMH9

Αγία Άννα Η μητέρα της Θεοτόκου.

Η μητέρα της Θεοτόκου. Αν και δεν αναφέρεται σε κανένα βιβλίο της Καινής Διαθήκης, η Άννα κατέχει περίοπτη θέση στην ευσέβεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι όποιες πληροφορίες για την Άννα αντλούνται από τα Απόκρυφα Ευαγγέλια, ιδίως το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου και το Περί Νηπιότητας του Σωτήρος. Το όνομά της είναι ο εξελληνισμένος τύπος της εβραϊκής λέξης «Hannah», που σημαίνει εύνοια, χάρη.

Σύμφωνα με το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, η Άννα ήταν σύζυγος του Ιωακείμ. Το ζευγάρι δεν είχε παιδιά και παρακαλούσε τον Θεό να του χαρίσει ένα. Το αίτημά τους δεν έμεινε αναπάντητο από τον Θεό, ο οποίος απέστειλε άγγελο να τους γνωστοποιήσει ότι όχι μόνο θα αποκτούσαν τέκνο, αλλά ότι αυτό θα γινόταν διάσημο σε όλο τον κόσμο («λαληθήσεται το σπέρμα σου εν όλη τη οικουμένη»).

Πράγματι, η γηραιά Άννα απέκτησε ένα κοριτσάκι «εξ επαγγελίας, αλλά και κατά τους νόμους της φύσεως», σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία. Το ονόμασε Μαριάμ και ήταν προορισμένη να γίνει η μητέρα του Χριστού. Η Καθολική Εκκλησία προχώρησε περισσότερο και δέχθηκε την Άσπιλο Σύλληψη της Θεοτόκου (Immaculata Conceptio).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τρεις φορές την Αγία Άννα κατά τη διάρκεια του εορταστικού κύκλου: Στις 9 Δεκεμβρίου, τη Σύλληψή της, στις 25 Ιουλίου την Κοίμησή της και στις 9 Σεπτεμβρίου, μαζί με τον σύζυγό της Ιωακείμ. Η Καθολική Εκκλησία τιμά την Αγία Άννα στις 26 Ιουλίου.

Κατά τον 5ο αιώνα η αυτοκράτειρα του Βυζαντίου Ευδοξία ανήγειρε ναό προς τιμήν της στα Ιεροσόλυμα, όπου, κατά την παράδοση, γεννήθηκε η Άννα. Το 550 ο Ιουστινιανός ίδρυσε ναό στην Κωνσταντινούπολη προς τιμήν της Αγίας Άννας.

Η Αγία Άννα (Hannah στα Αραβικά) τιμάται και από τη Μουσουλμανική Θρησκεία. Στο Κοράνι, η Άννα αναφέρεται ως σεβάσμια και πνευματική γυναίκα, μητέρα της Παναγίας.

Λείψανα της Αγίας Άννας υπάρχουν στην αγιορείτικη σκήτη της Αγίας Άννας (Μονή Μεγίστης Λαύρας), στον Ιερό Ναό της Αγίας Άννας Κατερίνης, καθώς και σε πολλά ιερά προσκυνήματα του κόσμου.

Απολυτίκιο Αγίας Άννας (9 Δεκεμβρίου)

Σήμερον της ατεκνίας δεσμά διαλύονται· του Ιωακείμ γαρ και της Άννης, εισακούων Θεός, παρ' ελπίδα τεκείν αυτούς, σαφώς υπισχνείται θεόπαιδα, εξ ης αυτός ετέχθη ο απερίγραπτος, βροτός γεγονώς, δι’ Αγγέλου κελεύσας βοήσαι αυτή· Χαίρε κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου.

Απολυτίκιο της Αγίας Άννας (25 Ιουλίου)

Ζωήν την κυήσασαν εκυοφόρησας, αγνήν θεομήτορα, θεόφρον, Ἄννα· δι’ ο προς λήξιν ουράνιον, ένθα ευφραινομένων, κατοικία εν δόξη, χαίρουσα νυν μετέστης, τοις τιμώσι σε πόθω, πταισμάτων αιτουμένη ιλασμόν, παμμακάριστε.

Απολυτίκιο των Θεοπατόρων Αγίων Ιωακείμ και Άννας (9 Σεπτεμβρίου)

Των δικαίων Θεοπατόρων σου Κύριε, την μνήμην εορτάζοντες, δι᾽ αυτών σε δυσωπούμεν· Σώσον τας ψυχάς ημών.
Η Δυάς η αγία και Θεοτίμητος, Ιωακεὶμ και η Άννα ως του Θεού αγχιστείς, ανυμνείσθωσαν φαιδρώς ασμάτων κάλλεσιν ούτοι γαρ έτεκον ημίν, την τεκούσαν υπέρ νουν, τον άσαρκον βροτωθέντα, εις σωτηρίαν του κόσμου, μεθ’ ης πρεσβεύουσι σωθήναι ημᾶς.

Ο Καλός Ποιμήν .Ενα Ίδρυμα που έχει ανάγκη την στήριξη μας

 Καμίνια του Πειραιά. Εκεί, στο πιο υποβαθμισμένο κομμάτι της περιοχής, κοντά στη Θηβών, σε ένα παλιό κτίριο έκτασης 1.200 τ.μ. βρίσκεται η Στέγη Ανηλίκων Πειραιά «Ο Καλός Ποιμήν», όπου η φιλοξενία των κακοποιημένων παιδιών έχει σταματήσει στις συνθήκες μιας πολύ παλιότερης Ελλάδας. Η κουζίνα και η τραπεζαρία τους στο υπόγειο του κτιρίου, με τον αττικό φως να μπαίνει κλεφτά από τον φωταγωγό. Μια τηλεόραση, παλαιοί καναπέδες, τραπεζάκια και καρέκλες καφενείου, δωρεά από έναν παλιό εξοπλισμό ξενοδοχείου, συνιστούν την επίπλωση στον χώρο ψυχαγωγίας των παιδιών που ήλθαν από τα πολύ δύσκολα: από οικογένειες με παραβατική συμπεριφορά κουβαλώντας φορτίο γονιών με χρήση ναρκωτικών ουσιών. Σε αυτά τα παιδιά με τα δύσκολα χρόνια ακόμη και η παιδική χαρά εγκυμονεί περισσότερους κινδύνους απ’ όσες χαρές θα μπορούσε να τους δώσει. Αγκάθια και τσουκνίδες έχουν αποκλείσει την πρόσβαση. Οσο για τα μεγαλύτερα παιδιά που θα μπορούσαν να παίξουν στο γήπεδο, τα σκουριασμένα σίδερα παραφυλάνε. Η μετακίνηση των παιδιών προς και από το σχολείο γίνεται με ευθύνη των υπαλλήλων οι οποίοι, στην πλειονότητά τους, καλούνται να λειτουργήσουν ως «παιδονόμοι» χωρίς ποτέ να έχουν διδαχθεί Παιδαγωγική και κυρίως χωρίς να έχουν την επιστημονική ψυχοσωματική στήριξη ή την απαιτούμενη αποφόρτιση σε μια τόσο ευαίσθητη, μεγάλης κοινωνικής προτεραιότητας, εργασία. Μόλις πρόσφατα, πέντε διοικητικοί υπάλληλοι, που μετατάχθηκαν με το καθεστώς της διαθεσιμότητας, κλήθηκαν να προσφέρουν υπηρεσίες ως παιδονόμοι στη Στέγη Ανηλίκων. Χωρίς προετοιμασία, χωρίς κατάρτιση ειδική. «Καθώς είμαστε εντελώς ανεκπαίδευτοι γι’ αυτές τις συνθήκες, δεν έχουμε τη δυνατότητα να τηρήσουμε τις αποστάσεις που απαιτούνται. Το συναισθηματικό φορτίο είναι δυσβάστακτο», αναφέρουν κάποιοι από τους υπαλλήλους.

Τα παιδιά της Στέγης που φιλοξενούνται στον χώρο ζουν με την προσμονή της αναδοχής που συχνά δεν κρατάει πολύ. Οι ανάδοχες οικογένειες εναλλάσσονται συχνά (ίσως δε παραδόξως συχνά), ενώ σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η επικείμενη συνταξιοδότηση της διευθύντριας το προσεχές καλοκαίρι θα οδηγήσει στο κλείσιμο της Στέγης. Και ξανά έκπληκτοι τότε θα διαπιστώσουμε το πρόβλημα με τις συνθήκες φιλοξενίας των κακοποιημένων παιδιών.

Τζον Λένον 1940 – 1980

Τραγουδοποιός, μουσικός, συγγραφέας και αγωνιστής της ειρήνης, που έγινε παγκόσμια γνωστός ως μέλος των Beatles.

Ο Τζον Ουίνστον Λένον (John Lennon) γεννήθηκε στο Λίβερπουλ στις 9 Οκτωβρίου 1940, κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού της πόλης από τη «Λουφτβάφε». Ο πατέρας του Άλφρεντ ήταν ναυτικός και η μητέρα του Τζούλια χορεύτρια σε τοπικά κλαμπ. Το όνομα Τζον του δόθηκε προς τιμήν του παππού του και το Ουίνστον προς τιμήν του βρετανού πρωθυπουργούΓουίνστον Τσόρτσιλ.

Μετά τον χωρισμό των γονιών του, ο νεαρός Τζον μεγάλωσε στο σπίτι της αυστηρής θείας του Μίμι και του άνδρα της Τζορτζ, που τον αγαπούσαν σαν δικό της παιδί. Μολονότι δεν ζούσε με τη μητέρα του, τη λάτρευε. Άλλωστε, ήταν εκείνη που του χάρισε την πρώτη του κιθάρα το 1957, ενθαρρύνοντάς τον να ασχοληθεί με τη μουσική. Ο θάνατός της σε τροχαίο το 1958 δεν ξεπεράστηκε ποτέ από τον Τζον και ήταν η αιτία που σφυρηλάτησε τη δυνατή του φιλία με έναν άλλο νεαρό, τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ, που είχε χάσει τη μητέρα του από την επάρατο νόσο.

Ο Τζον αγαπούσε το γράψιμο και τη ζωγραφική, με το σχολείο να τον αφήνει μάλλον αδιάφορο. Φοίτησε στο κολέγιο Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ, αλλά δεν υπήρξε ποτέ συνεπής σπουδαστής. Εκεί, όμως, γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, τη Σίνθια Πάουελ, η οποία του χάρισε ένα παιδί, τον Τζούλιαν (1963). Ο Τζον ζούσε για τη μουσική και τον Μάρτιο του 1957 ίδρυσε την πρώτη του μπάντα, τους Quarrymen, που πήρε το όνομά της από το σχολείο, όπου φοιτούσε. Έπαιζαν σκιφλ, ένα είδος φολκ μουσικής με τζαζ και μπλουζ επιρροές.

Στις 6 Ιουλίου 1957 γνωρίζει τον Πολ ΜαΚάρτνεϊ, ο οποίος σύντομα γίνεται μέλος του συγκροτήματος, αφού ο πατέρας του διαθέτει το υπόγειο του σπιτιού για τις πρόβες των Quarrymen. Την εποχή αυτή ο Λένον γράφει και το πρώτο του τραγούδι «Hello Little Girl», που έγινε αργότερα επιτυχία με τους The Fourmost. Στο συγκρότημα καταφθάνει με συστάσεις του ΜακΚάρτνεϊ ο νεαρός κιθαρίστας Τζορτζ Χάρισον, που δίνει έναν πιο ροκ χαρακτήρα. Οι Quarrymen μετονομάζονται σε «Johnny and the Moondogs», με τον Λένον να έχει τον πρώτο λόγο, αλλά να μην είναι ικανοποιημένος από τον ήχο τους. Το καλοκαίρι του 1958 ηχογραφούν ένα δίσκο 45 στροφών, που περιέχει δύο τραγούδια, τη σύνθεση των Λένον / ΜακΚάρντεϊ «In Spite of Αll the Danger» και τη διασκευή του κομματιού του Μπαντ Χόλι «That' ll Be the Day».

Στα μέσα του 1959, η μπάντα του Λένον αλλάζει το όνομά της σε Beatles και αρχίζει εμφανίσεις στο Αμβούργο και στο κλαμπ του Λίβερπουλ, Cavern. Ήταν εκεί που τους ανακάλυψε ο Μπράιαν Έπσταϊν, ο πρώτος τους μάνατζερ, και στις 5 Οκτωβρίου 1962 κυκλοφορούν το παρθενικό τους σινγκλ «Love me Do». Η επιτυχία είναι μεγάλη. Οι Beatles εκτοξεύονται στην κορυφή και εν μια νυκτί μετατρέπονται σε ζωντανό θρύλο. Στα τραγούδια τους συνδυάζουν τη ρεαλιστική προσέγγιση και την εσωτερικότητα του Λένον, με την αισιόδοξη ματιά και το μελωδικό χάρισμα του ΜακΚάρτνεϊ. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Οι Μπιτλς ανάγουν το τρίλεπτο ποπ τραγούδι σε μορφή τέχνης.

Μετά τον θάνατο του Επστάιν αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες σκιές στους Μπιτλς. Ο Μακάρτνεϊ επιζητεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που δεν αρέσει στον Λένον, η ερωμένη του οποίου Γιόκο Όνο, αναμιγνύεται όλο και πιο πολύ στις υποθέσεις τους, προκαλώντας την αγανάκτηση των υπολοίπων. Έτσι είναι αναπόφευκτη η διάλυση του συγκροτήματος το 1970.

Από την εποχή των Μπιτλς, ο Τζον Λένον είχε ξεκινήσει την προσωπική του μουσική διαδρομή. Με τη συμμετοχή της Γιόκο Όνο ηχογράφησε τρεις δίσκους με πειραματική μουσική κι ένα live στο Τορόντο με τη νεοσύστατη μπάντα των Plastic Ono Band. Μετά τη διάλυση των Beatles και μέχρι τη δολοφονία του το 1981 κυκλοφόρησε μια σειρά άλμπουμ, που δεν έφθαναν στο δημιουργικό ύψος της μουσικής των «Σκαθαριών», αλλά παρουσίαζαν μεγάλο ενδιαφέρον και είχαν απήχηση στο μουσικόφιλο κοινό. Κορυφαία στιγμή υπήρξε αναμφισβήτητα το άλμπουμ Imagine (1971) και το ομώνυμο τραγούδι, που έγινε ο ύμνος του αντιπολεμικού κινήματος.

Στις 31 Αυγούστου 1971 ο Λένον μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και δεν θα επιστρέψει ποτέ στην Αγγλία. Σύντομα θα αντιμετωπίσει προβλήματα με το αμερικανικό κράτος, καθώς ο πρόεδρος Νίξον ψάχνει τρόπο να τον απελάσει. Δεν του συγχωρεί ότι είναι ένα από τα ηγετικά στελέχη του αντιπολεμικού κινήματος, που μάχεται τη συμμετοχή των Αμερικανών στο Βιετνάμ. Με ευφάνταστους τρόπους και εκμεταλλευόμενος τα ΜΜΕ (Bed-In), προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη στην υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης. Ο Λένον βρίσκεται στο στόχαστρο και των πανίσχυρων εκκλησιαστικών οργανώσεων, που δεν ξεχνούν τη δήλωση του 1966, ότι «οι Μπιτλς είναι ανώτεροι από τον Θεό».

Το 1973 χωρίζει από τη Γιόκο και τα φτιάχνει για δύο χρόνια με την κινέζα γραμματέα του Μέι Παγκ. Τον Νοέμβριο του 1974 θα εμφανιστεί για τελευταία φορά επί σκηνής, συμμετέχοντας σε μια συναυλία του Έλτον Τζον στη Νέα Υόρκη. Το 1975 επανασυνδέεται με τη Γιόκο Όνο και στις 20 Μαρτίου παντρεύονται στο Γιβραλτάρ. Στις 9 Οκτωβρίου θα γεννηθεί ο γιος τους Σον. Ο Τζον εγκαταλείπει τη μουσική για να αφιερωθεί στη φροντίδα του νεογέννητου παιδιού του. Πέντε χρόνια αργότερα θα επιστρέψει δυναμικά στη μουσική, με το διπλό άλμπουμ «Double Fantasy», που θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα της σύντομης, αλλά σπουδαίας καριέρας του.

Στις 8 Δεκεμβρίου 1980 το νήμα της ζωής του κόπηκε από τις σφαίρες ενός θαυμαστή του, του Μαρκ Τσάπμαν, στον οποίον νωρίτερα είχε υπογράψει ένα αυτόγραφο πάνω στο νέο του άλμπουμ. Ο ίδιος, με το μακάριο χιούμορ που τον διέκρινε, μας είχε προϊδεάσει για το τέλος του: «Να δείτε που θα πάω είτε από αεροπορικό ατύχημα, είτε από σφαίρα κάποιου τρελού θαυμαστή μου» είχε πει σε μια του συνέντευξη πριν από χρόνια.

Δισκογραφία

Άλμπουμς

1. Unfinished Music No.1: Two Virgins (1968) [ΗΠΑ: Νο124]
2. Unfinished Music No.2: Life with the Lions (1969) [ΗΠΑ: Νο174]
3. Wedding Album (1969) [ΗΠΑ: Νο178]
4. John Lennon/Plastic Ono Band (1970) [Μ.Β: Νο8, ΗΠΑ: Νο6,
   Χρυσό]
5. Imagine (1971) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο1, 2 φορές πλατινένιο]
6. Some Time in New York City (1972) [Μ.Β: Νο11, ΗΠΑ: Νο48]
7. Mind Games (1973) [Μ.Β: Νο13, ΗΠΑ: Νο9, Χρυσό]
8. Walls and Bridges (1974) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο1, Χρυσό]
9. Rock 'n' Roll (1975) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο6, Χρυσό]
10. Double Fantasy (1980) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο1, 3 φορές πλατινένιο]
11. Milk and Honey (1984) [Μ.Β: Νο3, ΗΠΑ: Νο11, Χρυσό]

Συλλογές

1. Shaved Fish (1975) [Μ.Β: Νο8, ΗΠΑ: Νο 12, Πλατινένιο]
2. The John Lennon Collection (1982) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο33, 3 φορές πλατινένιο]
3. Menlove Ave. (1986) [ΗΠΑ: Νο147]
4. Imagine: John Lennon (1988) [Μ.Β: Νο64, ΗΠΑ:Νο31, Χρυσό]
5. Lennon (4CD box set) (1990)
6. Lennon Legend: The Very Best of John Lennon (1997) [Μ.Β: Νο3, ΗΠΑ: Νο65, Χρυσό]
7. John Lennon Anthology (1998) [Μ.Β: Νο64, ΗΠΑ: Νο99, Χρυσό]
8. Wonsaponatime (1998) [Μ.Β:Νο76]
9. Acoustic (2004) [Μ.Β: Νο133, ΗΠΑ: Νο31]
10. Peace, Love & Truth (2005)
11. Working Class Hero: The Definitive Lennon (2005) [Μ.Β: Νο11, ΗΠΑ: Νο135]
12. The U.S. vs. John Lennon (2006)
13. Remember (2006)
14. Instant Karma (2007): Συλλογή της Διεθνούς Αμνηστίας για το Νταρφούρ, με διάφορους καλλιτέχνες και αποσπάσματα από τραγούδια του Λένον.

Ζωντανές Ηχογραφήσεις

1. Live Peace in Toronto (1969) [ΗΠΑ: Νο10]
2. Live in New York City (1986) [Μ.Β: Νο55, ΗΠΑ: Νο41, Χρυσό]
3. Live Peace in Toronto (2006)

Σινγκλς

1. Give Peace a Chance (1969) [Μ.Β: Νο2, ΗΠΑ: Νο14]
2. Cold Turkey (1969) [Μ.Β: Νο12, ΗΠΑ: Νο30]
3. Instant Karma! (1970) [Μ.Β: Νο4, ΗΠΑ: Νο3, Χρυσό]
4. Mother (1971) [ΗΠΑ:Νο43]
5. Power to the People (1971) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο11]
6. Imagine (1971) [ΗΠΑ: Νο3]
7. Happy Xmas (War Is Over) (1971, 1972) [Μ.Β: Νο4]
8. Woman Is the Nigger of the World (1972) [ΗΠΑ: Νο57]
9. Mind Games(1973) [Μ.Β: Νο26, ΗΠΑ: Νο18]
10. Whatever Gets You Thru the Night (1974) [Μ.Β: Νο36, ΗΠΑ: Νο1]
11. Νο9 Dream(1975) [Μ.Β: Νο23, ΗΠΑ: Νο9]
12. Stand by Me (1975) [Μ.Β: Νο30, ΗΠΑ: Νο20]
13. Imagine (1975) [Μ.Β:Νο6]
14. (Just Like) Starting Over (1980) [Μ.Β: Νο1, ΗΠΑ: Νο1, Χρυσό]
15. Woman (1981) [Μ.Β: 1, ΗΠΑ: Νο2, Χρυσό]
16. Watching the Wheels (1981) [Μ.Β: Νο30, ΗΠΑ: Νο10]
17. Love (1982) [Μ.Β: Νο41]
18. Nobody Told Me (1984) [Μ.Β: Νο6, ΗΠΑ: Νο5]
19. Borrowed Time (1984) [Μ.Β: Νο32]
20. I'm Stepping Out (1984) [Μ.Β: Νο88, ΗΠΑ: Νο55]
21. Every Man has a Woman who Loves Him (1984)
22. Jealous Guy (1985) [Μ.Β: Νο65]
23. Jealous Guy (1988) [ΗΠΑ: Νο80]